Σάββατο 30 Απριλίου 2016

Μη πετάξεις τίποτα...#21



[...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...] 

Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του.

Α.ΣΤΕΓΟΣ

"Μη πετάξεις τίποτα..." Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου"


Πού πήγε το ΚΚΕ εσωτερικού;

Άρθρο του Διονύση Γουσέτη 




Αγαπητέ Αλέξη Τσίπρα,

Μαζί με τα συγχαρητήριά μου για την εκλογή σου, θέλω να επιστήσω την προσοχή σου σ’ ένα θέμα που μοιάζει παρωχημένο, αλλά είναι θέμα αυτοσεβασμού του κόμματος.

Θα γνωρίζεις ότι παλιότερα, το σταλινικό καθεστώς της ΕΣΣΔ έσβηνε από τις επίσημες φωτογραφίες της Κεντρικής Επιτροπής τα πρόσωπα των μελών που είχε εξοντώσει ο Στάλιν. Δεν έφθανε η εξόντωση. Έπρεπε να σβηστούν από την ιστορία της χώρας. Να μην είχαν υπάρξει, να μην είχαν δράσει. Το σπορ αυτό δεν είναι αποκλειστικότητα των κομμουνιστών. Το δανείστηκαν από κείνες τις πολιτιστικά υπανάπτυκτες χώρες, που δε σέβονται την ιστορία τους και θέλουν να τη σβήσουν. Να ξεχάσουν οι πολίτες το παρελθόν τους. Σα να μη συνέβη.

Μια τέτοια χώρα είναι η δική μας. Με μανία αλλάζουμε τα τοπωνύμια για να εξαφανιστούν οι μυριάδες των ανθρώπων που έζησαν στη γη που πατούμε, που συνέβαλαν στην ημετέρα παιδεία. Μέχρι και ο παραδοσιακός τούρκικος καφές, έγινε «ελληνικός». Με την ίδια μανία αλλάζουμε τα ονόματα των δρόμων. Θυμήσου, για παράδειγμα, πόσες οδοί μετονομάστηκαν σε «21ης Απριλίου» και στη συνέχεια σε «Ηρώων Πολυτεχνείου».

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Ηράκλειο: 1ο Παγκρήτιο φεστιβάλ δρόμου


Ορίστηκαν οι ημερομηνίες έναρξης και λήξης του 1ου Παγκρήτιου Φεστιβάλ δρόμου στο Ηράκλειο. Η Αντιδημαρχία Πολιτισμού, η ΔΗΚΕΗ και οι εθελοντικές ομάδες Πολιτισμού, Παιδείας, Τουρισμού και Πρασίνου του Δήμου Ηρακλείου ξεκινούν στις 30 Ιουνίου 2016 μία γιορτή τεσσάρων ημερών στους κεντρικούς δρόμους και στις πλατείες με χορό, τραγούδι, χρώματα και εξαίσιες μουσικές. 

Από την Πέμπτη 30 Ιουνίου, ξεκινά μία γιορτή με ζωγραφική, καλλιτεχνικό Graffiti, γλυπτική και κατασκευές (installations), θέατρο δρόμου, χορωδίες, όπερα, μουσικά σχήματα, αλλά και τυμπανιστές, μικρές μπάντες, Break Dance και Hip-Hop, χειροτέχνες, καλλιτέχνες της παντομίμας, κλόουν, ζογκλέρ και ξυλοπόδαρους, performers, και τολμηρούς skaters. 

Στόχος είναι να μεταμορφωθεί το κέντρο της πόλης σε ένα μεγάλο, ανοιχτό θέατρο τέχνης. Γι’ αυτό και καλούνται οι νέοι δημιουργοί, όσο και οι παλαιότεροι και καταξιωμένοι, να συμμετάσχουν και να αφήσουν το στίγμα τους στην πόλη. Να έρθουν σε ζωντανή επαφή με το κοινό και να του προσφέρουν την απόλαυση της μέθεξης σε ό,τι σπουδαίο προσφέρει η τέχνη.      
           
Καλούνται οι Ηρακλειώτες να στηρίξουν με την παρουσία τους τις εκδηλώσεις αυτού του φεστιβάλ, που διοργανώνεται φέτος για πρώτη φορά στην Κρήτη. Ζητούμενο είναι να αναδειχθεί το καλλιτεχνικό δυναμικό, να ομορφύνουν υποβαθμισμένα σημεία της πόλης, να εμφανιστούν νέοι Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες, φερμένοι από κάθε άκρη του νησιού, της χώρας ή και του εξωτερικού, και να δοθεί η ευκαιρία για μια συνάντηση χαράς και δημιουργίας, που θα ζωντανέψει το κέντρο του Ηρακλείου.



Λόγω των αργιών του Πάσχα, η προθεσμία υποβολής δηλώσεων συμμετοχής  
παρατείνεται μέχρι την 10η Μαΐου 2016. 
Υπενθυμίζουμε ότι οι δηλώσεις υποβάλλονται 
στο γραφείο του καλλιτεχνικού Διευθυντή τού
 Δήμου Ηρακλείου, στο Πολύκεντρο Νεολαίας 
(Ανδρόγεω 2, Ώρες 10-13 π.μ, πλην Σαββάτου και Κυριακής).
 Δήλωση συμμετοχής έχει αναρτηθεί επίσης 
στην ιστοσελίδα τού Δήμου Ηρακλείου (www.heraklion.gr). 
Υπεύθυνες επικοινωνίας κα Ιωάννα Γιάνναρη, τηλ. 6937574944,
 και κα. Μάρα Παναγιωτάκη, τηλ. 6974453675.  




Οι κακοί ξένοι: Τζιάνι Πιτέλα



Στο μεταξύ, έντονα αντέδρασε για την καθυστέρηση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος ο πρόεδρος της Ομάδας των Σοσιαλιστών στο Ευρωκοινοβούλιο Τζιάνι Πιτέλα, ο οποίος δήλωσε: 

«Δεν μπορούμε να ζητάμε από την Ελλάδα να λάβει πρόσθετα μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι κάποια “γεράκια” θέλουν να σκοτώσουν την Ελλάδα. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε αυτόν τον εκβιασμό. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο για την Ευρώπη. Πρέπει όλοι να δουλέψουμε για να αποφευχθεί η κρίση στην Ελλάδα, στην πορεία προς το δημοψήφισμα στη Βρετανία, ειδικά τώρα που εν μέσω εξαιρετικά δύσκολων συνθηκών η Ελλάδα τα έχει πάει πολύ καλά με το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2015… Θέλουμε μια δίκαιη συμφωνία για την Ελλάδα, η οποία να περιλαμβάνει και τη συζήτηση σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους».

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Άννα Αχμάτοβα Το παραθύρι δεν σκέπασα


Ποιητικό ανθολόγιο 2016

Το παραθύρι δεν σκέπασα
Κοίταξε στην κουζίνα.
Γι` αυτό είμαι τώρα χαρούμενη
Επειδή να φύγεις δεν μπορείς. 
Αποκάλεσε με παράνομη
Κορόιδεψε με από το κακό σου:
Η ερωμένη σου ήμουνα
Η νοσταλγία σου ήμουν, 

05 Μαρτίου 1916

Άννα Αχμάτοβα  ΑΓΡΙΟΧΟΡΤΟ εισαγωγή-μετάφραση από τα ρώσικα Δημήτρης Β,Τριανταφυλλίδης, εκδόσεις s@mizdat, Αθήνα 2014


Η Άννα Αχμάτοβα (ψευδώνυμο της ρωσίδας Άννας Αντράγιεβνα Γκορένκο), γεννήθηκε το 1889. Μαζί με τον Όσιπ Μάντελσταμ ηγήθηκαν του κινήματος των ακμεϊστών, οι οποίοι, σε αντίθεση με τους συμβολιστές, επιζητούσαν η ποιητική γλώσσα να μεταφέρει ακριβή νοήματα. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Vecher" (Απόγευμα) εκδόθηκε το 1912 και ακολούθησαν μεταξύ άλλων τα έργα: "Chetki" (Το ροζάριο, 1914), "Anno domini MCMΧΧΙ" (1922). Από τότε η φωνή της, την οποία δεν εγκρίνει το νέο σοβιετικό καθεστώς, σίγησε. Από το 1922 όμως, και για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, το καθεστώς τής απαγόρευσε να ξαναδημοσιεύσει ποιήματα, καταδικάζοντάς τη στη σιωπή και την απομόνωση, ενώ το 1946 τη διέγραψαν από το σύνδεσμο των συγγραφέων· ο γιος της Λεβ καταδιώχτηκε επίσης και φυλακίστηκε για πολλά χρόνια. Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει μετά το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956. Ο μεγάλος λυρικός κύκλος "Ποίημα δίχως ήρωα", που τον δούλευε δώδεκα χρόνια, δημοσιεύτηκε στο εξωτερικό το 1962 και το αριστουργηματικό ποίημά της "Ρέκβιεμ" ένα χρόνο αργότερα, στο Μόναχο. Το "Ρέκβιεμ" (1935-1940) εκδόθηκε το 1987 στη Σοβιετική Ένωση, αφού το θέμα του, μια ελεγεία στους κρατουμένους του σταλινικού καθεστώτος, θεωρούνταν αμφιλεγόμενο. Στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας της ζωής της έγραψε αρκετά ποιήματα, μεταξύ των οποίων και το αυτοβιογραφικό "Poema bez geroya" (Ποίημα χωρίς ήρωα, 1962). Προς το τέλος της ζωής της τιμήθηκε με το βραβείο Αίτνα-Ταορμίνα (1963) και έλαβε διάκριση από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (1965). Πέθανε το 1966. Η Αχμάτοβα ανήκει στους ποιητές που ξεπέρασαν τον συμβολισμό και τον μυστικισμό, αναζητώντας την αναπαράσταση του εξωτερικού κόσμου μέσα από τη δική της ψυχική πολυμορφία. Η ποίηση της διακρίνεται από την καθαρότητα και την πυκνότητα της έκφρασης και από το μεγάλο ψυχικό βάθος.α

Το βιβλίο κοσμεί τη μικρή μας βιβλιοθήκη ως δώρο του εκδότη. Δημήτρη Β, Τριανταφυλλίδη σε ευχαριστώ θερμά και δημόσια.
" Τετράδιο Εξόδου "|

Κατοικούσα τότε...ΧΙΙΙ


Κατοικούσα τότε... μάλλον στο σπίτι μου. Πως το κατάλαβα; Ξέχνα, τις ερωτήσεις. Ας έχομε κάποια απάντηση χωρίς κόπο. Ας πάρουμε τα πράγματα από το τέλος...Στα χέρια μου κρατούσα ένα ζευγάρι κλειδιά, τα εξωτερικά του τεράστιου κτηρίου. Καλό σημάδι...

Το ημερολόγιο έγραφε 25. Απριλίου. 2016

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

" Χτύπα σαν Άντρας "


γράφει ο Σπύρος Καβουνίδης

Πολύς ντόρος για τη διαφήμιση αλυσίδας καταστημάτων με πρωταγωνίστρια αοιδό λαϊκών τραγουδιών. Το “χτύπα σαν άντρας” θεωρήθηκε σεξιστικό και κατά βάση προαγωγό της ανδρικής βίας. Οι ενέργειες της Γ.Γ. Ισότητας των Φύλων ευοδώθηκαν και η διαφήμιση “κατεβαίνει”. Και ξαφνικά, αρκετοί, κατά τεκμήριο, προοδευτικοί (και λιγότερες προοδευτικές) ξεσηκώθηκαν ενάντια στην “κορεκτίλα” (το -ιλα είναι γενικά δυσάρεστο όπως ψαρίλα, μαυρίλα, βαρβατίλα κλπ).

Πράγματι το “πολιτικά ορθό” πολλές φορές είναι ένας τρόπος να απαξιώνει κανείς επιτυχίες του προοδευτικού κινήματος παγκοσμίως. Όμως σήμερα είναι απαράδεκτο, και νομίζω και ποινικά κολάσιμο, να πεις ένα μαύρο συμπολίτη, “αράπη”, συμφωνούμε δεν είναι έτσι;

Αυτοί/ες που διαμαρτύρονται ή κοροϊδεύουν την εντολή απόσυρσης αυτής της διαφήμισης έχουν υπόψη τους ότι διψήφιος αριθμός γυναικών, δολοφονούνται, εδώ, ναι εδώ στην Ελλάδα, κάθε χρόνο από τους συζύγους ή συντρόφους τους;

Ένας ξεκαρδιστικός ύμνος του Αριστοφάνη [από το ΔΗΠΕΘΕΚ]

Λάβαμε και με χαρά [διπλή] αναδημοσιεύουμε το παρακάτω Δελτίο Τύπου...

Ένας ξεκαρδιστικός ύμνος στο συνολικό έργο του Αριστοφάνη.

Μέσα σε μιάμιση ώρα, με καταιγιστικούς ρυθμούς παρελαύνουν μπροστά στα μάτια του κοινού όλοι οι σπουδαίοι ρόλοι, οι κεντρικές συμβάσεις, τα μοτίβα και η δημιουργική ευφυία του πατέρα της κωμωδίας.


Τη θεατρική παράσταση «Αριστοφανειά- δα», θα παρουσιάσει το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης κατά την καλοκαιρινή περίοδο. 

Η πρεμιέρα προγραμματίζεται να δοθεί στις 20 Ιουλίου, στα Νωπήγεια.

Θα ακολουθήσουν παραστάσεις στην Κρήτη και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Τρίτη 26 Απριλίου 2016

Μαθήματα Κηποτεχνίας I



Αλήθεια,  πώς σχεδιάζουμε έναν κήπο;

 στοιχεία προσέγγισης  (1)

ΜΑΘΗΜΑ 7ο

Μυστικοί κήποι.
Χρώματα. Ένα άρωμα.

Βρέθηκα απέναντι από ένα γιασεμί.
Φοβήθηκα να το αγγίξω.

Ηράκλειο, 11.06.2011 


ΜΑΘΗΜΑ 6ο

                                              στην Κ. 

Οι κουτσουπιές φύλλωσαν και φέτος.

Να συγκαλύψουν θέλησαν την νέα προδοσία.

Ηράκλειο, 26.04.2011 


Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Σελιδοδείκτης 25.04.2016


Σελιδοδείκτης 95ος

Δημήτρης  Β. Τριανταφυλλίδης
Κάτοικος Μεταξουργείου: Ημερολόγιο κρίσης
εκδόσεις  «Επίκεντρο», Θεσσαλονίκη 2012

Ημερολόγιο εποχής
Γράφει η Πέρσα Κουμούτση 


Είναι κοινός τόπος ότι η λογοτεχνία ανέκαθεν καθρέφτιζε την κοινωνία και την εποχή κατά την οποία γράφεται. Δεν νοείται τέχνη που να αποστασιοποιείται από τα προβλήματα τα οποία απασχολούν το σύνολο των ανθρώπων σε μια δεδομένη κεφαλαιώδη στιγμή. Η ίδια η ιστορία μας απέδειξε, ότι κάθε φορά που η πολιτική και κοινωνική κατάσταση μετασχηματίζεται, συνοδεύεται και από ένα νέο λογοτεχνικό ρεύμα. Άλλωστε οι ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες ανέκαθεν αποτελούσαν κύρια πηγή έμπνευσης σημαντικών συγγραφέων, αφού αυτές, όχι μόνο παίζουν καταλυτικότατο ρόλο στις επιλογές και τη ζωή των ανθρώπων, αλλά σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό διαμορφώνουν την ιδεολογία τους. Στη σημερινή Ελλάδα, η αμφισβήτηση των αξιών, της ίδιας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με την όλο και αυξανόμενη ανεργία, η κοινωνική αδικία, η διαφθορά, η έλλειψη αξιοκρατίας και άλλα φαινόμενα διαμορφώνουν επίσης ένα νέο τοπίο το οποίο καθορίζει νέες συντεταγμένες και επιβάλλει νέες τάσεις σε ότι αφορά την λογοτεχνία και τη θεματολογία της. Όλα αυτά λειτούργησαν ως σπερματογόνες ουσίες, που προκάλεσαν την σύλληψη και, εν τέλει, την κυοφορία ενός θαυμάσιου έργου: Το Ημερολόγιο κρίσης του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη.


Τάσος Γιαννίτσης: Η αναγκαία υπέρβαση


γράφει ο Τάσος Γιαννίτσης

Χρεοκοπίες ατέλειωτες: 1827, 1843, 1893, 1932, 2010. Το 1999 ήταν η χρονιά που εξοφλήσαμε την τελευταία δόση του χρέους μας μετά την εγκαθίδρυση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898. Η χρονική διάρκεια μέχρι να δημιουργήσουμε επονείδιστα και επαχθή χρέη, που μας ξανάφεραν σε συνθήκες πτώχευσης, κράτησε μόλις 11 χρόνια. Για αυτά τα 11 χρόνια θα μείνουμε σε διεθνή εποπτεία απροσδιόριστο διάστημα.

«Εξι χρόνια Μνημόνιο» σημαίνει την επιτακτική ανάγκη να αποφασίσουμε τι κάναμε λάθος, τι αφήνουμε πίσω μας και τι βασικές αποφάσεις παίρνουμε. Ομως για να πει κανείς τι πρέπει να κάνουμε, πρέπει συλλογικά να θέλουμε να κάνουμε κάτι. Και δεν είναι διόλου ξεκάθαρο ότι υπάρχει μια κρίσιμη μάζα κόσμου που θέλει πράγματι να κάνουμε κάτι, και μάλιστα κάτι που να μην κινείται στη σφαίρα της ουτοπίας. Η συλλογική ευφυΐα μας είναι αναιμική. Δεν πιστεύουμε σε συλλογικές αξίες, ευρωπαϊκές ή και εθνικές, δεν έχουμε κανένα σοβαρό όραμα, όχι μόνο για την οικονομική μας ανάπτυξη, αλλά ούτε για την κοινωνική μας οργάνωση, για την εθνική μας υπόσταση, για το μέλλον μας ή για τα παιδιά μας. Απορρίπτουμε κεντρικές αρχές επιτυχίας, όπως τη συνέργεια, απορρίπτουμε την εμπειρία επιτυχημένων κοινωνιών, φθονούμε τους επάνω, αλλά μόλις καταφέρουμε να τους πλησιάσουμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να οπισθοχωρήσουμε. Στη διάρκεια της κρίσης όλα αυτά επιδεινώθηκαν.

Υπάρχει ένα σημαντικό, αν και μειοψηφικό, κομμάτι αυτής της κοινωνίας που καταλαβαίνει την πραγματικότητα, έχει συμπράξει - με μικρή επιτυχία - στον αγώνα για να ξεφύγουμε από τα αδιέξοδα, αλλά προσπαθεί και αναζητεί λύσεις. Υπάρχει ένα άλλο κομμάτι, πολύ μεγαλύτερο, που έχει υποστεί τις επώδυνες συνέπειες της κρίσης, χωρίς να έχει αλλάξει αντιλήψεις, ενώ ένα άλλο τμήμα, επίσης σημαντικό, λειτουργεί έξω από τις εξελίξεις, έχει υποστεί - αν καν έχει υποστεί - τις μικρότερες επιδράσεις της κρίσης, είναι θεατής στο πρόβλημα και το απολαμβάνει κιόλας, πιστεύοντας ότι είναι ασφαλές.

Υπάρχουν επίσης οι δανειστές. Η πεισματική εμμονή τους για εξαιρετικά μεγάλη και σε ασφυκτικό χρόνο δημοσιονομική προσαρμογή, για υπέρμετρη πίεση στα εισοδήματα και στην προστασία εργασιακών δικαιωμάτων, όπως ισχύουν σε πολλές άλλες χώρες στην ΕΕ, για αδιαφορία στη σύλληψη της φοροδιαφυγής και στην ανάγκη αναδιάρθρωσης και αποτελεσματικής λειτουργίας του κράτους, για ελάχιστη στήριξη της παραγωγικής βάσης της χώρας, για αδυναμία κατανόησης της αλυσιδωτής σχέσης που συνέδεσε τις οικονομικές παρεμβάσεις που έγιναν με την κοινωνική και πολιτική αποδιάρθρωση που προέκυψε, εκτόξευσε στα ύψη το κόστος της πολιτικής αποτυχίας. Από την άλλη, και εμείς δεν βοηθήσαμε. Αρνητισμός στον μετασχηματισμό καταστροφικών σχέσεων και πρακτικών, αρνητισμός στη διατύπωση θετικών μορφών πολιτικής, προστασία βαθιά εμπεδωμένων αντι-αναπτυξιακών προσόδων και συμφερόντων, πολιτικές τακτικές συμπλήρωναν τους μηχανισμούς αποτυχίας.

Συνοψίζοντας τα «α-συνόψιστα»: Πριν από το ΑΕΠ, τα δημοσιονομικά, την ανταγωνιστικότητα ή το Ασφαλιστικό, πριν και από την ανεργία, προέχουν οι αξίες με τις οποίες εμείς κατανοούμε και αλλάζουμε τον κόσμο - την πραγματικότητά μας. Με αυτές που είχαμε πτωχεύσαμε. Προφανώς μια μηδενιστική αντίληψη είναι ασυγχώρητη. Πολλές από τις βασικές αξίες μας δεν πτώχευσαν. Σε όσες όμως πτώχευσαν, η λύση είναι μία: πατροκτονία.

Μπορεί να ακούγεται ψυχολογικά δύσκολο, αλλά η εναλλακτική είναι το μακροχρόνιο αδιέξοδο. Σε μια κοινωνία όπου οι συνθήκες επιδεινώνονται συνεχώς, ο εγωισμός και ο ατομικισμός θα διογκώνονται, θα συρρικνώνουν τη δημόσια σφαίρα και τα αδιέξοδα θα διογκώνονται κι άλλο. Ολο και λιγότεροι θα αποδέχονται να καθορίζεται η τύχη τους - και πολύ περισσότερο να δείχνουν αλληλεγγύη - σε μια συλλογική τροχιά, όπου η κατάρρευση κυριαρχεί και συμπαρασύρει όλους. Οποιος μπορεί, θα προχωράει και θα αδιαφορεί και οι νέοι θα φεύγουν μαζικά. Τα μέτρα που κάθε φορά φαντάζουν επώδυνα, αύριο θα σκεφτόμαστε πόσο λάθος ήταν που τα απορρίπταμε. Αλλωστε, αν κάποια στιγμή χρειάζονται επώδυνα μέτρα, είναι γιατί πολλές επιλογές και ενέργειες που προηγήθηκαν δημιουργούσαν σταδιακά επώδυνες συνθήκες που κάποια στιγμή έκαναν πλέον αναπόφευκτα τα επώδυνα μέτρα. Η αλυσίδα της αιτιότητας είναι μεγάλη.

Στα έξι χρόνια Μνημόνιο δημιουργήθηκαν τρία νέα τεράστια εμπόδια. Το πρώτο είναι ότι όσα σημαντικά πρέπει να γίνουν, πολλαπλασιάστηκαν και απαιτούν μεγάλο διάστημα για να αποδώσουν. Ο,τι δεν έγινε για δεκαετίες, πρέπει να ξεκινήσει τώρα και σε πολλά πεδία ταυτόχρονα. Ανάπτυξη χωρίς αναδιάρθρωση του παραγωγικού συστήματος, επενδύσεις, σοβαρές προσαρμογές του εκπαιδευτικού συστήματος, ενίσχυση των τεχνολογικών γνώσεων, της καινοτομίας, της επιχειρηματικότητας, χωρίς μεταρρύθμιση του κοινωνικού, ασφαλιστικού και του νοσηλευτικού συστήματος, χωρίς σοβαρές νέες υποδομές και ένα κράτος που να λειτουργεί, δεν είναι εφικτή. Ο βραχύς βίος των κυβερνήσεων λειτουργεί όμως αποτρεπτικά για την εφαρμογή πολιτικών που σήμερα χρειάζεται η χώρα, καθώς το κόστος θα γίνεται άμεσα αισθητό, ενώ τα οφέλη θα προκύπτουν σταδιακά σε μελλοντικό χρόνο, ευνοώντας πιθανότατα διαφορετικές κυβερνήσεις. Το δεύτερο είναι ότι η δραστική μείωση των εισοδημάτων και των δημοσιονομικών δυνατοτήτων, σε συνδυασμό με την ασφυξία ρευστότητας, σημαίνουν έλλειψη δυνατοτήτων χρηματοδότησης, που κάνει εξαιρετικά δύσκολες τέτοιες πρωτοβουλίες σε ουσιαστική κλίμακα. Τρίτον, ακόμη κυριαρχεί η κουλτούρα του «εύκολου δανεισμού», όπου η χώρα προχωράει με αυξανόμενα νέα δάνεια. Ομως η διόγκωση του δανεισμού, όπως τη γνωρίσαμε πριν από την κρίση, είναι πλέον απαγορευτική. Παρ' όλα αυτά, η αντίληψη ότι πρέπει να πορευτούμε στον δύσκολο και αβέβαιο δρόμο της παραγωγής και μάλιστα της ανταγωνιστικής παραγωγής, παραμένει ανύπαρκτη. Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Αν παρά τις όποιες τεράστιες δυσκολίες δεν πληρώσουμε το τίμημα για να περάσουμε από τις Συμπληγάδες, το τίμημα της μη υπέρβασης θα είναι ασύγκριτα πιο βαρύ.

Στα χρόνια αυτά ιδεολογίες, ιδεοληψίες, στερεότυπα, ταμπού τσακίστηκαν. Πολλοί το έχουν καταλάβει. Αυτό που δεν φαίνεται ακόμη είναι η οικοδόμηση του νέου. Ενα νέο που θα μας βγάλει αργά και επώδυνα από την κρίση, θα αρχίσει να εκπέμπει θετικά μηνύματα σε σχέση με την παραγωγή, την απασχόληση, τη φτώχεια, τα εισοδήματα, την αποτελεσματικότητα της πολιτικής. Ενα τέτοιο «νέο» δεν μπορεί να προκύψει από τα κάτω. Θα γίνει μόνο από τα πάνω. Ομως, όλο και πιο σημαντικό τμήμα της κοινωνίας χάνει τις προσδοκίες του στο πολιτικό σύστημα, ενώ λειτουργεί και αντιφατικά. Περιμένει από τις πολιτικές δυνάμεις να συγκρουστούν με ό,τι προκάλεσε την κρίση, ενώ ταυτόχρονα αντιδρά σε κάθε αλλαγή. Περιμένει, επίσης, να δει στοιχεία που να εμπνέουν. Αυτά δεν φαίνονται. Οι αλλαγές είναι ελάχιστες, δειλές και ενοχικές. Εξάλλου, μια υπέρβαση των πολιτικών και άλλων στερεοτύπων, που θα σηματοδοτούσαν αλλαγή προσανατολισμού, θα πληρωθεί ακριβά από όσους πρωτοπορήσουν. Οποιος όμως κατανοήσει ότι αξίζει το τίμημα, ότι αξίζει να πάρει το ρίσκο, όποιος δημιουργήσει ελπίδες που θα αρχίσουν να μετατρέπονται σε πραγματικότητα, θα πιστωθεί και την επιτυχία.

Ο κ. Τάσος Γιαννίτσης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρώην υπουργός.

πηγή εφημερίδα Το ΒΗΜΑ

Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Τα δεύτερα, δικά μου! 24.04.2016

Κλείνει η παρένθεση.
Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του

πάνω απ` το πέλαγος.

Με μια κρυφή πληγή

στην λευκή κοιλιά του. [ Δ. Αργυράκης ]


υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α. ΣΤΕΓΟΣ [24.04.2016]


1.Τα μάτια. Μια μόνο φορά τα σήκωσε προς την στράτα των νεκρών του. Τα είχε πάντα χαμηλά, κοίταζε τα παπούτσια του, έβλεπε δρόμους, μονοπάτια, ποτάμια. Έβλεπε ότι είχε μπροστά του πολλές οροσειρές. Θέλησε με κάποιους να μιλήσει: να μάθει αλλά και να πει. Ήταν ο πρώτος τρόπος. 


2. Όταν ο θάνατος έρχεται τόσο κοντά, αναθεωρείς ή συνεχίζεις;  Συνεχίσεις, θαρρώ!Με το ίδιο πείσμα για ζωή! Δηλαδή, την πορεία για τον Θάνατο. 


3. Την νύχτα μόνο. Την νύχτα, εκεί που καθόταν η παλιά του ζωή, εκεί έβλεπε τώρα, αλλαγές, νέες βεβαιότητες.


4. Χορταστικές πτώσεις μιας ολόκληρης γενιάς. Τώρα, που αρχίσουν τα καλά, εδώ είμαι.


5. Ονόμασα το κρεββάτι μας ΓΑΥΔΟΣ.  Ξέρεις, ευρωπαϊκές, νότιες, ερημικές, ασφαλείς παραλίες. Τώρα, θα μπορούσα και ΑΝΑΦΗ να το λέω. Δεν έχω πάει, πιστεύω να μην έχεις αντίρρηση. Ευρώπη, πιο κοντά στον Βορρά που τόσο αγαπώ.


υγ. Από την γωνιά έρχεται ο Βάγιας να βάλει το εφτάζυμο να μυρίσει ποπ απόγευμα η γειτονιά.



Σάββατο 23 Απριλίου 2016

19 διάσημοι ξένοι συγγραφείς γράφουν για τον Ανταίο Χρυστοστομίδη

19 διάσημοι ξένοι συγγραφείς γράφουν για τον Ανταίο Χρυστοστομίδη στον τιμητικό τόμο που μόλις κυκλοφόρησε Άγρα, Ίκαρος, Καστανιώτης συμπράττουν για να αποδώσουν φόρο τιμής στον σπουδαίο άνθρωπο των γραμμάτων που απεβίωσε το 2015.

Τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια, καθώς ο Ανταίος Χρυστοστομίδης διέσχιζε -«όπως πάντα με κόκκινο» - τον δρόμο, ένιωσε το αριστερό του πόδι να σέρνεται. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία –«κάποιο πιάσιμο θα είναι, κάποιο στραβοπάτημα...». Θα προτιμούσε να μην το σκαλίσει καθόλου – «όσο περισσότερο πηγαίνεις σε γιατρούς τόσες περισσότερες αρρώστειες σου βρίσκουν» - αλλά η κατάστασή του χειροτέρευε. «Πότε αλήθεια συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου έχει αλλάξει; Οι μέρες κυλούν φαινομενικά η μια ίδια με την άλλη, αλλά εσύ νιώθεις να κατεβαίνεις μια σκάλα που δεν ξέρεις πού τελειώνει, αν τελειώνει. Νιώθεις το κορμί σου να τρέμει, να τρέμει χωρίς να σου ζητάει την άδεια, όλο σου το κορμί είναι μια χούφτα νεύρα που λειτουργούν άναρχα...». Όπως αποδείχτηκε, o δημιουργός μιας από τις καλύτερες σειρές ξένης λογοτεχνίας στην Ελλάδα, αυτής του «Καστανιώτη», ο βραβευμένος μεταφραστής του Ταμπούκι, του Καλβίνο, του Πρίμο Λέβι, του Μοράβια, ο εμπνευστής της τηλεοπτικής εκπομπής «Οι κεραίες της εποχής μας» και συγγραφέας της δίτομης πινακοθήκης με πορτρέτα σπουδαίων λογοτεχνών που ακολούθησε, έμελλε να χτυπηθεί από το σπάνιο σύνδρομο ΑLS, μια ασθένεια που παραλύει αργά και βασανιστικά τα πάντα, εκτός από το μυαλό, την ακοή και την όραση.   Ο ίδιος, ως τις 14 Αυγούστου του 2015 που σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά του, θ' αντιμετώπιζε την αρρώστεια μ' όλα τ' αποθέματα γενναιότητας και αξιοπρέπειας που διέθετε. «Όταν είσαι άρρωστος και η αρρώστεια σου είναι ανίατη, όλοι προσπαθούν να σε εμψυχώσουν, να πούνε την καλή τους κουβέντα, να σε πείσουν ότι η ψυχολογία είναι το παν, ότι η καλή διάθεση κάνει θαύματα, ανασταίνει νεκρούς, παρατείνει ζωές... Κάνω ό,τι μπορώ, μερικές φορές όμως με παίρνει από κάτω, φυσικό είναι αλλά έτσι και το βάλεις κάτω χάθηκες. Χάθηκα έτσι κι αλλιώς θέλεις να τους πεις, αλλά δεν λες τίποτα, δεν υπάρχει λόγος να τους φορτώνεις με έναν άχρηστο κυνισμό...»

Το οικουμενικό βασικό εισόδημα είναι ένα εξισωτικό εργαλείο και ένα κίνητρο για δουλειά


Άρθρο του Αρνό Λεπαρμαντιέ στην εφημερίδα Le Monde, που αναδημοσιεύει το ΑΠΕ ΜΠΕ

Εύρηκα! Ιδού η φιλοσοφική λίθος που θα επιτρέψει τη μετατροπή του σοσιαλισμού σε φιλελευθερισμό. Ή, αντιστρόφως, που θα μετατρέψει αστραπιαία το νεοφιλελεύθερο μολύβι σε κομμουνιστικό χρυσάφι. Πρόκειται για το «οικουμενικό βασικό εισόδημα» ή, στα αγγλικά, «universal basic income» (γνωστότερο στα ελληνικά ως «βασικό εγγυημένο εισόδημα»).

Αυτό το βασικό εισόδημα, που μοιάζει να βγαίνει από την «Ουτοπία» του Τόμας Μορ, υπακούει σε απλούς κανόνες: Παρέχεται σε όλους, παιδιά και ενήλικες, άνεργους και εργαζόμενους, ενεργούς εργαζόμενους και συνταξιούχους, υγιείς και ασθενείς. Δεν χρειάζεται πια η συμπλήρωση αιτήσεων για την είσπραξη του κατώτατου εισοδήματος, των οικογενειακών επιδομάτων ή των επιδομάτων ανεργίας: Όλοι δικαιούνται ένα οικουμενικό εισόδημα, είτε είναι μεγιστάνες είτε άστεγοι.

Υπάρχει όμως ένα «αλλά»… Με βάση το ύψος στο οποίο θα οριστεί αυτό το εγγυημένο εισόδημα, κάθε χώρα πρέπει να προσαρμόζει αντιστοίχως το κοινωνικό της μοντέλο.

Αν το κατώτατο εισόδημα οριστεί στα 200 ευρώ τον μήνα, φτάνουμε στα 800 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια, λιγότερο από το κατώτατο εισόδημα που ισχύει στη Γαλλία. Καλώς ήλθατε στη Μάργκαρετ Θάτσερ και σε ένα νεοφιλελεύθερο μοντέλο: Το κράτος σού δίνει ένα κατώτατο εισόδημα για να επιβιώσεις, από εκεί και πέρα βγάλ’ τα πέρα μόνος σου.

Αν πάλι το εισόδημα αυτό οριστεί στα 1.000 ευρώ, όλοι θα παίρνουν τον ίδιο μισθό και ο φόρος στα εισοδήματα θα είναι πάνω από 90%, ώστε να καταστεί δυνατή η χρηματοδότηση αυτού του μοντέλου. Επιστρέψαμε στη Σοβιετική Ένωση.

Το εργαλείο αυτό είναι ιδανικό για τις εκλογές. Δεν χρειάζεται νόμος, αρκεί ένα προεδρικό διάταγμα: Ανάλογα με το αν ο νικητής των εκλογών είναι δεξιός ή αριστερός, μπορεί να καθορίσει το ύψος αυτού του εισοδήματος. Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο κοντά η χώρα στον σοσιαλισμό. Όσο πιο χαμηλά, τόσο πιο κοντά στον φιλελευθερισμό. Γι αυτό και το οικουμενικό εισόδημα έχει υποστηρικτές σε όλα τα στρατόπεδα.

Στην Ευρώπη, η χώρα που έχει πειραματιστεί περισσότερο με αυτό το εργαλείο είναι η Φινλανδία. Τη δεκαετία του ’80, καθώς οι βιομηχανίες έκλειναν, η ιδέα ήταν να χορηγηθεί ένα εισόδημα στους ανέργους μακράς διαρκείας. Τη δεκαετία του ’90, καθώς η αγορά εργασίας απελευθερωνόταν, το οικουμενικό εισόδημα αποτέλεσε έναν τρόπο ενίσχυσης των φτωχών εργαζομένων, στους οποίους προσφέρονταν δουλειές που πληρώνονταν λιγότερο από τον κατώτατο μισθό.

Σήμερα, ο κόσμος της εργασίας γνωρίζει ένα τρίτο σοκ, τη λεγόμενη «ουμπεροποίηση» (από την αμερικανική εταιρεία Uber, που επιτρέπει σε επαγγελματίες και πελάτες να έρχονται κατευθείαν σε επαφή, χάρις στις νέες τεχνολογίες). Η μισθωτή εργασία καταρρέει και η κοινωνική προστασία που τη συνόδευε δεν είναι πλέον εγγυημένη. Το οικουμενικό εισόδημα θα εγγυάται λοιπόν στους συμβασιούχους εργαζόμενους έναν ελάχιστο πόρο και μια κοινωνική προστασία που θα χρηματοδοτούνται από τη φορολογία.

Αυτό το ελάχιστο εισόδημα είναι πάνω απ’ όλα ένα ισχυρό κίνητρο για την εργασία. Κι αυτό, επειδή έχει μια σημαντική διαφορά από το «εισόδημα ενεργής αλληλεγγύης» (RSA) και τα άλλα επιδόματα που ένας άνεργος χάνει όταν βρει δουλειά: Παρέχεται ό,τι κι αν συμβεί. Γι αυτό αρέσει τόσο στους φιλελεύθερους: Δίνει κίνητρο για δουλειά, αίρει την ανάγκη κάθε ελέγχου για απάτη – είστε πραγματικά άνεργος ή φτωχός; –  και, κατά συνέπεια, λύνει όλα τα γραφειοκρατικά προβλήματα του κοινωνικού κράτους.

Το οικουμενικό εισόδημα αρέσει όμως και στην Αριστερά, γιατί αποδεικνύεται εξισωτικό. Όλοι έχουν ένα εισόδημα, ανεξάρτητα από την αφετηρία τους. Δημιουργούνται όμως δύο ερωτήματα. Το ένα αφορά την εργασία. Αν δίνει κίνητρο στο «να δουλεύεις περισσότερο για να κερδίζεις περισσότερα», όπως θα έλεγε ο Σαρκοζί, μπορεί να δώσει και κίνητρο «να αρκείσαι σε λιγότερα και να δουλεύεις μαύρα». Αυτός είναι ο λόγος, που η Ουτρέχτη ξεκίνησε ένα πείραμα για να συγκρίνει τη συμπεριφορά όσων εισπράττουν το οικουμενικό εισόδημα με εκείνους που έχουν παραμείνει στο κλασικό σύστημα.

Το δεύτερο ερώτημα αφορά τα χρήματα. Το σύστημα αυτό κοστίζει πολύ: Το 36% του γαλλικού ΑΕΠ, αν καθοριστεί στα 1.000 ευρώ και το 7,2%, αν καθοριστεί στα 200 ευρώ. Ο φιλόσοφος Gaspard Koenig και ο οικονομολόγος Marc de Basquiat πρότειναν μια ενδιάμεση λύση: 450 ευρώ για τους ενήλικους και 225 ευρώ για τα παιδιά (σύνολο 325 δισεκατομμύρια ευρώ), που θα χρηματοδοτούνται από έναν ενιαίο φόρο 23% σε όλα τα εισοδήματα.

πηγή: ΑΘΗΝΑ 984



Ο Αρνό Λεπαρμαντιέ είναι αρθρογράφος της Le Monde (http://www.lemonde.fr/journaliste/arnaud-leparmentier/). Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική καριέρα του το 1992 στην Option Finance και ένα χρόνο αργότερα εργάστηκε στον Nouvel Economiste. Εντάχθηκε στην δημοσιογραφική οικογένεια της  Le Monde, το 1995. Επιπλέον, από το 2013 είναι συμπαρουσιαστής στην εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή «Le Grand Rendez-vous» (Europe 1). Το βιβλίο του, «Ces Francais, fossoyeurs de l’ euro» («Αυτοί οι Γάλλοι, νεκροθάφτες του ευρώ»),  εκδόσεις Plon, 2013, τιμήθηκε εκείνη τη χρονιά με το Βραβείο Ευρωπαϊκού Βιβλίου, στην κατηγορία «δοκίμιο».

Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Η ιστορία του Ζωολογικού Κήπου - Έντουαρτ Άλμπη (Θέατρο Ιυττός)


γράφει η Μαρία Βρέντζου

Το πρώτο θεατρικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα Έντουαρντ Άλμπη «Η ιστορία του ζωολογικού κήπου» παρουσιάζεται από το θέατρο Ιυττός σε σκηνοθεσία Αντώνη Ντουράκη. Το έργο είναι μονόπρακτο και γράφτηκε το 1958. 

Ένα πρωινό Κυριακής στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, ο Πήτερ, παντρεμένος μεσοαστός με δύο κόρες, υπάλληλος εκδοτικού οίκου, απολαμβάνει τον καλοκαιρινό ήλιο διαβάζοντας το βιβλίο του σε ένα παγκάκι.

Εντελώς απροσδόκητα εισβάλλει στο σκηνικό ο Τζέρρυ, σαραντάρης, σχεδόν στην ίδια ηλικία με τον Πήτερ, που θέλει απεγνωσμένα να πιάσει συζήτηση με τον τελευταίο. Και μόνο από το ντύσιμο των δύο ηθοποιών, ο Γιάννης Λιόκαλος στο ρόλο του Πήτερ και ο Αντώνης Ντουράκης στο ρόλο του Τζέρρυ, συμπεραίνεται η κοινωνική ανισότητα ανάμεσα στους δύο ήρωες. Ο πρώτος φοράει περιποιημένο κουστούμι με γυαλιά, ο δεύτερος είναι ατημέλητος, σε μια πιο μποέμ εκδοχή. Σύντομα μαθαίνουμε πως ο Τζέρρυ είναι ένοικος ενός γελοία μικρού δωματίου μιας σιχαμερής πανσιόν, συγκάτοικος με κάθε είδους ηττημένους του αμερικάνικου ονείρου. Από μία άποψη o Τζέρρυ ενσαρκώνει μια παράλογη και ακατανόητη πραγματικότητα στην τακτοποιημένη, βαρετά ήσυχη και προβλέψιμη ζωή του Πήτερ. 

Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

Ανέστης Ευαγγέλου Η ΚΛΟΠΗ


Ποιητικό ανθολόγιο 2016


Η ΚΛΟΠΗ 

Οι φίλοι μου δεν ξέρουν τι τους σκαρώνω κάθε βράδυ.

Έχω ένα εργαστήρι σε μέρος που δεν το βάζει ο νους σου. Όταν λοιπόν, τις νύχτες, γυρνώντας από τη δουλειά, την ταβέρνα, ή το καφενείο, ή μετά από τη φαρμακερή γεύση του έρωτα, μαζεύονται ένας ένας στη γωνία τους και σε έρημα κρεβάτια, με σιωπηλά δάκρυα, ήσυχοι πια, αφήνονται να κλάψουν, εγώ συλλέγω αθόρυβα τα δάκρυα με άκρα προσοχή, ανοίγω το στήθος μου στο σκοτάδι και, στοργικά, σε κρύπτες που μονάχα εγώ τις ξέρω, τ` απιθώνω.

Το πρωί, όταν ανύποπτοι οι φίλοι ξανακινούν για τις δουλειές τους, τους σταματώ στο δρόμο, ζητώ συγγνώμη για τη νυχτερινή κλοπή, και χαμογελώντας τους επιστρέφω τα δάκρυα τους, αστραφτερά, με πολλές γωνίες, σκληρά διαμάντια.

Η επιλογή έγινε από τη συγκεντρωτική έκδοση "Τα ποιήματα 1956-1993" , εκδόσεις καπάνι, Θεσσαλονίκη 


Ο Ανέστης Ευαγγέλου (1937-1994) γεννήθηκε και έζησε στη Θεσσαλονίκη. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1960 με την ποιητική συλλογή Περιγραφή εξώσεως. Από τότε δημοσίευσε άλλα επτά ποιητικά βιβλία (Μέθοδος αναπνοής, 1966, Αφαίμαξη '66-'70, 1971, Ποιήματα 1956-1970, 1974, Διάλειμμα, 1976, Χάι κάι, 1978, Απογύμνωση, 1979, Η Επίσκεψη και άλλα ποιήματα, 1987, Το χιόνι και η ερήμωση). Το 1988 συγκέντρωσε σε έναν τόμο όλη την ως τότε ποιητική δημιουργία του, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παρατηρητής με τον τίτλο Τα Ποιήματα, 1956-1986. Έγραψε επιπλέον και δημοσίευσε τα πεζογραφήματα Το Ξενοδοχείο και το σπίτι 1966 (επανέκδοση, διευρυμένη με τον τίτλο, Το ξενοδοχείο και το σπίτι και άλλα πεζά, Νεφέλη, 1985), το βιβλίο Ανάγνωση και γραφή (Παρατηρητής, 1981), στο οποίο συγκέντρωσε κείμενα λογοτεχνικής κριτικής, και το δοκίμιο Εννέα εκδοχές για την ποίηση και την ποιητική (Παρατηρητής, 1990).
Τη χρονιά του θανάτου του, το 1994, κυκλοφόρησε η τελευταία του ποιητική συλλογή, Το χιόνι και η ερήμωση, από τις εκδόσεις Χειρόγραφα, καθώς και η ποιητική ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά 1950-1970, από τις εκδόσεις Παρατηρητής. Το 1995, κυκλοφόρησε πάλι η πρώτη του ποιητική συλλογή, Περιγραφή εξώσεως, από τις εκδόσεις Χειρόγραφα. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, πολωνικά, ρουμάνικα, ολλανδικά και σλοβενικά).


Χρίστος Ρουμελιωτάκης Η μόνιμη θλίψη

για την ανάγκη η μνήμη να παραμένει ζωντανή, 
ικανή να πυροδοτεί τις καθημερινές αντιστάσεις 
απέναντι στους "φασισμούς" που μας καταδυναστεύουν... 
για την ανάταση... για την ανάσταση...

[από το εξαιρετικό ιστολόγιο Πλανόδιον-Ιστορίες Μπονζάι, το διήγημα του Χρίστου Ρουμελιωτάκη]:


Ἡ μό­νι­μη θλί­ψη

Hμα­σταν τρεῖς. Ἡ Μα­ριά­ννα (πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα Νί­κη), ὁ Πέ­τρος (πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα Δη­μή­τρης), κι ἐ­γὼ (πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα Χρῆ­στος). Ποι­ὸς εἶ­χε τὴν ἐ­πα­φὴ δὲν ξέ­ρα­με. Ὑ­πο­θέ­τω ἡ Μα­ριά­ννα, για­τί μιὰ μέ­ρα μᾶς στα­μά­τη­σε γιὰ με­γά­λο δι­ά­στη­μα χω­ρὶς ἐ­ξή­γη­ση.

Τὰ θυ­μή­θη­κα τὸ πρω­ὶ στὴν ἀ­να­καί­νι­ση, κα­θὼς πί­σω ἀ­πὸ τὴν ντου­λά­πα βρῆ­κα τὰ πορ­τραί­τα τοῦ Βλα­δί­μη­ρου Ἴ­λιτς καὶ τοῦ Μπερ­τό­δου­λου Μπρε­χτ,  στὴν πα­λιὰ κλα­σι­κὴ ἀ­πει­κό­νι­ση, πού μοῦ εἶ­χε χα­ρί­σει ἡ Μα­ριάννα. Φερ­μέ­να ἀ­πὸ τὸ Ἀ­να­το­λι­κὸ Βε­ρο­λί­νο.

Τί ἀ­πο­γί­να­με, στο­χά­ζο­μαι τώ­ρα. Ὁ Πέ­τρος (πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα Δη­μή­τρης) ἔ­γι­νε ὑ­πο­θη­κο­φύ­λα­κας Νέ­ας Φι­λα­δελ­φεί­ας, ἡ Μα­ριά­ννα (πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα Νί­κη) ἔ­γι­νε νο­μι­κὸς σύμ­βου­λος στὴν Ἐ­θνι­κὴ κι ἐ­γὼ (πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα Χρῆ­στος) δι­κη­γό­ρος, μὲ εἰ­δι­κό­τη­τα στὸ δί­και­ό τοῦ ἀν­τα­γω­νι­σμοῦ καὶ τὴ ναυ­α­γι­αί­ρε­ση.

Ἄ, ναί, ἡ Μα­ριά­ννα, ὅ­ταν κα­μιὰ φο­ρὰ τὴ συ­ναν­τῶ στὸ δρό­μο, ἔ­χει τὴ μό­νι­μη ἐ­κεί­νη θλί­ψη ποὺ εἶ­χε καὶ τό­τε. Στὰ μά­τια της καὶ στὸ χα­μό­γε­λο.



Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Η Λούλα Αναγνωστάκη εκ βαθέων

 
Συνέντευξη στην Σόνια Ζαχαράτου

Η θεατρική συγγραφέας μιλάει στο ΒΗΜΑgazino για τον καρμικό έρωτα με τον Γιώργο Χειμωνά, για τις συνεργασίες της με τον Κάρολο Κουν και για τα ταξίδια
 
Ηταν η πρώτη φορά που είδα τη θεατρική συγγραφέα Λούλα Αναγνωστάκη χωρίς γυαλιά. Ισα που πρόλαβα, δηλαδή, αφού συγχρόνως με τον βεβιασμένο χαιρετισμό της, τα ζητούσε επίμονα από την κυρία που τη φροντίζει. Τα φόρεσε και η ευκαιρία για μια συνέντευξη χωρίς γυαλιά χάθηκε. Εστρωσε με τα λεπτά της δάχτυλα τα μαλλιά της και έκλεισε και την πορφυρόχρωμη βελουδένια ρόμπα της που λίγο είχε ανοίξει, καθώς ήταν καθισμένη στην πολυθρόνα της, απέναντι από την τηλεόραση.

Η Λούλα Αναγνωστάκη ίσως να μη χρειάζεται συστάσεις. Μοιάζει με θρύλο. Πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που πήγε στο Θέατρο Τέχνης - ή στο «υπόγειο», όπως συνηθίζαμε να το λέμε - και παρέδωσε δύο μονόπρακτά της στον Κάρολο Κουν. Εκείνος της είπε ότι ναι μεν του άρεσαν, αλλά έπρεπε να γράψει ένα επιπλέον για να συγκροτήσουν μια παράσταση. Γύρισε σπίτι και ξενύχτισε· και την επομένη το πρωί το είχε έτοιμο. Σε μια νύχτα, ένα ακόμη μονόπρακτο, «Η παρέλαση», εμπνευσμένο και από τη φυλάκιση του αδελφού της, του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, στο Γεντί Κουλέ, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο και απελευθερώθηκε το 1951 με τη γενική αμνηστία. Αυτά δεν τα ξεχνάει, καθώς λάτρευε τον αδελφό της. Οπως δεν ξεχνά όμως - και το χαίρεται ακόμη, χαμογελώντας με μια χαριτωμένη πονηριά - και το γεγονός ότι τότε, πριν από 50 χρόνια, κατόρθωσε να γράψει ένα έργο μέσα σε μια νύχτα. Γιατί έτσι άρχισε η θριαμβευτική είσοδός της στα θεατρικά πράγματα της χώρας.

Η Λούλα Αναγνωστάκη είναι η μόνη γυναίκα θεατρική συγγραφέας της μεταπολεμικής περιόδου που έγινε τόσο γνωστή. Οι θεατρόφιλοι δεν ήθελαν να χάσουν έργο της, γιατί συγκινούνταν από την αμεσότητα του λόγου της, την καθαρότητά του, τις αναφορές σε συλλογικές μνήμες, που δονούσαν κάποιο δικό τους κρυφό κομμάτι, και από την ψυχολογική προσέγγιση των ηρώων της. Τα κείμενά της ήταν εμμέσως πολιτικά και πολύ ανθρώπινα. Τα θέατρα γέμιζαν. Οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη. Εκείνη κρυβόταν πίσω από τα μαύρα γυαλιά της. 
 

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Η κυρία Μωβ... #10


[περίληψη προηγουμένων]


Ο Λ. μένει πάντα κρυμένος στον κήπο του νοσοκομείου, ο Κ. στέκεται μπροστά στον τηλεφωνικό θάλαμο και ακούει την κατσάτσα του συναδέλφου Ξ... Η κυρία Μωβ ξυπνάει και περιμένει τον πρώτος της καφέ... Απα τα χέρια του κ. Κόκκινου.


Όση ώρα ο Κόκκινος θα έφερνε τον καφέ, η κυρία Μωβ ξύπνησε για τα καλά, ανακάθησε στο κρεβάτι και παρατηρούσε την πόλη, το πανεπιστήμιο της να ξεκινά. Ήρθαν στο μυαλό βαριές μνήμες και αναμνήσεις. Ακριβώς στην πλατεία Χημείου. Τέτοια ή μιαν άλλη εποχή. Τα παιδιά να τρέχουν από άκρη σε σ` άκρη, οι μανάδες να τσιρίζουν με ένα ανεπανάληπτο, μοναδικό τρόπο: η καθεμιά λες και απευθυνόταν αποκλειστικά στο βλαστάρι τους. 

Την τάραξε η επαναφορά της γνωριμίας με τον Πολύχρωμο. Έπιασε το κεφάλι, ο πονοκέφαλος δυνάμωνε. Έκλεισε τα μάτια. Ξυπνούσε τώρα, "δίχως να κοιτάζει την μελαγχολία εντός της". Ξυπνούσε και περίμενε τον καφέ της` τον πρώτο στη Σαλονίκη, από τα χέρια του Κόκκινου, έστω κάτω από αυτές τις συνθήκες. Στο δωμάτιο ένος φημισμένου, παρηκμασμένου νοσοκομείου. Ξυπνύοσε, έμπαινε ήδη σε μια νέα φάση ζωής. Αυτό το ένοιωθε, δεν ήξερε που να το αποδόσει. Ήταν το συναίσθημα των πρώτων ωρών; Ήταν η νοσταλγία; Οι παραστάσεις, οι αναμνήσεις, τα ίδια τα γεγονότα; Δεν ηξερε, αλλά έτσι ένοιωθε, μετά από πολύ, πολύ καιρό. Έκλεισε τα μάτια και τραβήκτηκε πίσω στο ύψος του κρεβατιού. 

Με ορθάνοκτα μάτια, όλη αυτήν την ώρα ο Λ. κατέγραφε τις κινήσεις έξω από το παράθυρο.Όλες τακτοποιημένες στο μπλοκάκι της υπηρεσίας. Ήταν βέβαιος ότι θα έκανε καλή εντωση στο αφεντικό του. Άλλωστε ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνε μέρος σε τέτοια αποστολή. Ο ίδιος συγχωρούσε ένα λάθος για τον εαυτό του, για τον Άλλο δεν γνώριζε. 

Παραλίγο να τον τσακώσει ο κ. Κόκκινος. Αλλά, ο Λάκης είχε καλά αντανακλαστικά. Τον πρόλαβε, όταν κατέβηκε στον κήπο για το κίτρινο τριαντάφυλλο...Κρύβτηκε μέσα στον πυκνό, κλαδεμένο θάμνο. Είχε και από κει την ευκαιρία να βλέπει, να παρατηρεί, κινήσεις και συμεριφορές. Όλα καταεγραμένες  στο μπλοκάκι του, με απόλυτη τάξη. 

Ο Λ. που μεγάλωσε μέσα σε μια νύχτα... Από παιδί για τα θελήματα σε μπάτσο περιωπής. Την περίμενε αυτήν την στιγμή, αυτήν την περιπέτεια. Γι αυτό άλλωστε είχε καταταγεί στο σώμα, Από μικρός θαύμαζε τον αστυνόμο Μπέκα, ρουφούσε τα γραφτά του Γ. Μαρή και ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Τώρα, νόμιζε ότι του δόθηκε η πρώτη ευκαιρία. 


[συνεχίζεται]                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Μικρό σχόλιο για το ελληνικό πρωτάθλημα...


γράφει ο Ανδρέας Γιάνναρος

Τελείωσε και το φετινό πρωτάθλημα της super league. Ο Ολυμπιακός απόλυτος κυρίαρχος πήρε ίσως τον πιο εύκολο και ξεκούραστο τίτλο των τελευταίων ετών. Πανίσχυρος τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδων δεν έχει αφήσει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης της κυριαρχίας του. Θα λέγαμε ότι η χρονιά του ήταν συνολικά επιτυχημένη, αν τελικά περνούσε στην επόμενη φάση του Champions League, ή έστω στο Europa League, αλλά όπως φάνηκε, έμεινε από δυνάμεις και ίσως από φιλοδοξίες.  Αν υπάρχει κάτι αρνητικό είναι η εμμονή σε ξένους ποδοσφαιριστές(πόσοι καλύτεροι υπάρχουν από τον Μήτρογλου και τον Κολοβό) που μπορεί να αποφέρουν αποτελέσματα, αλλά δεν αποτελούν βάση, ούτε μπαίνουν στην ψυχοσύνθεση των οπαδών. 

Ο ΠΑΟ αν και φέτος προσπάθησε να γίνει πιο ανταγωνιστικός, το άσχημο ξεκίνημα σε Ελλάδα και Ευρώπη τον προσγείωσε ανώμαλα στην πραγματικότητα και στις αδυναμίες που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια τόσο αγωνιστικά όσο και διοικητικά. Η προσπάθεια να χτιστεί μια ομάδα πάνω σε υγιή βάση και με Έλληνες παίκτες θα έχει αντίκτυπο αν καταφέρει να υπερβεί το άγχος του κατατρεγμένου και βαδίσει πάνω σε ένα πλάνο εξυγίανσης και αγωνιστικής ενδυνάμωσης. Έχασε το κύπελλο, αλλά ο στόχος για έξοδο στα προκριματικά του C.H παραμένει εφικτός. 

Από τις άλλες ομάδες η ΑΕΚ φέτος στην επιστροφή της μετά από δύο χρόνια, έκανε μια καλή χρονιά, κινήθηκε προσεκτικά στις μεταγραφές, ενώ φαίνεται ότι η έλευση του Πογιέτ ισορρόπησε τα πράγματα εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Ο στόχος για την 2η θέση που αρχικά φάνταζε μακρινός επετεύχθη δίκαια και τώρα καλείται να τον υπερασπιστεί και στα play off. 

Αρνητική έκπληξη του πρωταθλήματος ο ΠΑΟΚ που αν και ξεκίνησε με φιλοδοξίες, με εύρωστη διοίκηση και παίκτες καλοπληρωμένους, για ακόμα μια φορά πληρώνει την έλλειψη ενός σωστού προγραμματισμού αλλά και τον ασφυκτικό έλεγχο των οπαδών που και φέτος δημιούργησαν προβλήματα στην ομάδα τους. 

Ευχάριστη έκπληξη ο Πανιώνιος-τα χουμε γράψει πολλές φορές- που παρ ότι ξεκίνησε αποδυναμωμένος σε σχέση με πέρσι, με περιορισμό μεταγραφών και με νέα παιδιά στην σύνθεσή του κατάφερε όχι μόνο να σωθεί αλλά και να μπει στα play off, παίζοντας ίσως το πιο μεστό και εντυπωσιακό ποδόσφαιρο τηρουμένων των αναλογιών μετά τον Ολυμπιακό. Πλέον αναμένει την εκδίκαση της έφεσης για την πολυπόθητη άδεια που από αυτήν θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό ο νέος σχεδιασμός.  

Τέλος χωρίς ιδιαίτερο ανταγωνισμό κρίθηκε και ο υποβιβασμός της Καλλονής και του Πανθρακικού που από νωρίς λόγω οικονομικών και αγωνιστικών προβλημάτων είχαν δείξει σημάδια αποσύνθεσης. 

Κατά τα  άλλα σε ένα μάλλον άγχρωμο πρωτάθλημα, με πολλά τα οικονομικά προβλήματα, με λίγα εισητήρια και με μέτριο θέαμα, αν προστεθεί και ανυποληψία της ΕΠΑΕ, της ΕΠΟ, αλλά και η επιδερμική αντιμετώπιση από την πολιτεία, ίσως μιλάμε για μια παρατεταμένη νοσηρή κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου που έχει ως αντίκτυπο και τον μαρασμό των εθνικών ομάδων.Και η σύγκριση με ξένα πρωταθλήματα μας κάνει να βλέπουμε ποιοι είμαστε, που είμαστε και που μπορούμε να φθάσουμε...

πηγή: προσωπική σελίδα στο fb

Σελιδοδείκτης 18.04.2016



Σελιδοδείκτης 94ος

ΡΟΜΠΕΡΤ ΒΑΛΖΕΡ
Ο Περίπατος
μετάφραση ΤΕΟΣ ΒΟΤΣΟΣ
επιμέλεια σειράς ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ
Εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2011

γράφει η Μαρία Τοπάλη

Η πεμπτουσία της αφήγησης


Ελα να περπατήσεις μαζί μου, αναγνώστη! απηχεί κάθε παράγραφος του μοναχικού «Περιπάτου». Κάθε λέξη - χέρι που απλώνεται να πιάσει το δικό μας, βήμα που συντονίζεται στο πλάι μας, δάχτυλο που με ενθουσιασμό ή αποστροφή μας δείχνει κάτι. Ο κόσμος γύρω ολοζώντανος. Δικαιωματικά τον διασχίζουμε. Για χάρη μας υφίστανται όλες οι λεπτομέρειες, η φύση, τα κτίρια, οι δραστηριότητες, οι αποχρώσεις ήχων και χρωμάτων. Οχι για να τα καταναλώσουμε βουλιμικά και ασυναίσθητα. Μα για να περπατήσουμε ανάμεσά τους, να τα νιώσουμε, να τα μετασχηματίσουμε σε λόγο. Να τους επιτρέψουμε να ξαναϋπάρξουν σε ένα ανώτερο επίπεδο - χάρη στη συγγραφική μεσολάβηση.

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

Τα δεύτερα, δικά μου! 17.04.2016

Στιγμές κατάνυξης
 
Κλείνει η παρένθεση.
Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του

πάνω απ` το πέλαγος.

Με μια κρυφή πληγή

στην λευκή κοιλιά του. [ . Αργυράκης ]



υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α.ΣΤΕΓΟΣ [17.04.2016]
 
 
Σήμερα, ένα διήγημά μου με τίτλο ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ
 

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Η ΕΣΗΕΑ της ελευθεροτυπίας και των δικαιωμάτων


γράφει ο Σπύρος Δανέλλης


Η ενασχόληση, παραπομπή και αποφάσεις του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ, για μέλη της δημοσιογράφους, με την πρωτάκουστη κατηγορία ότι δεν ασπάζονται τις πολιτικές απόψεις της πλειοψηφίας της διοίκησής της, φέρνει ξανά με τον πιο επιτακτικό τρόπο την ανάγκη αυτοκάθαρσης και αυτορρύθμισης του χώρου.

Η Ένωση Συντακτών, ο φυσικός υπερασπιστής και εγγυητής της ελευθερίας του Τύπου, αποβάλλει από τη δημοσιογραφική οικογένεια μέλη της για τις πολιτικές τους απόψεις. Δεν ενοχλήθηκε ποτέ όμως για τη ζούγκλα του κιτρινισμού. Δεν ενοχλήθηκε ποτέ για την καθημερινή προπαγάνδα που για χρόνια ασκούν οι διάφορες κίτρινες σχολές από ραδιόφωνο και τηλεόραση, σπέρνοντας το διχαστικό μισαλλόδοξο λόγο του εθνολαϊκισμού, σε πείσμα κάθε έννοιας ορθολογισμού. Δεν ενοχλήθηκε ποτέ από το χυδαίο λόγο των «εμπόρων» της χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Δεν την απασχόλησαν ποτέ οι αποδεδειγμένα πληρωμένες πένες.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Λεωνίδας Κύρκος: Η τελευταία συνέντευξη

 στον Μίλτο Κύρκο

'Ενας όσιος ο Λεωνίδας, ένας πολιτικός ο σύντροφός μας Λεωνίδας Κύρκος/
"τετράδιο εξόδου"

Λεωνίδας Κύρκος «Να σηκωθεί το Εθνος! Αλλά ποιoς θα το σηκώσει;»

Ο ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς, μερικές εβδομάδες πριν φύγει από τη ζωή, μίλησε στον Σταύρο Θεοδωράκη 

 

17 Ιουνίου ημέρα Παρασκευή. Πριν από κάποιες εβδομάδες δηλαδή. Η φωνή του ήταν ίδια, ίσως λίγο πιο αδύνατη. «Ελα, έλα να τα πούμε». Το ραντεβού κλείστηκε για το τέλος της εβδομάδας. «Θα σε περιμένω». Εβλεπε ειδήσεις σε μια παλιά τηλεόραση που μόλις ξεχώριζε ανάμεσα στα βιβλία. Η κυρία Ελένη, μια δυνατή Μολδαβή, πήρε εντολή να μας φτιάξει καφέδες. Οπως τις έδινε τις εντολές ο Λεωνίδας. «Θα μας φτιάξεις, βρε Ελένη, δυο καφεδάκια;». Τον δικό του ούτε τον άγγιξε. Ισως να του το απαγόρευαν οι γιατροί και να ήθελε μόνο να τον βλέπει στο φλιτζάνι. Η συνέντευξη - είχα πάει με κάμερες - κύλησε αργά. Κάναμε διαλείμματα αλλά δεν ήταν αυτό. Κάποιες στιγμές σταματούσε. Σαν να βουτούσε σε μεγάλα βάθη. Μια ανάσα - αναστεναγμός; - και συνέχιζε. 
«Σταύρο, τελειώσαμε» μου είπε ξαφνικά. Το καροτσάκι κύλησε προς το υπνοδωμάτιο. Ξάπλωσε κάτω από μια λεπτή λευκή κουβέρτα. Δεν ξέρω γιατί την είχε ανάγκη. Εξω είχε ζέστη. Ισως να την είχε πλέξει η Καλλί, η γυναίκα του. «Συνεχώς έπλεκε», μου είχε πει κάποτε. «Αρχισε με τα πουλόβερ στη δικτατορία και από τότε δεν σταμάτησε». 
Ο αγαπημένος του γάτος έτρεξε προς τη βεράντα. Ο ξύλινος Δον Κιχώτης του σπιτιού τον περίμενε, να εποπτεύσουν μαζί την Αθήνα από ψηλά.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

Γιώργος Β. Μακρής Οι εραστές

Ποιητικό ανθολόγιο 2016

Οι εραστές

Περάσανε οι ώρες τους γοργά
και φύγαν οι εραστές θλιμμένοι
Με βήματα επίσημα κι αργά
Και καμπαρντίνα κομπωμένη

Και λυπηθήκαμε τους εραστές
Με το μικρό στον τόπο πήγαιν' έλα τους
Να νείρονται αγκαλιές ζωής
Σκαλίζοντας τη γη με την ομπρέλα τους.

Φλεβάρης 1940

Γιώργος Β. Μακρής ΓΡΑΠΤΑ εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, Αθήνα 1986

Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

Άτιτλο ΧIV

Κλείνουν κύκλοι/
Πεπερασμένα σχήματα/
Ανοίγουν σπείρες/
Οδηγοί//

Είσαι πάντα ένας απλός επιβάτης με δυνατότητα επιλογής//

Τρίτη 12 Απριλίου 2016

Κατοικούσα τότε... XIII

Κατοικούσα τότε σε ένα άσπρο κλουβί. Είχα
, βέβαια, όλες τις ανέσεις: νερό, τροφή κι ένα παράθυρο, θέα στις χάρες του κόσμου όλου.
 Η μπροστινή αυλή έφτανε ίσαμε τη θάλασσα... Η πίσω αυλή, καλά κρυμένη από βλέμματα, ανθρώπους, έρωτες, ήταν κατάφορτη με ανθισμένες γλυτσίνες.


 Το ημερολόγιο έγραφε 8 Απριλίου 2016

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Σελιδοδείκτης [11.04.2015]


Σελιδοδείκτης 93ος

ΜΑΝΟΣ ΜΑΤΣΑΓΓΑΝΗΣ
Γράμματα από την Αμερική
εκδ. Κριτική 

Αθήνα, 2016

γράφει ο Δημήτρης Αθηνάκης
Ενας κόσμος τόσο μακρινός


Ηταν αρχές Απριλίου του 2011 όταν από του βήματος του ιδρυτικού συνεδρίου της Δημοκρατικής Αριστεράς ένας ομιλητής περιέγραφε, με ορθολογικό και ανθρώπινο λόγο, την κρίση, που τότε ήταν ακόμα μια θολή κατάσταση που σκόνταφτε διαρκώς στα ρήγματα που άνοιξε η απότομη πτώση της μεταολυμπιακής ευμάρειας.

Ο ομιλητής ήταν ο Μάνος Ματσαγγάνης, αναπληρωτής καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ και ένας από τους πιο παρεμβατικούς γραφιάδες της τελευταίας πενταετίας. Ψύχραιμος και με το βλέμμα στραμμένο στη μεγάλη, ευρωπαϊκή εικόνα, ο Ματσαγγάνης με την αρθρογραφία και τις μονογραφίες του έσωζε πολλάκις την τιμή της πολιτικής και της οικονομικής ανάλυσης σε καιρούς όπου είχαν αρχίσει να ανθούν η συναισθηματική φόρτιση και τα ανέξοδα συνθήματα που στόχευαν στο αθάνατο ελληνικό φιλότιμο.

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Ο Χρήστος Σαμπανίδης σε α' πρόσωπο

 Ξεκαλοκαιριάζοντας στον ποταμό
Χρήστος Σαμπανίδης
Θίνες


Η καθημερινότητα με τρέφει. Ζω μέσα στον κύκλο της· κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο που έρχεται και φεύγει μου φαίνεται μοναδικό. Οι άνθρωποι που περνούν απαρατήρητοι ανάμεσά μας, αυτοί που δεν θέλουμε να τους ξέρουμε ή κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε, με μαγεύουν. Το βιβλίο μου Ξεκαλοκαιριάζοντας στον ποταμό εκφράζει τις καθημερινές «ανέξοδες» χαρές, τις ανησυχίες για το αβέβαιο μέλλον και τα συμβάντα μια παρέας από ανθρώπους όλων των ηλικιών και των κοινωνικών στρωμάτων που περνούν το καλοκαίρι του 2013 στις εκβολές του Αλμυρού ποταμού στην Κρήτη.

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Paul Celan Ήταν χώμα μέσα τους


ποιητικό ανθολόγιο 2016

ΗΤΑΝ ΧΩΜΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, και 
αυτοί έσκαβαν. 

Αυτοί έσκαβαν κι έσκαβαν, έτσι περνούσε
η μέρα τους, η νύχτα τους. Και δε δοξάζανε Θεό, 
που, έτσι άκουγαν, όλα αυτά τα ήθελε,
που, έτσι άκουγαν, όλα αυτά τα ήξερε. 

Αυτοί έσκαβαν και δεν άκουγαν τίποτα πια- 
δεν έγιναν σοφοί, δεν εφεύραν κανένα τραγούδι,
δεν επινόησαν καμιά γλώσσα.
Αυτοί έσκαβαν. 

Ήρθε μια γαλήνη, ήρθε και μια θύελλα, 
ήρθαν οι θάλασσες όλες.
Εγώ σκάβω, εσύ σκάβεις, σκάβει και το σκουλήκι,
κι αυτό που τραγουδάει εκεί λέει: αυτοί σκάβουν.

Ω ένα, ω ουδένα, ω κανένα, ω εσύ:
που πήγαινε, αφού στο πουθενά πήγαινες;
Ω εσύ σκάβεις κι εγώ σκάβω, και σκάβω μέσα μου ως εσένα
και στο δάκτυλο μας ξυπνάει το δακτυλίδι. 

Paul Celan Του κανενός το ρόδο Εισαγωγή- Μετάφραση- Σημειώσεις Χ.Γ.Λάζος, εκδόσεις ΑΓΡΑ, Αθήνα 1995


O Paul Celan υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γερμανικής γλώσσας και, σύμφωνα με τον George Steiner, μάλλον ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος ποιητής της μεταπολεμικής περιόδου. Γεννήθηκε το 1920 από Εβραίους γονείς στο Τσέρνοβιτς, μια μικρή πόλη στη γερμανόφωνη Μπουκοβίνα της Ρουμανίας, η οποία κατά τη διάρκεια του πολέμου καταστράφηκε από τους Γερμανούς, οι δε γονείς του εξοντώθηκαν. Ο Τσέλαν στάλθηκε σε στρατόπεδο "υποχρεωτικής εργασίας" μέχρι την κατάληψη της Ρουμανίας από τους Ρώσους, το 1944, έζησε στο Βουκουρέστι όπου συναναστράφηκε, για λίγο, με τους ρουμάνους σουρεαλιστές, αντιμετωπίζοντας, όμως, προβλήματα με το σταλινικό καθεστώς αναγκάστηκε να διαφύγει στη Βιέννη και μετά στο Παρίσι. Πέρασε τα περισσότερα δημιουργικά χρόνια του στη Γαλλία, όπου έζησε ως ποιητής και ταυτόχρονα λέκτορας της γλωσσολογίας. Δημιουργός πολύγλωσσος, άσκησε με θέρμη μοναδική και το επάγγελμα του μεταφραστή. Μετέφρασε μεταξύ άλλων Σαίξπηρ, Ρεμπώ και Έμιλυ Ντίκινσον. Το πρώτο δικό του ποιητικό βιβλίο με τον τίτλο "Μήκων και μνήμη" (ή "Αφιόνι και μνήμη", σύμφωνα με την απόδοση του Α. Τριφύλλη, του 1983) εκδόθηκε στη Γερμανία, το 1952. Η συλλογή "Από κατώφλι σε κατώφλι", αφιερωμένη στη γυναίκα του, τη Γαλλίδα χαράκτρια Gisele Lestrange, είναι το δεύτερο βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 1955. Ο Τσέλαν αυτοκτόνησε το 1970 σε ηλικία 50 ετών, πέφτοντας στον Σηκουάνα.

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Αύριο είναι Κυριακή


Αύριο είναι Κυριακή.
Τα παράθυρα του γείτονα έχουν ακόμα φως.
Το εργαστάσιο θα είναι κλειστό.
Απόψε μπορεί να καθίσει, χωρίς άγχος με την γυναίκα του και το παιδί τους.
[Μεγάλωσε και ο μικρός τους/ τελειώνει φέτος το σχολείο/ θα τον χάσουμε από την γειτονιά]
Μπροστά στην τηλεόραση ίσως, μα θα είναι μαζί, θα πουν και δυό κουβέντες.
Δεν γίνεται αλλιώς.

Αύριο είναι Κυριακή.
Μπορεί να πάνε μια βόλτα στην πλατεία.
Ή και πιο μακριά. Μια βόλτα στην εξοχή.
Η Κλαίρη την λατρεύει.
Τώρα, τώρα που είναι στα καλύτερα της, Τα αγριολούλουδα έχουν κρατήσει το νερό της βροχής, τα πορτοκάλια είναι γλυκά, τα μήλα των ορεινών ώριμα. Είναι  η ζουμερή πλευρά που λείπει, που έχει εξαφανισθεί από την πόλη. 

Αύριο είναι Κυριακή, ο μικρός θα μείνει στο σπίτι. Βαριέται, το γνωρίσουν όλοι. 

Αύριο είναι Κυριακή. 
Τελικά θα πάνε στο πάρκο.
Αλλά με τα πόδια. 
Θα δουν τις γεμάτες νερατζιές, τις κουτσουπιές που φυλλώνουν σιγά - σιγά, τα νέα δέντρα, με τον παράξενο κορμό, των νησίδων.
Θα πιαστούν χέρι - χέρι. 
Θα περπατήσουν μαζί.
Η πρώτη μεγάλη γουλιά μπύρα θα είναι μια ικανοποίηση. 

Αύριο είναι Κυριακή.
Και θα περάσει. 


Τρίτη 5 Απριλίου 2016

Κάμε το καλό χωρίς θεό


 Από την Ένωση Αθέων λάβαμε το παρακάτω Δελτίο Τύπου και αναδημοσιεύουμε.

Στο πλαίσιο της μόνιμης εκστρατείας «Κάνε καλό χωρίς θεό» η Ένωση Αθέων διοργανώνει αιμοδοσία το Σάββατο, 09-04-2016, ενισχύοντας την τράπεζα αίματος που διατηρεί και στα δύο νοσοκομεία
– στην Αθήνα, Ευαγγελισμός, 10:00 – 14:00
– στην Θεσσαλονίκη, Ιπποκράτειο, 09:00 – 12:00.
Ταυτόχρονα θα συγκεντρωθούν τα είδη που αναφέρονται παρακάτω, ώστε να διατεθούν για τις ανάγκες των προσφύγων. Μπορείτε να τα φέρετε:
– για την Αθήνα, στο καφέ-εστιατόριο Ορφέας, Μαρασλή 13, απέναντι από τον Ευαγγελισμό
– για την Θεσσαλονίκη, στο cafe Blitz, Μαντινείας 42.
όπου και θα μπορούμε να βρεθούμε πριν, κατά την διάρκεια ή μετά την αιμοδοσία.
Είναι επίσης μια καλή ευκαιρία να συναντηθούμε, να γνωριστούμε και να ανταλλάξουμε απόψεις.
Σας περιμένουμε!

Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Σελιδοδείκτης [04.04.2016]


Σελιδοδείκτης 92ος

Μίλαν Κούντερα
Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης
Μετάφραση Γιάννης Η. Χάρης
Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Αθήνα, 2011


γράφει ο Γιώργος Βαϊλάκης 
[εφημερίδα Η ΗΜΕΡΗΣΙΑ]


«Οταν τελείωσα το "Βαλς του αποχαιρετισμού'", αρχές της δεκαετίας του ’70, θεώρησα πως είχε ολοκληρωθεί η συγγραφική μου σταδιοδρομία. Ηταν η περίοδος της ρωσικής κατοχής και η γυναίκα μου και εγώ είχαμε άλλες έγνοιες. Ξανάρχισα πια να γράφω, δίχως πάθος, ένα χρόνο μετά την άφιξή μας στη Γαλλία (και χάρη στη Γαλλία), έπειτα από εξάχρονη πλήρη διακοπή», σημειώνει ο Μίλαν Κούντερα για τη γέννηση του «Βιβλίου του Γέλιου και της Λήθης» (εκδ. Εστία). 

Ετσι, το συγκεκριμένο βιβλίο βρίσκεται στο μεταίχμιο της συγγραφικής δράσης αλλά και της προσωπικής ζωής του Κούντερα, ενώ αποτελεί ίσως το πιο ιδιόμορφο έργο του: Ενα μυθιστόρημα-παραλλαγές, σύμφωνα με δικό του πάλι χαρακτηρισμό, που συναντά την «μπετοβενική στρατηγική των παραλλαγών» και συναρμόζει αριστοτεχνικά το διήγημα, το δοκίμιο, τη φαντασία και την αυτοβιογραφία.

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Τα δεύτερα, δικά μου! [03.04.2016]

Έγινε η γραφή πιο αποσπασματική τώρα. 
Κι οι λέξεις ούτε έναν ήχο δεν κάνουνε.

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα


Α.ΣΤΕΓΟΣ 03.04.2016


1. Ο Χρίστος Λ. στα γραφεία τιυ Κόμματος. Πάντα εκεί ήταν. Με μια κούπα καφέ  στο ένα του  χέρι και την πίπα του στο άλλο. Τριγύριζε στις αίθουσες, πείραζε τους  νεολαίους, αναπαμό δεν έβρισκε. Έπαιρνε -πρώτη σειρά τη θέση του για την ολομέλεια του Οργάνου. Μα σηκωνόταν αμέσως, όσο απαιτούνταν η πρώτη καταμέτρηση. Ήταν κοντά στην πλειοψηφία, με μια άνεση κινήσεων, Σηκωνόταν - κάτι είχε ξεχάσει στην τσάντα του, να βάλει νερό στον καφέ του, να πάρει ένα σημείωμα από το Οργανωτικό, να γεμίσει με καπνό το τσιμπούκι του. Σηκωνόταν και άφηνε μια θέση κενή. Κατέβαινε στον 4ο χωρίς καμιά επαρκή δικαιολογία. Να δει, λέει τον σ. Ντίνο, να δει ξανά την ομιλία του, χωρίς ξενά μάτια γύρω. 

Εκεί, έμεινε. Χωρίς άλλα μάτια γύρω του. Μόνος, με το βλέμμα όλων μας πάνω του.