tag:blogger.com,1999:blog-27162653567866065962024-02-19T13:00:21.996+02:00Τετράδιο εξόδουΤα τροχοφόρα βήματά μου στην πατρική γειτονιά με οδηγούν.
Συχνά, όλο και πιο συχνά καθώς η μνήμη αντιστέκεται.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.comBlogger1121125tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-62042711137454046222016-05-28T23:10:00.000+03:002016-05-28T23:10:09.647+03:00Ο Β. Ζεβελάκης γράφει για τον Μάνο Λουκάκη -μικρό αφιέρωμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Lucida Sans Unicode', 'lucida grande', 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 12px; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier"; margin: 0px; padding: 0px;"><b>ΠΟΙΗΤΙΚΌ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ 2016 </b></span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Lucida Sans Unicode', 'lucida grande', 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 12px; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier"; margin: 0px; padding: 0px;">Οι επιλογές μου - δεν ήρθε ακόμη η ώρα να γράψω - οδηγούν τα βήματά μου στη γενέθλια γειτονιά. Το παλιό αρχοντικό κατεδαφίζεται. Θυμάμαι τα παιδικά παιγνίδια - και το ξύλο που έφαγα - ξεχνάω τις απώλειες; Αδυνατώ να βάλω όρια στη μνήμη. Επανέρχονται στο σήμερα του μυαλού ήχοι, αρώματα και πρόσωπα. Τον θυμάμαι πάντοτε στο καφενείο του κ. Λάμπρου. <a href="http://eccoci.pblogs.gr/2009/02/me-ton-tropo-toy-manoy-loykakh-.html" style="color: #5f1c14; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;" title="title">Τον γνώρισα μέσα από την ποίησή του.</a> Επαρκής δικαιολογία τα χρόνια που μας χώριζαν... Ο θάνατος τον βρήκε στην Αθήνα. Η μικρή πόλη του Αγίου Νικολάου - τόπος γενέθλιος του ποιητή - τον έκλαψε και τον κήδεψε... Τελευταία πράξη και μια υπόσχεση ανεκπλήρωτη: <i>"Ακόμα δεν εμύρισε/ Ροδάκινο και περγαμόντο/ Η ποίησή μου./"</i></span><span style="font-family: "courier new" , "courier"; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="font-size: xx-small; margin: 0px; padding: 0px;"><i>[1]</i></span></span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Lucida Sans Unicode', 'lucida grande', 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 12px; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier"; margin: 0px; padding: 0px;">Οι φίλοι του, στο Ηράκλειο, τον αναζητούν. Επισκέφτονται τα μέρη που σύχναζε. Προσπαθούν να επαναφέρουν στιγμές και στιγμιότυπα. Τους είδε δακρυσμένους. Συνόδεψαν τον ποιητή στην έξοδό του.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Lucida Sans Unicode', 'lucida grande', 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 12px; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier"; margin: 0px; padding: 0px;">Εκείνος, στάθηκε για μια στιγμή, ταραγμένος και λυπημένος. Θέλησε να κάμει μια βόλτα στα βήματά του... Αντάλλαξαμε με μια καλημέρα και μια από τις φράσεις της περίστασης: <span style="font-style: italic; margin: 0px; padding: 0px;">"Να είμαστε καλά, να τον θυμόμαστε"</span>... Και να τον διαβάζουμε! Έφυγε και <a href="http://www.alkman.gr/?p=10440" style="color: #5f1c14; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;" title="title">έγραψε.</a> Ένα κείμενο για τον Μάνο Λουκάκη, όχι μια νεκρολογία. Το διάβασα και άφησα ένα σχόλιο. Μου απάντησε με μια έκλπηξη: Το ακύρωσε... Με ιδιόχειρη αφιέρωση μου δώρισε την ποιητική του συλλογή "Επαρχία Τεμένους", μου φανέρωσε έναν ποιητή που αγνοούσα... </span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Lucida Sans Unicode', 'lucida grande', 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 12px; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier"; margin: 0px; padding: 0px;">Ο κ. Βασίλης Ζεβελάκης - η φιλία του με τιμά - γράφει στη μνήμη του Μάνου Λουκάκη. <a href="http://www.alkman.gr/?p=10881" style="color: #5f1c14; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;" title="title">Αναζητά τον "ωχρό μελισσοκόμο"...</a> Αποτυπώνει, ταιριάζει τις λέξεις, την απώλεια. Με μια προτροπή : <span style="font-style: italic; margin: 0px; padding: 0px;">"Ψάξτε τους ποιητές της γειτονιάς σας, γράψτε τις μπροσούρες και τις προτάσεις σας- ίσως έτσι μπορεί να βρεθεί ένας δρόμος - χωρίς την τέχνη άραγε αξίζει κάποιο αποτέλεσμα;" </span> Την ακολουθώ: </span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
ΑΝΘΟΣ<span style="font-size: xx-small; margin: 0px; padding: 0px;">[2]</span> </div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
Πλατιά σανίδα</div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
νέος νεκρός</div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
νερά κινούμενα</div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
πράσινα ξύλα</div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
καλοτάξιδος</div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
<br style="margin: 0px; padding: 0px;" /></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
ψαλμός νυκτικός κατάσαρκος</div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
ακούγεται ως πέφτει, κοιμήσου</div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
όρκος δεν ανοίγει</div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
ο διπλός αυλός δεν επιστρέφει</div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
<br style="margin: 0px; padding: 0px;" /></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
θα μείνεις όμορφος</div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
ως ήσουν καλός</div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Lucida Sans Unicode', 'lucida grande', 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
<span style="font-family: "courier new" , "courier"; margin: 0px; padding: 0px;">σπέρμα θανάτου</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
<br style="margin: 0px; padding: 0px;" /></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'courier new', courier; font-size: 12px; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
Την ακολουθώ... Σε τούτη την πόλη - το δύστροπο Ηράκλειο - συναντάς τους ποιητές. Αρκεί να περπατάς και να αφουγκράζεσαι... Τούτη η συνάντηση θέλει να είναι μια σκηνή από την πόλη. Ένα στιγμιότυπο πυκνής απόλαυσης...</div>
<div class="addthis_toolbox addthis_default_style addthis_32x32_style" style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Lucida Sans Unicode', 'lucida grande', 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 12px; line-height: 19.2px; margin: 0px; padding: 0px;">
<a class="addthis_button_preferred_1 addthis_button_facebook at300b" href="http://www.addthis.com/bookmark.php?v=250&winname=addthis&pub=wp-4e02697d0aa5037d&source=tbx32-250,wpp-260&lng=en&s=facebook&url=http%3A%2F%2Fwww.alkman.gr%2F%3Fp%3D10881&title=%CE%9C%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A3%20%CE%9B%CE%9F%CE%A5%CE%9A%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3%2C%2040%20%CE%9C%CE%95%CE%A1E%CE%A3%20%CE%9CE%CE%A4%CE%91%20%28%CE%9C%CE%9D%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%9F%29&ate=AT-wp-4e02697d0aa5037d/-/-/4e02697a4543be84/1/4d2fbac0cdc709a1&ips=1&uid=4d2fbac0cdc709a1&ct=1&ui_cobrand=ALKMAN.gr&pre=http%3A%2F%2Fwww.alkman.gr%2F&tt=0" style="color: #5f1c14; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;" target="_blank" title="Send to Facebook"></a><a class="addthis_button_preferred_2 addthis_button_email at300b" href="http://www.alkman.gr/?p=10881#" style="color: #5f1c14; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;" title="Email"></a><a class="addthis_button_preferred_3 addthis_button_print at300b" href="http://www.alkman.gr/?p=10881#" style="color: #5f1c14; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;" title="Print"></a><a class="addthis_button_preferred_4 addthis_button_google at300b" href="http://www.addthis.com/bookmark.php?v=250&winname=addthis&pub=wp-4e02697d0aa5037d&source=tbx32-250,wpp-260&lng=en&s=google&url=http%3A%2F%2Fwww.alkman.gr%2F%3Fp%3D10881&title=%CE%9C%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A3%20%CE%9B%CE%9F%CE%A5%CE%9A%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3%2C%2040%20%CE%9C%CE%95%CE%A1E%CE%A3%20%CE%9CE%CE%A4%CE%91%20%28%CE%9C%CE%9D%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%9F%29&ate=AT-wp-4e02697d0aa5037d/-/-/4e02697a4543be84/2/4d2fbac0cdc709a1&uid=4d2fbac0cdc709a1&ct=1&ui_cobrand=ALKMAN.gr&pre=http%3A%2F%2Fwww.alkman.gr%2F&tt=0" style="color: #5f1c14; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;" target="_blank" title="Send to Google"></a><a class="addthis_button_compact at300m" href="https://www.blogger.com/null" style="margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: underline;"></a></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Lucida Sans Unicode', 'lucida grande', 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 12px; font-weight: bold; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
<span style="font-size: xx-small; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="font-family: "courier new" , "courier"; margin: 0px; padding: 0px;">[1]Μάνος Λουκάκης, Χαρτομάντης, εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2008</span></span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Lucida Sans Unicode', 'lucida grande', 'Trebuchet MS', sans-serif; font-size: 12px; font-weight: bold; line-height: 19.2px; margin-bottom: 10px; margin-top: 10px; padding: 0px; text-align: justify; word-spacing: 0.15em;">
<span style="font-size: xx-small; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="font-family: "courier new" , "courier"; margin: 0px; padding: 0px;">[2]Βασίλης Ζεβελάκης, Επαρχία Τεμένους, εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ 1987 </span></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-22347590350306324032016-05-26T06:52:00.000+03:002016-06-03T06:57:55.929+03:00Κατοικούσα τότε στο 664<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<b>Κατοικούσα τότε στο 646.</b><br />
<b><br /></b>
Φοβόμουν ότι πλησίαζε το τέλος.<br />
Όμως δεν γινόταν τίποτα. Η ημερομηνία πήγαινε πάντα μπροστά.<br />
<b><br /></b>
<br />
<div style="text-align: right;">
<b>Το ημερολόγιο έγραφε 4 έκτου του 2016</b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-79581977208691466792016-05-25T17:21:00.000+03:002016-05-25T17:23:07.553+03:00Σαν σήμερα το 1922 γεννήθηκε ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b>
<b>γράφει ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης</b><br />
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b>Σαν σήμερα το 1922 γεννήθηκε ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ...</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ξέρετε, θυμάστε, κάποιοι.. . εκείνος που μας έμαθε τι θα πει πολιτική και διαφορετική σκέψη...</div>
<div style="text-align: justify;">
εκείνος που εναντιώθηκε στο συντηρητισμό της ίδιας της αριστεράς...αυτός που είπε ότι ούτε και με 51% δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε μόνοι μας πρέπει να απαιτούμε τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις...</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πως δε βγήκαν ακόμη οι ρεμπεσκέδες της δήθεν ανανεωτικής αριστεράς όπως καυχιόνται σαν γύφτικα σκεπάρνια, ότι είναι να μπλέξουν εγκώμια...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Άλλα και οι άλλοι δήθεν κεντροαριστερά όλα, που όλοι προσπαθούν να κρατάνε και λίγη ανανέωση, όπως το τίμιο ξύλο, ή το μαγιόξυλο και να το κάνουν φυλακτό.<br />
<br />
Εεεε ρε να μπορούσε να βγει από μια γωνιά, με το φραγγέλιο στο χέρι και να τους πάρει ο διάολος και να τους σηκώσει, όλους μαζί αγκαλιά.<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-77541303698464753702016-05-25T15:06:00.000+03:002016-05-25T15:10:33.686+03:00Κατοικούσα τότε...XV<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<b>Κατοικούσα τότε...XV</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κατοικούσα τότε...σε μια υπολανθάνουσα Εστία. Σε μια φωτιά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κάθε φορά, που προσπαθούσαν να σβήσουν την φωτιά, η μικρή Σοφία έπαιρνε την Καλοσύνη, ο μικρός τυφλός αγκάλιαζε την μητέρα -που είχε πεθάνει χρόνια- και εγώ, που δεν ήξερα τίποτα τριβόμουν στην καλοσύνη και την μητέρα. Διεκδικώντας την ελπίδα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κρίμα, που τότε δεν γνώριζα πολλά ούτε και για την ελπίδα. </div>
<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">Το ημερολόγιο έγραφε 24.05.2016</span></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-3706584994876232962016-05-22T12:03:00.002+03:002016-05-22T12:03:44.119+03:00Τα δεύτερα, δικά μου! - 22.05.2016 -<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>Κλείνει η παρένθεση.</b><br />
<b><br /></b>
<b>Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του</b><br />
<b><br /></b>
<b>πάνω απ` το πέλαγος.</b><br />
<b><br /></b>
<b>Με μια κρυφή πληγή</b><br />
<b><br /></b>
<b>στην λευκή κοιλιά του. [ Δ. Αργυράκης ]</b><br />
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<div style="text-align: right;">
<b>υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα</b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><br /></b></div>
<b>
</b>
<div style="text-align: right;">
<b>Α. ΣΤΕΓΟΣ [22.05.2016]</b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<a name='more'></a><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1. Συναντώ παντού τις αρχετιπυτικές φιγούρες: </b>ο ψηλός και καχεκτικός, δίπλα στον κοντό και ευτραφή. Όχι, τόσο όσο τον χονδρό και τον αδύνατο, όσο φιγούρες του Μπουνιουέλ. Τους συνάντησα στα υπόγεια. Πρόθυμοι με σήκωσαν με μια απαλάδα, από το ένα κρεββάτι στο άλλο, για κάτι εντελώς λίγο και μικρό. Ασήμαντο για μένα, για κείνους, για όλους. Το έκαναν χωρίς καμιά βαρυγκομιά. Όπως έπρεπε. Έτσι, που έτυχε! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2. Στο Γ' κτήριο συναντώ φράκτες. </b>Όχι, ανυπέρβλητους, αλλά υπαρκτούς. Έχουν χρώματα: Λευκοί οι περισσότεροι, κόκκινοι, πολύχρωμοι. Στο βάθος συναντώ διάφορων ειδών. Τους γνωρίζω καλά από τα φοιτητικά χρόνια. Πάλι, τα χρώματα κρατώ. Τα σχέδια πέρασαν. Έχω μοβ και κίτρινο από την Ιουστίνη.<b> </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>3. Έναν ωραίον πίνακαν... </b>Ζωντανεύουν τα κομμάτια από τα βήτα του Βασίλι Καντίσκι πίσω από την τηλεόραση του δωματίου μου. Ή δύο ξεχειλωμένα στήθια; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>4. Το θέμα [το πρόβλημα, το ζήτημα] </b>δεν είναι η πρώτη σταγόνα. Αυτή υπάρχει. Το θέμα [το πρόβλημα, το ζήτημα ] είναι η δεύτερη, η τρίτη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>5. Τη ζωή την καίω ολόκληρη.</b> Με σπίρτα, με λέξεις, με την απουσία σου. Εκεί, κομμάτι-κομμάτι. Ένα σταθερό, ένα μετακινούμενο. Να καεί. Να μην αφήνει τίποτα στη θέση του. Να δίνει νέα ζωή. Να ο κύκλος. Κι αν θελήσεις να η σπείρα. Μέσα στην απαλότητα του Καρούζου, μέσα στην βεβαιότητα, στην ολότητα του Γκόρπα.<br />
<br />
<br />
<b><i>υγ. Καπνίζω βαριά ΚΑΡΕΛΙΑ. Ηδονικά.</i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-67968547775551258792016-05-21T07:59:00.003+03:002016-05-21T07:59:16.053+03:00Ιταλία: «Έφυγε» ο ιστορικός ηγέτης του ριζοσπαστικού κόμματος Μάρκο Πανέλα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">Όσοι μεγαλώσαμε κάτω από τη στέγη του PGI πάντα είχαμε στραμμένο το ένα αυτί στον Μάρκο Πανέλα...</span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε ηλικία 86 ετών, έφυγε από την ζωή, νικημένος από τον καρκίνο, ο ιστορικός ηγέτης του ιταλικού ριζοσπαστικού κόμματος, Μάρκο Πανέλα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Ρώμης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην μακρά πολιτική του καριέρα υπήρξε υπερασπιστής των πολιτικών δικαιωμάτων και ένας από τους πρώτους οραματιστές της ευρωπαϊκής ενοποίησης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επί δεκαετίες αγωνίστηκε για την προώθηση επαναστατικών αλλαγών στην συντηρητική ιταλική κοινωνία.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<a name='more'></a><br /><br />
<div style="text-align: justify;">
Το 1974 ηγήθηκε της καμπάνιας υπέρ του διαζυγίου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1978 βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του μετώπου υπέρ της νομιμοποίησης των αμβλώσεων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε αρκετές περιπτώσεις, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ακραίες μεθόδους για να ακουστεί το μήνυμά του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 2007 προχώρησε σε απεργία πείνας για την κατάργηση της θανατικής ποινής και το 2014 διαμαρτυρόμενος για τις συνθήκες κράτησης στις ιταλικές φυλακές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Πανέλα εκλεγόταν ευρωβουλευτής συνεχώς από το 1979 έως το 2009.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ριζοσπαστικό κόμμα που ίδρυσε ο Πανέλα το 1955, ανασυστάθηκε το 2001 από την πρώην υπουργό Εξωτερικών Έμα Μπονίνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι αποχαιρέτησε «έναν μεγάλο πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής, όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και διεθνώς».</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-47211240278980073482016-05-19T22:19:00.000+03:002016-05-19T22:19:02.910+03:00Μάνος Λουκάκης Προτού Χαράξει - Μικρό Αφιέρωμα -<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Ποιητικό ανθολόγιο 2016</b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
ΠΡΟΤΟΥ ΧΑΡΑΞΕΙ<br />
<br />
Άλλο δε σάλεψε<br />
<br />
Το σύρμα στο μπαλκόνι απ` τον αέρα<br />
<br />
Πίσω απ` το τζάμι σκύβεις πάλι,<br />
<br />
Όλες τις φράσεις<br />
<br />
Τις αρμόζει πρόωρη συγγνώμη,<br />
<br />
Και μια ανεπιθύμητη στιγμή ηλιοφάνειας<br />
<br />
Στην κάτω αριστερή γωνιά<br />
<br />
Του κρεβατιού.<br />
<br />
<br />
<b>ΜΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΚΗΣ: Χαρτομάντης , εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ , ΑΘΗΝΑ 2008</b><br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-65026998107997450542016-05-13T02:21:00.000+03:002016-05-13T02:21:01.813+03:00Κατερίνα Τοράκη: Μάνος Λουκάκης (1951-2011) "... ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος πάνω στης γης ετούτη...". <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b>"... ουλή σημασίας τηλαυγής ..."</b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b>Μάνος Λουκάκης (1951-2011)</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>"... ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος πάνω στη γης ετούτη..."</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b>- Μικρό αφιέρωμα -</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τον γνώρισα στη δεκαετία του `70, στον Οδηγητή, με τα αστεία του και τις σοβαρές αναλύσεις του. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τον ξαναβρήκα μέσα από τα γραφτά του τα ποιητικά και χάρηκα που τον είχα γνωρίσει και από κοντά κάποτε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και ρίγησα φέτος όταν διάβασα τα Επιλεγόμενά του στην έκδοση για τη Σπιναλόγκα των εκδόσεων Καστανιώτη με τα δύο κείμενα των Θέμου Κορνάρου και Γαλάτειας Καζαντζάκη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ξεκινά με το απόσπασμα από το Λευιτικόν (ΙΓ', 1-2): "Και ελάλησε Κύριος προς Μωυσήν και Ααρών λέγων · ανθρώπω εάν τινι γένηται εν δέρματι χρωτός αυτού αφή λέπρας..." Και αναλύοντας το κείμενο αυτό, το αντιστρέφει και εγκαθιστά όπως λέει "... μια νέα, ισχυρή και πρωτότυπη, πολυσημότερη, βαθύτερη, δική μου, σχεδόν απολύτως σύγχρονη, νοηματική ολότητα..." </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και μιλά για για τους Απέναντι, για τον πατέρα του το γιατρό, για τον Έρωτα, για το νησάκι - Μακρύ Αγκάθι και για τον Τόπο, όπως τον νιώθει εκείνος, δεμένο με το Χρόνο και τον Πόνο, όχι διατηρητέο, όχι ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους όπως το θέλουν πολλοί. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και όταν άκουσα, πριν λίγες μέρες που πήγα κι εγώ εκδρομή στη Σπιναλόγκα, όπως τόσοι και τόσοι, με το σύλλογο γυναικών του χωριού, ένα παιδί, μόλις αντίκρυσε το νησί από το καίκι που πλησιάζαμε να αναφωνεί "Τι ωραία!" και όταν φτάσαμε ένα άλλο είπε "είναι ωραιότερο από κοντά!", θυμήθηκα ξανά το κείμενο του Λουκάκη που καταγγέλλει: "... Δίχως ούτε τόσο να τους περάσει από το μυαλουδάκι τους ότι, δόξα τω Θεώ, η πραγματική ομορφιά του Τόπου (οποιουδήποτε τόπου) κάθε άλλο παρά ζημιώνεται από την ολοκληρωτική, απαιτητική, καταβροχθιστική και ανένδοτη λειτουργία της Μνήμης που είναι Μνήμη. Μνήμη και όχι, ξαναλέω, καρικατούρα γραφικο"ιστορικούλικων πληροφοριών ή κουραστικών και αφιλοσόφητων οικολογολαγνειών."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Μάνος Λουκάκης, αναπαύεται τώρα στον Τόπο του τον Άγιο Νικόλαο. Το κείμενό του το διάβασα και το ξαναδιάβασα, το διέδωσα, το κουβέντιασα και ένιωθα την ανάγκη να τον βρω να του πω ότι ήταν από τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"Και ξανοίγουμε τότε, στο βάθος το Απέναντι. Τον στάζοντα Τόπο. Υπέροχα ξεκομμένο, υπέροχα αποκαλυπτικό, υπέροχα άδειο και υπέροχα συνειδητό. Όπως ο Χρόνος με κεφαλαίο, όπως η Μνήμη με κεφαλαίο και όπως το Φως - όταν τολμά και μένει, στις γονιμότερες ώρες του, σκοτεινό και ανυποχώρητο".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
της καλής φίλης Κ. Κουράκη, από το ιστολόγιο <b><i><a href="http://katerinatoraki.blogspot.gr/2011/05/blog-post.html" target="_blank">Καγκουρώ</a></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><br /></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-43985142284795080092016-05-12T08:58:00.000+03:002016-05-12T08:58:18.990+03:00Μάνος Λουκάκης Ρυθμολογία - Μικρό αφιέρωμα -<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">ποιητικό ανθολόγιο 2016</span></b></div>
<br />
<b>ΡΥΘΜΟΛΟΓΙΑ</b><br />
<br />
Πληθαίνουν οι κουρτίνες<br />
<br />
Στα παράθυρα,<br />
<br />
Όστρια κάτω από τα μπαλκόνια σας<br />
<br />
Καθυστερώ,<br />
<br />
Και μονοπάτι αντίκρυ ανοίγομαι,<br />
<br />
Μετρονομώ το αδύνατο,<br />
<br />
Όμως όλο πληθαίνουν οι κουρτίνες<br />
<br />
Στα παράθυρα,<br />
<br />
Μ` αυτό το πρωινό το χρώμα της χολής,<br />
<br />
Ακόμα δεν εμύρισε<br />
<br />
Ροδάκινο και περγαμόντο<br />
<br />
Η ποίησή μου.<br />
<br />
<br />
<b>Μάνος Λουκάκης 1951-2011: Χαρτομάντης, εκδόσεις Καστανιώτη</b><br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-67419027995906887102016-05-11T10:03:00.000+03:002016-05-11T10:03:19.144+03:00ΜΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΚΗΣ «Παλάμη ωχρού μελισσοκόμου» -μικρό αφιέρωμα-<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<i> «Οι θάνατοι</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>Στων ματιών μας τις κόρες ασύλητοι αλλά/ </i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>Ποιες λέξεις θα ημερώσουν/ </i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>Τα Σάββατα;» </i></div>
<div style="text-align: right;">
<i><b>«Το πεπρωμένο των κυμάτων της».</b></i></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«Η γη/ Ξενοδοχεί/ Τις λέξεις». Μ' αυτό το τρίστιχο, ένα τέλειας οικονομίας χαϊκού, επιλέγουμε, σκόπιμα, να αρχίσουμε την αναφορά μας στην τελευταία ποιητική συλλογή του Μάνου Λουκάκη με τίτλο «Παλάμη ωχρού μελισσοκόμου». Σκόπιμα, επίσης, παραφράζουμε το τρίστιχο ως εξής: «Η ποίηση/ Ξενοδοχεί/ Τις λέξεις», για να υπογραμμίσουμε το μεγάλο, σχεδόν γενικευμένο πρόβλημα της σημερινής ελληνικής ποιητικής γραφής. Το πρόβλημα ότι η ποίηση, πρώτη από όλες τις μορφές λογοτεχνικής γραφής, θα έπρεπε να «στεγάζει» τις λέξεις που όχι μόνο να περιέχουν αληθινό και ουσιώδες «διανοητικό νόημα» (όπως επισήμανε σε βαρύνουσας σημασίας επιφυλλίδα του ο Νάσος Βαγενάς, με τίτλο «Η κρίση του ποιητικού λόγου» - «Βήμα» 14/1/2001), αλλά και να «παραδίδει» αυτό το νόημα κατανοητό από τον αναγνώστη της ποίησης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επειδή ο Μ. Λουκάκης είναι ένας αληθινά προοδευτικός, στοχαστικός, αβόλευτος... άνθρωπος και δημιουργός, μπορεί αλλά και οφείλει, λόγω των ιδιοτήτων του (φιλόλογος, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας), να «αφουγκραστεί» τον προβληματισμό αυτού του σημειώματος για το πού βαδίζει η ποίησή μας. Για το αν υπηρετεί το αισθητικό, αλλά κυρίως κοινωνικό χρέος της, σήμερα. Εποχή «γενικότερης κρίσης και ιδιάζουσας σύγχυσης αξιών», όπως σωστά υπογραμμίζει ο Ν. Βαγενάς. Ο καθηγητής της Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ποιητής, επισημαίνει μεταξύ άλλων ότι «η σημερινή κρίση του στίχου είναι οξύτερη στην ελληνική ποίηση, όπου η κυριαρχία του ελεύθερου στίχου υπήρξε ολοκληρωτική». Κρίση, «που προκαλείται από την ανεξέλεγκτη χρήση του ελεύθερου στίχου και από τις θλιβερές επιπτώσεις σε αυτήν του μεταμοντερνισμού».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι επισημάνσεις του Ν. Βαγενά παρέχουν μια «βάση» παρατήρησης των ποιητικών διανοητικών νοημάτων του Μ. Λουκάκη. Διανοητικά νοήματα, τα οποία σε αρκετά ποιήματα της συλλογής περιέχουν ουσία, αισθαντικότητα, αισθητική πληρότητα, ποιητική προσωδία και επιπλέον είναι κατανοητά. Αλλού όμως, το δυσνόητο των λέξεων, η αδύναμη ποιητική προσωδία, ο κρυμμένος ή θολός συμβολισμός (λέξεων, στίχων, θέματος, «μυθοπλασίας»), καθιστούν νοηματικά δυσπρόσιτα ορισμένα ποιήματα. Τότε, ο υπομονετικός αναγνώστης που διαισθάνεται κάτι να κυλά κάτω από τις λέξεις, χρειάζεται να διαβάσει ξανά και ξανά, λέξη λέξη στίχο στίχο για να βρει τη «φλέβα» του νοήματος. Γεννάται, όμως, το ερώτημα: Τι είναι ή πρέπει να είναι και να νοείται ως ποίηση; Ενα ακατανόητο, μη προσλήψιμο από όλους λογοτεχνικό είδος; Αφορά ολίγους επαΐοντες; Δεν πρέπει να είναι έκφραση κοινωνικοποίησης του ανθρώπου, αλλά εγωτισμού, αυτιστικού αυτοεγκλεισμού του ποιητή σε προσπελάσιμα μόνον από αυτόν διανοητικά, θεματολογικά και μορφοπλαστικά «τείχη»;</div>
<div style="text-align: justify;">
Στη συλλογή του Μ. Λουκάκη συναντάται, ευτυχώς συχνότατα, η αληθινή, γεμάτη διανοητικά νοήματα, λυρική ποίηση. Ποίηση συλλογικών αισθημάτων, βιωμάτων, πόνων, παθών, πόθων, αξιών. Ποίηση, για την οποία «διψά» ο καιρός μας και με την οποία, σαν να 'ναι άλλος «Ορέστης», μπορεί, αύριο, να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από αυτήν επιλέγουμε ορισμένους χαρακτηριστικούς στίχους: </div>
<div style="text-align: justify;">
«Δεν μπορώ σ' ετούτο το παρόν μου μητέρα/ Ν' αλησμονήσω τη νύχτα που περπάτησες δίπλα μου» («Σκιές των δέντρων στους μπλάβους σοβάδες»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«Ο ήλιος στριφώνει/ Τα τρύπια πελάγη μας/ Με τ' ανθισμένα σπλάχνα νεκρών/ Και τους βοστρύχους ανάστατους/ Των ποιητών/ Να λάμπουν./ Ομως στο νότο/ ξημερώνει φαντάσματα /Λένε» («Το τρανζίστορ»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«Ακούς των νταμαριών το βρόντο μου λες/ Τον μεταφράζεις χαλίκι χαλίκι στο στέρνο, Τόσος καημός πουθενά δε θα πάει/» («Τόσος καημός πουθενά δε θα πάει»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«Οι θάνατοι/Στων ματιών μας τις κόρες ασύλητοι αλλά/ Ποιες λέξεις θα ημερώσουν/ Τα Σάββατα;» («Το πεπρωμένο των κυμάτων της»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«Μισάνοιξε/ Να δει τ' αμπέλια,/ Να δει την άνοιξη/ Λοξά/ Η δικαιοσύνη,/(...) «Το νόημα/ όλων των σωμάτων/ Σπαρταράει/ Σε μια παλάμη», «Μισή σταλιά νερό/ Στη στέρνα/ Πες πως έσταξε,/ Πάει τελέσαν,/ Το δάκρυ τ' αρχαγγέλου/ Πες πως έσταξε (...)» («Καντάτα ενός Ορέστη»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<b>Α. Ε.</b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-23955694865340389382016-05-10T11:55:00.001+03:002016-05-10T11:55:05.806+03:00Σελιδοδείκτης - 10.05.2016-<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">Σελιδοδείκτης</span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO7ZgSv0oZm7pRP34AnTfTa2YxgyPZfaAFsd_eNwBNptKVC1h_bv9LmD0xlZfltAfvYRXuuL6f-40SnfBpLivtkzM_pYlYHueS7wk3G_I3_RirslFP2sbDV4QMtUM-PHXP57yUaXE9IyAL/s1600/b136307.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO7ZgSv0oZm7pRP34AnTfTa2YxgyPZfaAFsd_eNwBNptKVC1h_bv9LmD0xlZfltAfvYRXuuL6f-40SnfBpLivtkzM_pYlYHueS7wk3G_I3_RirslFP2sbDV4QMtUM-PHXP57yUaXE9IyAL/s200/b136307.jpg" width="118" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
ΜΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΚΗΣ </div>
<div style="text-align: justify;">
ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΗΣ</div>
<div style="text-align: justify;">
εκδόσεις Καστανιώτης </div>
<div style="text-align: justify;">
Αθήνα 2008</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
γράφει ο Νίκος Σιδέρης </div>
<div style="text-align: justify;">
ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την ποίηση του Μάνου Λουκάκη τη γνωρίζω. Η συλλογή «Χαρτομάντης» είναι σπονδυλωτή. Τα μέρη ΙΙ και ΙΙΙ μου φάνηκαν οικεία. Το μέρος Ι («Πολύ το άσπρο το λιλά το ροζ / Λιγότερη η ώχρα»), ωστόσο, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Θεωρώντας ότι τα μέρη ΙΙ (μικρού μεγέθους ποιήματα) και ΙΙΙ (εκτενής «σουΐτα») πλαισιώνουν και υποστηρίζουν το Ι, θα περιοριστώ σ’ αυτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η μορφή, ένα ευαίσθητο κατόρθωμα της τέχνης, ισορροπεί πάνω από δυο αβύσσους: Μπαρόκ ρητορεία και θρυμματισμός της αίσθησης. Το καταφέρνει με την ενότητα τόνου και ύφους, την αρχιτεκτονημένη συναρμογή των μερών, και κύρια μέσω του «κόκκινου νήματος» που διαπερνά τον σωρείτη εικόνων, αισθήσεων και στοχασμών του όλου. «Κόκκινο νήμα», συνεκτικός ιστός, που απαρτίζεται από παραλλαγές σ’ ένα βαθύ ερώτημα: Πως επιστρέφει το παν; Ή, αλλιώς: Τι μπορεί να περιμένει ένας άνθρωπος όταν νοσταλγεί μια αίσθηση πληρότητας, ίσως χαμένη για πάντα; «Ξέρω / Θα λες φιλοσοφώ» σχετικά με «τα πράγματα της ανθρωπότητας» (σελ. 18): Ο ποιητής έχει επίγνωση και των επισφαλειών του εγχειρήματός του. Ωστόσο, τολμά. Και καταφέρνει να διαβεί στην αντίπερη όχθη των φαντασμάτων, κρατημένος από μια ποιητική κατασκευή: Ένα μοτίβο συναρθρώνει τα μέρη και την αίσθηση του όλου. Το μοτίβο είναι η επιστροφή του παντός κατά τμήματα. Οκτώ παραλλαγές πάνω σ’ αυτό είναι η σπονδυλική στήλη του ποιήματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
Η εμμονή και επανάκαμψη του μοτίβου, με ποικίλα πλην πάντοτε έντονα ψυχικά φορτία, ισοδυναμεί με εκδήλωση μιας φαντασίωσης, που μάχεται ν’ απαντήσει στο διπλό ερώτημα: (Πως) επιστρέφει το παν; Τα βήματα της ποιητικής εξερεύνησης είναι: 1. Προσφυγή στο «αυτονόητο»: «Όμως το παν / Καθώς γνωρίζεις κατά τμήματα επιστρέφεται.» 2. Ιστορικοποίηση της επιστροφής («κάποτε»): «Όμως / Το παν αναλαμβάνει κάποτε απαρχής το παν του / Και επιστρέφεται ακέραιο κατά τμήματα.» 3. Υπόσχεση («θα»): «κι ιδού το παν / Εκ νέου κατά τμήματα θα επιστρέψει.» Υπόσχεση που εξυπονοεί μια πρώτη καταγραφή απουσίας, η οποία ΘΑ καλυφθεί κάπως. 4. Κοσμική εξύψωση του ιδίου παντός («το παν μας»), μετουσίωσή του σε πανανθρώπινη μυθολογία: «Επιφοιτά πάνω σ’ όλα τα πράγματα το παν μας / το παν μας όταν αναλαμβάνει εξαρχής το παν του / Κι επιστρέφει.» Ταό και Σολωμός («και συ σε σε ’χεις μέρος») εδώ συναντώνται. 5. Στροφή στον άλλον («φίλε πες μου») για συναινετική απάντηση: «Και φίλε πες μου δεν επιστρέφει κατά τμήματα / Το παν με τέτοιους τρόπους;» Κάτι προφανώς διαταράσσει το αφετηριακό αυτονόητο, γεννώντας διερώτηση και άγχος. 6. Το παν αποκαλύπτεται ως το ανέφικτο: «Χειραφετείται απ’ τις αφηρημένες σου έννοιες / Γυρίζει σε ξανακοιτάζει σε αναλαμβάνει / Σου ορθώνει άλλα εμπόδια το παν / Δε σε αποφεύγει και εντέλει ως άρμοζε / Ηττάσαι κατά κράτος.» Η υπαρκτική έλλειψη ανακύπτει ως συστατική κατάσταση του υποκειμένου. 7. Το παν γίνεται αντιληπτό ως ειρωνική ιδιότητα ενός Άλλου — μιας άλλης που της λείπει το ανέφικτο συμπλήρωμα της έλλειψής της («ο άντρας στη βροχή»): «Και άφηνε ελεύθερο το παν της / Να επιστρέφει κατά τμήματα ωρών.» 8. Για να οδηγηθεί τελικά η ποιητική αίσθηση στη βιωμένη εμπειρία της επάρκειας του μερικού, για τους ανθρώπους: «Και μοναχά τα δέντρα θα επιστρέφονται στο παν τους». Ήτοι, στο γόνιμο πένθος της αυταπάτης. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απόλαυση του ποιητικού λόγου και βαθύτατη γνώση σχετικά με τη μοίρα των μυθικών ποθουμένων οδηγούν το ποίημα: Από την ανάγκη / αυταπάτη / υπόσχεση της αρχέγονης μυθικής πληρότητας του φανταστού μητρικού σώματος (το λακανικό Πράγμα), που επιστρέφει ακέραιη κατά τμήματα (ήτοι, μέσω των αντικειμένων της επιθυμίας), στη διάσχιση της φαντασίωσης και, μέσω του πένθους, στην επίγνωση της ανθρώπινης κατάστασης: Επάρκεια του μερικού, ως έγκυρος όρος για τη διαδρομή της ψυχής. Ο ενστερνισμός της διαύγειας συμπορεύεται με την ευστοχία του λόγου: Ο χαρτομάντης μίλησε και είπε τ’ αληθή — με ρίσκο κι απόλαυση. Δημιουργώντας ένα επικό χαϊκού : Επικό ως προς τον πλούτο αγορευτικών μέσων και πλοκής που, με κίνητρο ένα σύμπτωμα (“Ξεχνώ τραγούδια”, στ. 6), διερευνούν το καθολικό ερώτημα: “Πες μου πως τα πρόσωπα του ανθρώπου / Τον κόσμο καθιστούν μονάχο ή περιττό;” Η ύπαρξη ως επική διαδρομή, περιπέτεια και λύση, ως εναρμόνιση με την αλήθεια των πραγμάτων (γαληνογόνος επάρκεια μιας αναγκαίας μερικότητας). Και χαϊκού ως προς την άμεση εμπειρία της αποκαλυπτικής στιγμής, που μεταδίδεται, χρησμός, σε κάθε ενδιαφερόμενο. Ίσως επαρκής συμπύκνωση ανοιχτή σε προσωπικές αναγνώσεις: Ποιητικός πραγματισμός, με άλλα λόγια, ως τέχνη του ζην.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">Ο Νίκος Σιδέρης είναι ψυχαναλυτής και συγγραφέας</span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">πηγή: <a href="http://critique.gr/">critique.gr</a></span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b></b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPKnhZBlBeCPSYGUOAuj2A4x-3xYf-7hL3DwGK5vAoiZ2QNvKMIVQ0hdoV4u6zvqoEVlei3bs8wnYbefPXnV2zqu0QH9WmClgTA_CiX2JHKQHWX5dT0nhlrgxDXcriGwKoup5gJuah-2Nh/s1600/loukakis--2-thumb-medium.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPKnhZBlBeCPSYGUOAuj2A4x-3xYf-7hL3DwGK5vAoiZ2QNvKMIVQ0hdoV4u6zvqoEVlei3bs8wnYbefPXnV2zqu0QH9WmClgTA_CiX2JHKQHWX5dT0nhlrgxDXcriGwKoup5gJuah-2Nh/s200/loukakis--2-thumb-medium.jpg" width="188" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;">Ο Μάνος Λουκάκης γεννήθηκε το 1951 στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. </span></b><b><span style="font-size: x-small;">Σπούδασε κλασική φιλολογία στην Αθήνα και δίδαξε αρχαία ελληνικά </span></b><b><span style="font-size: x-small;">στην ιδιωτική εκπαίδευση (Αθήνα - Ηράκλειο) για δυόμισι δεκαετίες. </span></b><b><span style="font-size: x-small;">Από το 1995 έζησε μόνιμα και εργαζόταν στην Αθήνα. </span></b><b><span style="font-size: x-small;">Έγραφε κριτική του βιβλίου στο περιοδικό "Μετρό", </span></b><b><span style="font-size: x-small;">στην εφημερίδα "Το Βήμα" και σε άλλα έντυπα. </span></b><b><span style="font-size: x-small;">Ποίηση άρχισε να γράφει στα δεκαπέντε του. </span></b><b><span style="font-size: x-small;">Πέθανε στις 9 Μαΐου 2011, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο.</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"><u><br /></u></span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"><u><br /></u></span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"><u>τετράδιο εξόδου Μικρό Αφιέρωμα</u></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-35040527365028524402016-05-09T14:20:00.000+03:002016-05-09T14:20:52.289+03:00Πέθανε ο ποιητής Μάνος Λουκάκης -Μικρό αφιέρωμα-<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJqASQ4k9g1Rf_bivNAQ5Xa3rHcr9ZMF4WFJErRaEoLRUZEADJAeu5Xw8Dbs7SYeuNTwtFdor9RcX9tSBEEyznlY3t7q24U3oshmCYvso2IdjxUYi-fJcAIYw8hQexpryO4xqpeq2psf7E/s1600/56D05B82326EAD389737683FFB9C7C24.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJqASQ4k9g1Rf_bivNAQ5Xa3rHcr9ZMF4WFJErRaEoLRUZEADJAeu5Xw8Dbs7SYeuNTwtFdor9RcX9tSBEEyznlY3t7q24U3oshmCYvso2IdjxUYi-fJcAIYw8hQexpryO4xqpeq2psf7E/s200/56D05B82326EAD389737683FFB9C7C24.jpg" width="200" /></a></div>
<b>Πέθανε τα ξημερώματα της Δευτέρας 9 Μαΐου ο φιλόλογος, ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας Μάνος Λουκάκης, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο.</b> Γεννημένος στον Αγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1951, μεγάλωσε με κρητικές μαντινάδες και ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει φιλολογία από έρωτα προς την ποίηση, όπως έλεγε, γιατί ήθελε να γνωρίσει καλά την αρχαία, τη βυζαντινή και τη νεότερη παράδοσή μας. Εργάστηκε ως κλασικός φιλόλογος στην ιδιωτική μέση εκπαίδευση στο Ηράκλειο και στην Αθήνα για 25 χρόνια και παράλληλα άσκησε κριτική βιβλίου στο Βήμα, στο περιοδικό Μετρό και σε άλλα έντυπα.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Το μεράκι της γραφής το είχε από μικρός. Άρχισε να πρωτογράφει ποίηση στα δεκαπέντε του. Εκείνος έγραφε στιχάκια και ο επιστήθιος φίλος της εφηβείας Γιάννης Παραουλάκης τα μελοποιούσε. Έγραφε πάντοτε, ποιήματα προορισμένα για τα μάτια των φίλων του. Το 1989 αποφάσισε να κυκλοφορήσει κάποια από αυτά σε μια συλλογή, το Ζήτω το ξενοδοχείον της Μεγάλης Βρετανίας (Γνώση, 1989). Ήθελε να αφήνει τα κείμενα να ωριμάζουν και διάλεγε να εκδώσει όσα περνούσαν από την κρησάρα του χρόνου. Κυκλοφόρησε την επόμενη συλλογή του σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, Σαν τη Μαρία το πρωί (1998), και ακολούθησαν το Παλάμη ωχρού μελισσοκόμου (2000), το Η ρομάνς της μοδίστρας (2002), ο Ισπανός συμβολαιογράφος (2003), ο Χαρτομάντης (2008), από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Η ποίησή του συνομιλεί με τον μύθο και την Ιστορία, θεματοποιεί το καθημερινό και εκφράζει την υπαρξιακή αγωνία με διακριτική μελαγχολία. Δημοσίευσε ποιήματά του σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, στη Λέξη, στο Εντευκτήριο, στον Πόρφυρα, στο Νέο Επίπεδο. Το 2004 συγκέντρωσε τα αγαπημένα του ερωτικά ποιήματα στην ανθολογία Ποιος είν' τρελλός από έρωτα. Ποιήματα του έρωτα από τον Σολωμό ως τον Σεφέρη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Η κηδεία του θα γίνει αύριο, Τρίτη 10 Μαΐου, στις 11:30 π.μ., από τον ιερό ναό της Αγίας Τριάδας στον Αγιο Νικόλαο της Κρήτης.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">πηγή:εφημερίδα <a href="http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=399814" target="_blank">ΤΟ ΒΗΜΑ</a></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-15580159192118910032016-05-09T10:14:00.000+03:002016-05-09T10:14:11.569+03:00Οι 3 ξεχασμένοι της Μarfin<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<b>Οι 3 ξεχασμένοι της Μarfin</b><br />
<br />
<b><span style="font-size: x-small;">Άρθρο του Γιώργου Δημακόπουλου στην athensvoise.gr</span></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJtsbVd-eJeiLpoQ6ZXMM4-Y-NuIdZ7CzG00wNZOFEWOqGoSDlELfANkk1uFLujbhcDfjHo_K5eL7yXlbm_IZgsdCeN54-bYK2oagHJJNo718DXRk626_mMcGX-L4IWD6ho0zSp75tvF1r/s1600/giwrgos-dimakopoulos-300x200.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJtsbVd-eJeiLpoQ6ZXMM4-Y-NuIdZ7CzG00wNZOFEWOqGoSDlELfANkk1uFLujbhcDfjHo_K5eL7yXlbm_IZgsdCeN54-bYK2oagHJJNo718DXRk626_mMcGX-L4IWD6ho0zSp75tvF1r/s200/giwrgos-dimakopoulos-300x200.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Εάν η Ελλάδα το 2010 δεν χρεοκόπησε στη δραχμή και δεν έγινε Αργεντινή δεν το οφείλει μόνο στην τότε κυβέρνηση και τους πολίτες, κατά κύριο λόγο το οφείλει σε 3 πολίτες που πλήρωσαν με τη ζωή τους την έξαρση της βίας. Στις 5 Μαΐου, 6 χρόνια πριν, στην πρώτη κορύφωση της αντιμνημονιακής υστερίας, όταν η υπογραφή του μνημονίου σήμανε την ευκαιρία για την επανάληψη σε παρωδία του κινήματος του «Δεκέμβρη του ’08» αλλά με πρωταγωνιστές αυτή τη φορά νεοναζί, αριστεριστές, παραστρατιωτικούς, δεξιούς υπερπατριώτες, συνδικάλες, επαγγελματίες επαναστάτες, κλεφτρόνια και μπαχαλάκια. Ένα περίεργο αμάλγαμα αυτόνομων ομάδων που βρήκε την ευκαιρία να κάνει παιχνίδι σε βάρος των πολιτών, κρυμμένο ανάμεσα στους μπερδεμένους πολίτες. Ένα κράμα από «αγωνισταράδες» που αν τους έβαζες όλους μαζί σε ένα γήπεδο θα πλακώνονταν μεταξύ τους, μέχρι να μη μείνει κανένας ζωντανός, γιατί για αυτούς οι εχθροί είναι όλοι οι υπόλοιποι. Τις επόμενες ημέρες, μετά το σοκ της βίας και των 3 νεκρών από τα χέρια των αγωνισταράδων, οι διαδηλώσεις έγιναν περισσότερο ειρηνικές, περισσότερο βουβές, οι πολίτες έμειναν μετέωροι ανάμεσα στη βία και την αλήθεια της χρεοκοπίας, ξεχώρισαν από το πλήθος της βίας, και οι περισσότεροι επέλεξαν και πάλι την ειρήνη, τον καθημερινό αγώνα για το σύνολο της κοινωνίας των πολιτών και τον ορθολογισμό. Από τους 8 εργαζόμενους στην τράπεζα οι 5 σώθηκαν, αλλά οι 3 εγκλωβίστηκαν στο κτίριο και πέθαναν από ασφυξία από τον εμπρησμό του χώρου εργασίας τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
Στα μέσα Δεκεμβρίου 2015 είχε οριστεί η δίκη για 2 στοχοποιημένους συνήθεις ύποπτους για τον εμπρησμό στον Ιανό (που από τύχη δεν κάηκε κανείς) και στη Μarfin. Και οι 2 αρνούνται την εμπλοκή τους. Υποστηρίζουν ότι είναι αθώοι. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο εις βάρος τους. Μόνο ανώνυμα σημειώματα και άσχετες φωτογραφίες. Σε αυτές τις συνθήκες και εφόσον η δικαιοσύνη δεν μπορεί να αποδείξει τυχόν ενοχή τους, οφείλουμε να τους πιστέψουμε όλοι. Είναι κραυγαλέα άδικο να καταδικαστούν για κάτι που δεν έχουν κάνει. Είναι κραυγαλέα άδικο να διώκονται κάποιοι μόνο και μόνο γιατί δηλώνουν αναρχικοί. Είναι κραυγαλέα άδικο η πολιτεία να κατασκευάζει ακόμη ενόχους, όταν δεν μπορεί να τους εντοπίσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πέρα των άγνωστων φυσικών αυτουργών, οι ένοχοι της δολοφονίας των 3 εργαζόμενων είναι όσοι δεν επέτρεπαν στα οχήματα της πυροσβεστικής να πλησιάσουν, όσοι υποστήριξαν τη βία και τα πλιάτσικα για να κάνουν την «επανάστασή» τους, όσοι κρύβονταν πίσω από τους κουκουλοφόρους. Οι ένοχοι είναι αυτοί που ενώ έσφιγγαν τα πανό της πορείας που πέρναγε, φώναζαν στους εγκλωβισμένους εργαζόμενους «καλά να πάθετε, απεργοσπάστες». Ένοχοι είναι και αυτοί που όταν οι εγκλωβισμένοι φώναζαν από το μπαλκόνι του κτιρίου «όχι έτσι, ρε παιδιά. Θα καούμε ζωντανοί», τους απάντησαν «να καείτε, μουνάκια». Οι ένοχοι δεν είναι μόνο οι βλαμμένοι που έριξαν τις μολότοφ, ένοχοι είναι και αυτοί που χωρίζουν τη βία σε καλή και κακή, σε βία δική μας και δική τους, αυτοί που περιμένουν να μάθουν πρώτα ποια είναι τα θύματα για να ξέρουν αν θα καταδικάσουν ή όχι τους δράστες. Οι ένοχοι είμαστε εμείς. Όταν εσύ πετάς πέτρες, κάποιος άλλος σαν εσένα θα πετάξει μολότοφ. Όταν φωνάζεις να καεί η τράπεζα, κάποιος θα την κάψει μαζί με όσους είναι μέσα. Όταν εσύ θεωρείς βία τα μνημόνια, κάποιοι άλλοι θεωρούν βία τους πρόσφυγες. Πριν ήταν ο Χαμίντουλα και η αδελφή του η Φερστέ και η ορφανή βόμβα στα σκουπίδια. Παράπλευρες απώλειες. Μετά ήταν οι 3 εργαζόμενοι στη Μarfin. Εργάζονταν σε τράπεζα! <b><span style="font-size: x-small;">(Άσχετο. Όποιος θέλει να μάθει από την ισπανική ιστορία για την έκδοση νομίσματος από «αναρχικές» τράπεζες, σελ. 70-76 στο «The Anarchist Collective»)</span></b> Όταν εσύ θεωρείς βία τη λογική, κάποιοι θα τρέφονται από το παράλογο σκοτεινό μίσος τους. Ένοχοι είναι όσοι αμετανόητοι πέρσι γιόρταζαν τον εμπρησμό της Αthens Voice γιατί δεν γουστάρουν τα κείμενά της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDKiC41Wlgoc-ii-JBmefOz4wAg8OmFAkAG5IrXsJL07Ra46rm3p_QEGQdxqpyz7a2qrb2750AyDzqivh1PbjgLwnKLrgN77tgnNTK3TH4HT7C5SZIcxEER9rIiccKdjCR2IrM_cjl4mlk/s1600/08s1marf1-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDKiC41Wlgoc-ii-JBmefOz4wAg8OmFAkAG5IrXsJL07Ra46rm3p_QEGQdxqpyz7a2qrb2750AyDzqivh1PbjgLwnKLrgN77tgnNTK3TH4HT7C5SZIcxEER9rIiccKdjCR2IrM_cjl4mlk/s320/08s1marf1-thumb-large.jpg" width="320" /></a></div>
Ένα χρόνο μετά τη Μarfin ήρθαν οι αγανακτισμένοι ως κάτι ειρηνικό και διαφορετικό. Για λίγες ημέρες μόνο. Γιατί σύντομα παραχώρησαν τις θέσεις τους στους κομματικούς εγκάθετους που μοιράζονταν την πλατεία μαζί με τους χρυσούς ναζί. Και σύντομα επέστρεψαν οι κρεμάλες, οι μολότοφ, τα δακρυγόνα, οι χιλιάδες «αυτοκτονίες θύματα» του μνημονίου, οι προδότες, οι γερμανοτσολιάδες, να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή. Η ζωή συνεχίστηκε. Όλοι έγιναν κυβέρνηση. Και όλοι έδειξαν το πλούσιο ταλέντο τους στις κωλοτούμπες. Η μυθολογία του ηρωικού αντιμνημονιακού αγώνα συνεχίστηκε. Οι 3 δολοφονίες στη Μarfin ξεχάστηκαν. Κανείς από τους δολοφόνους δεν ένιωσε τόσο μεγάλες τύψεις, κανείς δεν είχε την ανδρεία να δηλώσει την ενοχή του και να παραδοθεί από μόνος του. Το χειρότερο ήταν η απόπειρα κουκουλώματος και αποσιώπησης της δολοφονίας των 3 εργαζόμενων από τους αγωνισταράδες. Ήταν προβοκάτσια, ήταν μπάτσοι που έριξαν τις μολότοφ, ήταν ο Βγενόπουλος που τους έκαψε, φταίει η τράπεζα που δεν είχε μέτρα πυρασφάλειας. Ό,τι να ’ναι. Όπως πάντα. Η ευθύνη στους άλλους. Στους εξωγήινους. Όπου βολεύει να μην αμαυρωθεί ο αγώνας του συνδικάλα, να μην κοπεί το επίδομα κεραίας, να μην κοπεί το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, να μην κοπεί το επίδομα εκτός έδρας. Ποτέ να μην παραδεχτούμε τη μαλακία, ότι αν ρίχνεις μολότοφ να καεί ένα κτίριο, παίζει να είναι μέσα και μερικοί εγκλωβισμένοι και να καούν ζωντανοί. Ότι το έγκλημα του εμπρησμού ενός κτιρίου μπορεί να γίνει έγκλημα δολοφονίας εργαζόμενων. Νομοτελειακά θα συμβεί. Το αντιμνημόνιο πέθανε και αυτό. Κανείς από τους αγωνισταράδες δεν ένιωσε τόσο μεγάλες τύψεις, κανείς δεν είχε την ανδρεία να δηλώσει ότι μας δούλευαν, ότι πουλούσαν «πάλη και αγώνες» για να αγοράσουν καρέκλες εξουσίας. Αυτοί που φώναζαν να καεί το μπουρδέλο η Βουλή είναι πια μέσα στη Βουλή και πληρώνονται από τους πολίτες ως «αντισυστημικοί» βουλευτές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το νήμα της ζωής των 3 εργαζόμενων κόπηκε βίαια. Ελάχιστοι τους θυμόμαστε. Ελάχιστοι έχουμε καταλάβει την καθοριστική συμβολή τους στη μάχη της λογικής με το παράλογο. Πέρσι βγήκαν τα κάγκελα από την πλατεία, τα έβγαλαν αυτοί που τα έβαλαν. Πιο πριν έφυγαν οι αγανακτισμένοι, έγιναν βουλευτές με τα κόμματά τους. Οι 3 δολοφονηθέντες δεν έγιναν τραγούδια, δεν έγιναν πορείες, δεν έγιναν δρόμοι, δεν έγιναν «ήρωες», δεν έγιναν στεφάνια με λουλούδια, δεν έγιναν συνθήματα σε τοίχους, δεν έγιναν τατουάζ και μπλουζάκια t-shirt. Οι 3 νεκροί δεν θα ηρωοποιηθούν από γελοίους επαναστάτες της μερέντας. Ήταν και είναι οι ήρωες της καθημερινότητας. Δεν θα γίνουν οι «νεκροί της ΕΡΤ». Θα ζήσουν στην μνήμη ελάχιστων και θα σβήσουν στις σελίδες του βωβού εμφύλιου του μνημόνιου-αντιμνημόνιου. Αν και το αντιμνημόνιο τελικά δεν υπήρξε ποτέ, ήταν η απάτη της επιθυμίας να είμαστε εμείς οι υπογράφοντες κυβερνώντες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπήρξε μια στιγμή που θα μπορούσε να τα αλλάξει όλα, και χάθηκε. Μπορεί οι βλάκες που έριξαν τις μολότοφ να νόμιζαν ότι αγωνίζονται και αλλάζουν τον κόσμο, αλλά όταν συνειδητοποίησαν ότι μέσα υπήρχαν άνθρωποι δείλιασαν να μπουκάρουν στην τράπεζα να σώσουν οι ίδιοι όσους εγκλωβίστηκαν. Ήταν η στιγμή που η θρασυδειλία των αγωνισταράδων μετρήθηκε και επέλεξαν να γλιτώσουν οι ίδιοι τη φυλακή, από το να προσπαθήσουν να γλιτώσουν αυτούς που έκαψαν. Αντί να διορθώσουν το τραγικό λάθος τους, να πιάσουν 3 πυροσβεστήρες, να τους φορέσουν τις μάσκες τους να αναπνεύσουν, κρύφτηκαν και τους άφησαν να πεθάνουν. Και δείλιασαν ξανά μετά όταν συνειδητοποίησαν τι έκαναν, αντί να παραδοθούν με γενναιότητα κρύφτηκαν και πάλι. <b>Οι ήρωες είναι οι καθημερινοί συνοδοιπόροι μας στη λογική. Όχι όσοι νομίζουν ότι είναι «ήρωες» και ότι «πολεμούν» για εμάς. Οι ήρωες είναι οι καθημερινοί συνοδοιπόροι μας στη λογική. Μετράμε 3 λιγότερους ανάμεσά μας.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για να μας θυμίζουν ότι η επανάσταση είναι κάτι που γίνεται κάθε ημέρα από ανθρώπους σαν και εμάς. Και οι δειλοί αγωνισταράδες κοιτάνε αποκλειστικά την πάρτη τους και δεν αναλαμβάνουν ποτέ τις ευθύνες τους. Ούτε όταν είναι να σώσουν αυτούς για τους οποίους υποτίθεται αγωνίζονται. Άλλοι επιλέγουν τις μολότοφ, άλλοι τα έδρανα της Βουλής, αλλά είναι ίδιοι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i>Το διαβάσαμε<a href="http://www.athina984.gr/2016/05/05/i-3-xechasmeni-tis-marfin/" target="_blank"> στον ΑΘΗΝΑ 984</a></i></b><br />
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b>Διαβάστε ακόμα:</b><br />
<b><a href="http://www.kathimerini.gr/858800/opinion/epikairothta/politikh/tessera-8ymata-me-vary-symvoliko-fortio" target="_blank">Τέσσερα θύματα με βαρύ συμβολικό φορτίο </a></b><br />
<b>του Ηλία Μαγκλίνη</b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><br /></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><br /></i></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-26031535481135796602016-05-08T11:28:00.001+03:002016-05-10T11:54:37.970+03:00Τα δεύτερα, δικά μου! -08.05.2016-<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkAClnlTHWKxnzlM2nYlhpSnPjaMHsr-EmtEVBiyYs4Wljp5ICZMargaXB-bSiolQK7spNiB-QV38DqxyRq9Kk790lIHBgCOt2OYZ6rYH0ehHy3_1srY1aYzBDuiBp8KzUC4nPlbL1ZoAW/s1600/65314_4117829657144_1156049325_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="108" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkAClnlTHWKxnzlM2nYlhpSnPjaMHsr-EmtEVBiyYs4Wljp5ICZMargaXB-bSiolQK7spNiB-QV38DqxyRq9Kk790lIHBgCOt2OYZ6rYH0ehHy3_1srY1aYzBDuiBp8KzUC4nPlbL1ZoAW/s200/65314_4117829657144_1156049325_n.jpg" width="200" /></a></div>
Κλείνει η παρένθεση.<br />
<br />
Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του<br />
<br />
πάνω απ` το πέλαγος.<br />
<br />
Με μια κρυφή πληγή<br />
<br />
στην λευκή κοιλιά του. [ Δ. Αργυράκης ]<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα</span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">Α. ΣΤΕΓΟΣ [08.05.2016]</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
1. Ξεκινώ με μια κακή είδηση -δεν με παρηγορεί ότι πια είναι γνωστή. <b>Πέθανε, το Σάββατο 7 Μαΐου σε ηλικία 65 ετών, ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Καργούδης, από γαστρορραγία.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Ο Βαγγέλης Καργούδης γεννήθηκε το 1951 στη Θεσσαλονίκη. </b>Απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ήταν από τους σημαντικότερους συντελεστές του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη, όπου ίδρυσε στη διάρκεια της δικτατορίας κινηματογραφική λέσχη, την οποία έκλεισε η χούντα. Διώχθηκε και βασανίστηκε από τη δικτατορία. Μετά τη δικτατορία ήταν στέλεχος των φοιτητικών παρατάξεων ΔΗΣΥΚ και Δημοκρατική Ενότητα και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΕΔΑ. Ασχολήθηκε με τις εκδόσεις και το θέατρο. Το τελευταίο διάστημα ήταν δημοσιογράφος στον δημοτικό ραδιοσταθμό «Αθήνα 9,84»,στην πρωινή εκπομπή <i>«Χωρίς ζάχαρη»</i>. Ήταν ένας από τους δημοσιογράφους που είχε υπογράψει το κείμενο <i>«Νέα αρχή με ανοιχτά ΜΜΕ».</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με ανακοίνωσή του,<b> ο Δήμος Αθηναίων εκφράζει την οδύνη του για τον θάνατο του Βαγγέλη Καργούδη, </b>επί σειρά ετών συνεργάτη του ραδιοφωνικού σταθμού «Αθήνα 9.84». Ο Βαγγέλης Καργούδης υπήρξε ένας συνεπής αγωνιστής των δημοκρατικών ιδεωδών και λάτρης των Γραμμάτων. Ειλικρινή συλλυπητήρια στους οικείους του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>Το "τετράδιο εξόδου" στέλνει συλλυπητήρια στην Ρηγούλα και την Ουρανία! Μαζί τους θα θυμάται πάντα τον Βαγγέλη Καργούδη.</i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2. Τακτοποιούνται σχετικοί λογαριασμοί. </b> Σβήνονται μνήμες, συντάσσονται νέοι, αχαρτογράφητοι χάρτες. Πωλούνται όνειρα. Θαυμαστά. Υπερπόντια ταξίδια. Μακρινά. Χαράσσονται άλλες πορείες. Ευθείες. Πάντα μπροστά είναι ο δρόμος. Μεγάλος, φωτεινός. Πάντα μπροστά. Έτσι ξέρει ο ταξιδιώτης. Έτσι γράφει ο ποιητής. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>3. Ίσως να γυρίσουμε ξανά στην παλιά ιστορία. </b><span style="text-align: left;"> Ίσως να πρέπει να γυρίσουμε ξανά στην παλιά ιστορία: Οι Βρυξέλλες γνωρίζουν -από μελέτες έγκυρες- έχουμε πάρα πολλά ελαιόδεντρα και ελάχιστα ακτινίδια. Πράγματι, έχομε ελάχιστα ακτινίδια. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">Κάπως, πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Να κρατήσουμε την ισορροπία. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>4. Κάθε χωρισμός ένας μικρός θάνατος.</b> Κι όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο; Ο ίδιος ο θάνατος να σε περιμένει και να σου εξηγεί. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>5. Η Αγγελική και η Ελευθερία. </b>Η Δικαιοσύνη, η Παρηγοριά, η Πίστη, η Ελπίδα, η Σοφία. Και συνεχίσω: Η όρεξη, η βρώση, η πόση... Πόσο πίσω θα πάω; </div>
<div style="text-align: justify;">
Η ποίηση! Μόνο η ποίηση μπορεί να μας αντέξει. [Καρούζος ή Γκόρπας; ]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><b>υγ. Τι να φωτίζει άραγε; Τον κόσμο; Ή τον απόκοσμο; </b></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><b><br /></b></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><b><br /></b></i></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-51221414385544809682016-05-07T15:19:00.000+03:002016-05-07T15:19:03.105+03:00Κατοικούσα τότε... XIV<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: justify;">
Κατοικούσα τότε... στον λεπτό μίσχο ενός ανθισμένου εντόπιου γιασεμιού.</div>
<div style="text-align: justify;">
Είχα αφήσει - καταλαβαίνετε τους λόγους- όλα μου τα χωρατά στις διακοπές. Δεν τα ξέχασα, τα άφησα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εσύ πήρες μαζί σου το αλεξήλιο και συνεχίσαμε για λίγο. </div>
<div style="text-align: justify;">
Κουράζει ο έρωτας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>[Αυτό που εγώ λέω έρωτα, την κάθε φορά].</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Το ημερολόγιο έγραφε: 02. Μαΐου 2016 </b></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-12332048896902291112016-05-06T11:41:00.000+03:002016-05-07T01:51:46.128+03:00“Πού είναι η μάνα σου μωρή;”<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
Λάβαμε το παρακάτω Δελτίο Τύπου και με χαρά [διπλή] το αναδημοσιεύουμε: </div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<b>Με μια εκ βαθέων, προσωπική μαρτυρία και συγχρόνως ένα ιστορικό ντοκουμέντο επιστρέφει στο θεατρικό σανίδι η Βέρα Κρούσκα, η οποία πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Πού είναι η μάνα σου μωρή;» της Δήμητρας Πέτρουλα.</b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<b>Το έργο θα παρουσιαστεί στο Cyta Astoria στο Ηράκλειο </b><br />
<b>την Τετάρτη 11 Μαΐου στις 9 το βράδυ.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b><br /></b>
<b>“Πού είναι η μάνα σου μωρή;”</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Μια μαρτυρία - ιστορικό ντοκουμέντο</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRFzHcKBIr50mztU83jLIb2jL-Y40EE9V9oJB6y_qNEa4V23fxQEZTuL-s8i8qIuBMzxM_v8m2jky5TKfVDhmpfNxqcy3rk3Kk9p807ujUOYS_Ol1DmLc7Q6TYcZ0O4MdzwS_dyFReugrn/s1600/1462359294.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRFzHcKBIr50mztU83jLIb2jL-Y40EE9V9oJB6y_qNEa4V23fxQEZTuL-s8i8qIuBMzxM_v8m2jky5TKfVDhmpfNxqcy3rk3Kk9p807ujUOYS_Ol1DmLc7Q6TYcZ0O4MdzwS_dyFReugrn/s200/1462359294.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνο το κρύο πρωινό του Γενάρη του 1946, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι τους, δολοφονούνται ομαδικά τα περισσότερα μέλη της οικογένειας Πέτρουλα, από τις ένοπλες συμμορίες της "Χ". Το τρίχρονο κοριτσάκι της οικογένειας που επέζησε της σφαγής κατέγραψε αργότερα τα φοβερά εκείνα γεγονότα της εξόντωσης της μάνας της, των αδελφών της, των άλλων συγγενών της, σαν μνημόσυνο για τους σκοτωμένους, σαν σιωπηλό μοιρολόι, σαν κλάμα που σταλάζει όμως από την ψυχή της ελπίδα, σαν ξέσπασμα στο παράπονο γιατί αναγκάστηκε να περάσει τόσο δύσκολα παιδικά χρόνια και να ζήσει «τρέχοντας» κι όχι αργά και φυσιολογικά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<a name='more'></a><span style="text-align: justify;">«Πίστεψα» - σημειώνει η Δήμητρα Πέτρουλα - «πως είχα υποχρέωση να το γράψω σαν ελάχιστη ανταπόδοση στην πολύτιμη και συνάμα βαριά κληρονομιά που μου αφήσανε οι σκοτωμένοι μου γονείς και τ' αδέρφια μου. Τη ζωή τους τη χαρίσανε όπου εκείνοι πιστεύανε πως έπρεπε. Αδιαφιλονίκητο δικαίωμα τους. Σε μένα όμως, είτε το 'θελα είτε όχι, αφήσανε το σκοτωμό τους. Έτσι αποφάσισα να γράψω ρωτώντας κι όλους όσοι δεχτήκανε και δέχονται την ίδια με μένα κληρονομιά, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην πατρίδα μου είτε στη Χιλή είτε στη Νικαράγουα είτε στο Λίβανο είτε στην Αφρική, ή όπου αλλού. Τι θα την κάνουμε αυτή μας τη βαριά κληρονομιά; Μέτρο να μετράμε το μίσος, αίμα να ποτίζουμε την εκδίκηση ή μαχητή ακούραστο και φύλακα ακοίμητο της Ειρήνης»; Εβδομήντα χρόνια μετά, το έργο είναι επίκαιρο όσο ποτέ, και αναγκαίο για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας (της άρνησης της λήθης), σε μια εποχή που ιδεολογικοί απόγονοι των παραπάνω, επιδιώκουν μια συνειδητή παραχάραξη της ιστορίας, εξυμνώντας τους ως «πατριώτες».</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εβδομήντα χρόνια μετά και γίνεται τραγικά επίκαιρο, καθώς οι ιδεολογικοί απόγονοι των Ναζί προσπαθούν να βρουν κοινωνικά ερείσματα, εκμεταλλευόμενοι την εντεινόμενη κρίση και τις συνέπειες της. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τραγικά επίκαιρο καθώς γινόμαστε μάρτυρες του δράματος των ανθρώπων που οι εμφύλιοι, οι ξένες επεμβάσεις και οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και την Αφρική ξεριζώνουν από τον τόπο τους. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εβδομήντα χρόνια μετά και το μήνυμα της πολύπαθης γενιάς είναι χαραγμένο στο μνημείο των εκτελεσμένων, που ευλαβικά έστησε η Δήμητρα Πέτρουλα: <i>«Διαβάτη αντί μνημόσυνο/ ιστόρισε την ερημιά/ που άφησε πίσω ο διχασμός/ σαν πέρασ' απ' τη Μάνη. / Είθε ο δικός μας σκοτωμός/ και το δικό μας αίμα/ να γίνει για τους ζωντανούς/ μήνυμα συμφιλίωσης/ και προσταγή ενότητας/ ομόνοιας και ειρήνης/ να μη ρημάξει η Ελλάδα μας/ ως ρήμαξε η Μάνη».</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Συντελεστές: Με τη Βέρα Κρούσκα, παίζουν επίσης: Ορνέλλα Λούτη και Αγάπη Παπαθανασιάδου.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Θεατρική διασκευή: Σοφία Αδαμίδου, σκηνοθεσία-μουσική επιμέλεια: Ένκε Φεζολλάρι, σκηνικά – κοστούμια: Χριστίνας Κωστέα, φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Κρατήσεις: 6932-040527.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Τιμές εισιτηρίων: 13 ευρώ κανονικό και 10 ευρώ φοιτητικό-άνεργοι. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;">Προπώληση εισιτηρίων: </span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Κινηματογράφος Astoria, πλατεία Ελευθερίας, Τ. 2810226191.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης, οδός 1821 10, Τ. 2810227500.</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-43471852208669628662016-05-05T19:15:00.000+03:002016-05-06T11:22:30.533+03:00Ανοικτά ΜΜΕ / Νέα αρχή <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<b>Μαθήματα από την απεργία</b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b>ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ... ώρα για μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ</b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, δημοσιογράφοι μέλη των συνδικαλιστικών μας ενώσεων αλλά-εξαιτίας των αρχαϊκών τους δομών- και μη μέλη, εκφράζουμε τη βαθιά μας ανησυχία για το τοπίο που διαμορφώνεται στο χώρο των Μ.Μ.Ε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
H κρίση αποδιάρθρωσε τις εργασιακές σχέσεις, διόγκωσε την ανεργία, κατέστησε προβληματικές τις περισσότερες επιχειρήσεις του κλάδου. Απειλητικά σημάδια εμφανίζονται για την ελευθερία του Τύπου από κυβερνητικές επιλογές αλλά και από συνδικαλιστικές μεθοδεύσεις (βλ. πρόσφατες διαγραφές από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ). Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης καταργεί το ισχύον καθεστώς στο χώρο των Μ.Μ.Ε. χωρίς να το αντικαθιστά από κάτι σαφές και υγιές. Με την άστοχη και αδιέξοδη απεργία της ΠΟΕΣΥ, αντί να πληγεί η υπεύθυνη κυβέρνηση, της δόθηκε χείρα βοηθείας δια της αφωνίας και επλήγησαν τα ίδια τα Μ.Μ.Ε.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
Σ’ αυτό το δύσβατο τοπίο είμαστε αναγκασμένοι να πορευθούμε. Τα μαθήματα, όμως, που πήραμε απ’ όλα αυτά υποδεικνύουν πως θα βρούμε διέξοδο μόνο αν γίνει μια νέα αρχή. Σε όλα: <b>Το τέλος εποχής,</b> όπως σηματοδοτήθηκε και από την απεργία της ΠΟΕΣΥ, δείχνει πως η νέα αρχή πρέπει να ξεκινήσει από το δημοσιογραφικό συνδικαλισμό. Με μια αναγέννηση και επανίδρυση του μέσα από «συντακτικού τύπου» διαδικασίες, οι οποίες θα οδηγήσουν σε νέο Καταστατικό, νέους Κώδικες Δεοντολογίας, κατάργηση των Πειθαρχικών και όλων των αρχαϊκών δομών. Από τα σωματεία-συντεχνίες με Πειθαρχικά Συμβούλια ρε ρόλο εισαγγελέων-λογοκριτών, ήρθε η ώρα για συνδικάτα με θέσεις και προτάσεις, τα οποία μαζί με τα συμφέροντα των μελών τους θα προασπίζονται την ελευθερία του Τύπου και τη δημοσιογραφική ανεξαρτησία. Με μέλη και τους δημοσιογράφους στα sites του Internet και όσους, από τις νεώτερες γενιές, δεν είναι, εξαιτίας της αρχαϊκής σύνδεσης ταμείου και συνδικαλιστικού φορέα και εργάζονται με Δ.Π.Υ. και άλλη ασφάλιση. Χωρίς αναχρονιστικούς διαχωρισμούς ανάλογα με το είδος του μέσου. Με ξεχωριστό το συνδικαλισμό των συνταξιούχων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Νέα αρχή πρέπει να κάνουμε </b>και στις μορφές της κινητοποίησής μας. Ευθύνη και υποχρέωση των δημοσιογράφων είναι να ενημερώνουν και να ελέγχουν την εξουσία και όχι να αυτοφιμώνονται όταν κινητοποιούνται, όπως κάνουν ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ τα τελευταία χρόνια. Τα ανοιχτά Μ.Μ.Ε. πρέπει να είναι ο κανόνας (και όχι η εξαίρεση) στις κινητοποιήσεις μας και το όπλο μας για να διεκδικούμε τα εκάστοτε αιτήματά μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Νέα αρχή χρειάζεται και στις διαδικασίες μας. Οι αποφάσεις, στα σοβαρά θέματα, πρέπει να συζητούνται από Συνελεύσεις στους χώρους εργασίας κι όχι να λαμβάνονται από αποκομμένες γραφειοκρατικές ηγεσίες –πλειοψηφικά συνταξιούχων- συνδικαλιστών. Στα μείζονα πρέπει να διεξάγεται ψηφοφορία με κάλπη επί των διαφορετικών προτάσεων. Στο μέλλον να εισαχθούν επιπρόσθετα και ηλεκτρονικές μορφές συνδικαλιστικής δημοκρατίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Νέα αρχή στο δημοσιογραφικό συνδικαλισμό σημαίνει πρωτίστως αξιόπιστες εναλλακτικές προτάσεις. Στο ασφαλιστικό η ΠΟΕΣΥ με την απεργία ζητούσε, κατ’ ουσίαν, να μην αλλάξει τίποτα σε ένα απαρχαιωμένο σύστημα, όταν αλλάζουν όλα για όλους. Άφησε να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι αυτό γίνεται ώστε να μην πληρώνουμε εισφορές κάτι που δεν ισχύει αφού εμείς καταβάλλουμε τις δικές μας ενώ το αγγελιόσημο υποκαθιστούσε τις εργοδοτικές εισφορές και την κρατική συμμετοχή. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η κυβερνητική πρόταση αποτελεί, βέβαια, ένα επικίνδυνο αλαλούμ. Παραμένει ασαφές αν καταργεί το αγγελιόσημο ή αν το καθιστά πόρο των νέων ενιαίων Ταμείων. Ακόμα χειρότερα αφαιρεί το αγγελιόσημο εδώ και τώρα ενώ προβλέπει τη μελλοντική ένταξή μας στα νέα Ταμεία, δηλαδή, μας αφήνει, χωρίς ασφαλιστική κάλυψη και περίθαλψη για ένα σημαντικό διάστημα. Αυτά τα επικίνδυνα στοιχεία δεν αναδεικνύονται όταν ΠΟΕΣΥ & ΕΣΗΕΑ διεκδικούν αποκλειστικά την εξαίρεση από τους γενικούς κανόνες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για εμάς, η εναλλακτική πρόταση πρέπει είναι ένα απλό, διαφανές και υγιές σύστημα και η διασφάλιση μια ομαλής και ήπιας μετάβαση σ’ αυτό. Αν τελικά το αγγελιόσημο καταργηθεί, όπως και φαίνεται, πρέπει να είναι σαφές από τι θα αντικατασταθεί. Και εφόσον αυτό είναι –που πρέπει να είναι- η εργοδοτική εισφορά πρέπει να απαιτηθεί η συναίνεση των εργοδοτών, οι οποίοι δεν μπορούν να παριστάνουν τους Πόντιους Πιλάτους. Επίσης, ο ΕΔΟΕΑΠ πρέπει να διατηρηθεί, τουλάχιστον, ως αυτόνομο ταμείο Υγείας, με μεταφορά σε αυτόν ενός σημαντικού μέρους των υπαρχόντων αποθεματικών όλων των Ταμείων μας, καθώς και του μέγιστου μέρος του αποθεματικού της ΕΣΗΕΑ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτά είναι τα μαθήματα απ’ όσα συνέβησαν τελευταία. </div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Ζούμε μια εποχή καταιγιστικών αλλαγών, ένα τέλος εποχής. Είναι καθήκον μας να αγωνιστούμε για την προάσπιση των εργασιακών συμφερόντων μας αλλά και για τη διασφάλιση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας του Τύπου.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως για να το κάνουμε χρειάζεται μια νέα αρχή. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε όλα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ξεκινώντας από το σπίτι μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">Αθήνα, 05.05.2016</span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"><a href="https://www.facebook.com/anicttamme/" target="_blank">Σελίδα των δημοσιογράφων </a>που υποστηρίζουν το κείμενο</span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"> "Μαθήματα από την απεργία- Τέλος εποχής... ώρα για μια νέα αρχή".</span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-83346799287878298842016-05-05T10:49:00.000+03:002016-05-05T10:49:26.005+03:00Αμαλία Τσακνιά Σε φίλο ποιητή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">ποιητικό ανθολόγιο 2016</span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Σε φίλο ποιητή</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Έ</b>να φθινόπωρο για σένα</div>
<div style="text-align: justify;">
ένα για μένα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μια κατακόρυφη πτήση για σένα</div>
<div style="text-align: justify;">
μια κατακόρυφη πτήση για μένα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η αναζήτηση του αναλλοίωτου για σένα</div>
<div style="text-align: justify;">
η επιβεβαίωση της φθοράς για μένα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η γλύκα της μελαγχολίας για σένα</div>
<div style="text-align: justify;">
η πορεία της απελπισίας για μένα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μα πάντοτε παράλληλα και ταιριασμένα:</div>
<div style="text-align: justify;">
'Ενα για σένα</div>
<div style="text-align: justify;">
ένα για μένα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Αμαλία Τσακνιά ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1969-1984 εκδόσεις ΣΤΙΓΜΉ, Αθήνα 2000 </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtBRMceIKkfyJF29ylpjXNnybZCJvPiuwIowZZIIEGKJA-riXklYbnmwcKaqX1NLw-IaMYQ5c7vBvzO6-SpzLyCeH7rzF8Sz32gdsO5AzbpXNVl_P-viVdkzl23xPvTaMoIgu9tcldSjvX/s1600/amalia_tsaknia_low.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtBRMceIKkfyJF29ylpjXNnybZCJvPiuwIowZZIIEGKJA-riXklYbnmwcKaqX1NLw-IaMYQ5c7vBvzO6-SpzLyCeH7rzF8Sz32gdsO5AzbpXNVl_P-viVdkzl23xPvTaMoIgu9tcldSjvX/s200/amalia_tsaknia_low.jpg" width="135" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;">Η Αμαλία Τσακνιά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932. Το 1950 αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων και εργάστηκε από το 1953 μέχρι το 1968 στη φαρμακευτική εταιρεία ΑΒΒΟΤΤ. Ήταν παντρεμένη με τον ποιητή και κριτικό Σπύρο Τσακνιά (1929-1999), με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Γιώργο και την Εύη. Το 1953 δημοσίευσε την εμπερίστατη ανθολογία "Κινέζικη ποίηση", την οποία δούλευε και εμπλούτιζε συνεχώς. Το 1977 κυκλοφόρησε, ιδίοις αναλώμασιν, συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων της (έγραφε από παιδί) με τίτλο, "Το δέντρο". Μέχρι το θάνατό της (1984), μετά από επώδυνη ασθένεια, συνέχισε αδιαλείπτως να γράφει και να μεταφράζει ποίηση, πεζογραφία και θέατρο. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά και μεταφραστεί στα γερμανικά, αγγλικά και σλοβένικα.</span></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-70877878258416497622016-05-05T07:18:00.000+03:002016-05-05T07:18:50.543+03:00Αλέξης Δαμιανός: «Μια δυνατή φωτιά»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: right;">
<b>Αλέξης Δαμιανός: «Μια δυνατή φωτιά»</b></div>
<div style="text-align: right;">
Δέκα χρόνια από τον θάνατό του </div>
<div style="text-align: right;">
και 50 χρόνια από την προβολή της πρώτης του ταινίας, </div>
<div style="text-align: right;">
στην Αλκυονίδα οργανώνεται ένα αφιέρωμα (5-11 Μαΐου)</div>
<div style="text-align: right;">
με την προσδοκία να παρουσιάσει </div>
<div style="text-align: right;">
ολοκληρωμένο το έργο του σκηνοθέτη, </div>
<div style="text-align: right;">
αλλά και άγνωστες πλευρές του.</div>
<div style="text-align: right;">
<br />
<b>γράφει η Γιούλα Ράπτη</b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbaAfrUSQao6AjNT6SnbntKNgPvzlRPXG64iSpRJ1pxOzhpg7CZXAS67S6NDR3LSdBDtDj1_yQ46ut80tCQL8uSFkrvzaBZSfVINItIQvCSvjMBtHZAB1dEmJAh2QFLWkdovn4nj1RkYSh/s1600/%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbaAfrUSQao6AjNT6SnbntKNgPvzlRPXG64iSpRJ1pxOzhpg7CZXAS67S6NDR3LSdBDtDj1_yQ46ut80tCQL8uSFkrvzaBZSfVINItIQvCSvjMBtHZAB1dEmJAh2QFLWkdovn4nj1RkYSh/s200/%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Η τραχιά εμφάνισή του και η αδιαπραγμάτευτη ανάγκη του για ελευθερία από τη μία, και η βαθιά ευαισθησία και καλλιέργειά του από την άλλη, έφτιαξαν ένα πρόσωπο ιδιαίτερο στην ανθρωπογεωγραφία του ελληνικού κινηματογράφου. Πολλοί μιλάνε για έναν από τους αυθεντικότερους δημιουργούς κι ας γύρισε μόλις τρεις ταινίες. Ο Αλέξης Δαμιανός άλλωστε, εκτός από σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός, υπήρξε ποιητής και θεατρικός συγγραφέας -δύο λιγότερο γνωστές πλευρές του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κινηματογραφιστής μοναχικός, με δικό του σύστημα διδασκαλίας, βιωματικό, άνθρωπος της φύσης, γήινος και ταυτόχρονα φευγάτος, απομακρυσμένος από την πόλη, με μεγάλα διαστήματα αυτοεξορίας, ταγμένος για πολλά χρόνια στα Βασιλικά της Εύβοιας, στην οικογένεια, στην πανταχού παρούσα γυναίκα και φύλακα-άγγελό του, Αρτεμη, και στα παιδιά του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η πλευρά που σίγουρα γνωρίζουν όλοι είναι του δημιουργού της «Ευδοκίας», μιας ταινίας εμβληματικής, την οποία το 1985 η Πανελλήνια 'Eνωση Κριτικών την ανακήρυξε ως τη σημαντικότερη ελληνική ταινία όλων των εποχών.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν είναι τυχαίο που την ξέρουν και οι σημερινοί νέοι κι ας γυρίστηκε το 1971, όπως αναγνωρίζουν και το ομώνυμο «εθνικό» ζεϊμπέκικο που έγραψε ο Μάνος Λοΐζος και που ακούγεται και σήμερα από τις πιο ταπεινές ταβέρνες μέχρι τις κορυφαίες εκδηλώσεις, με εκείνο το γέλιο και το «Παναγιά μου!», με τη φωνή που δάνεισε η Ελένη Ροδά στην «Ευδοκία».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δέκα χρόνια από τον θάνατο του Αλέξη Δαμιανού, στις 4 Μαΐου του 2006, και 50 χρόνια από την προβολή της πρώτης του ταινίας «Μέχρι το πλοίο», το 1967, στην Αλκυονίδα όπου και παίχτηκε, οργανώνεται ένα εβδομαδιαίο αφιέρωμα (5-11 Μαΐου) με προβολές, εκδηλώσεις και συζητήσεις και με την προσδοκία να παρουσιαστεί ολοκληρωμένο το έργο του ποιητή, συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιού Αλέξη Δαμιανού. Του δημιουργού που, όπως έλεγε, ήθελε να υπονομεύσει τη λήθη με την αλήθεια του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYPz9LrO8CfI0eqZBggprMLRvio46UfDGO98xHEfHEF3OskUsOFB-GiJAY3_OZskyaEkiT7KeDBevy17vPmBOeUL8-i2ne2nPv279Uv8GfAnAr9ndAInX68ozOBD7zjG6vm4u1Ifw2onOa/s1600/%25CE%259C%25CE%25B5%25CC%2581%25CF%2587%25CF%2581%25CE%25B9-%25CF%2584%25CE%25BF-%25CF%2580%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B9%25CC%2581%25CE%25BF-%25CE%2592%25CE%25B5%25CC%2581%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25B1-%25CE%25A0%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9%25CC%2581%25CF%2581%25CE%25B7-%25CE%25A7%25CF%2581%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B9%25CC%2581%25CE%25BD%25CE%25B1-%25CE%2594%25CE%25B1%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2585%25CC%2581-1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYPz9LrO8CfI0eqZBggprMLRvio46UfDGO98xHEfHEF3OskUsOFB-GiJAY3_OZskyaEkiT7KeDBevy17vPmBOeUL8-i2ne2nPv279Uv8GfAnAr9ndAInX68ozOBD7zjG6vm4u1Ifw2onOa/s200/%25CE%259C%25CE%25B5%25CC%2581%25CF%2587%25CF%2581%25CE%25B9-%25CF%2584%25CE%25BF-%25CF%2580%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B9%25CC%2581%25CE%25BF-%25CE%2592%25CE%25B5%25CC%2581%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25B1-%25CE%25A0%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9%25CC%2581%25CF%2581%25CE%25B7-%25CE%25A7%25CF%2581%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B9%25CC%2581%25CE%25BD%25CE%25B1-%25CE%2594%25CE%25B1%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2585%25CC%2581-1.jpg" width="138" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
«Τα επιτεύγματά μας δεν έχουν τόση σημασία. Σημασία έχει η μάχη του καθενός μας. Πήραμε τη συνταγή την ξένη και προσπαθήσαμε να την εφαρμόσουμε εδώ. Και γίναμε γελοίοι. Και την γελοιότητα αυτή την κάναμε αποδεκτή. Από έναν λαό που τραγουδούσε τα δημοτικά τραγούδια, ένα λαό τόσο ερωτικό που πάλλεται, που τρέχει σαν το νεράκι. Ολες αυτές τις μνήμες για την καταγωγή πρέπει να τις ξυπνήσουμε. Η λήθη που υπάρχει δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Πρέπει να φτάσουμε στην Αλήθεια που σημαίνει μη Λήθη, το στερητικό Α και τη Λήθη. Να φτάσουμε στην ομολογία, στη ταπείνωση. Και ν’ αγαπάμε, όποιος δεν αγαπά εκείνος χάνει».</div>
<div style="text-align: justify;">
(Αλέξης Δαμιανός- Παρασκήνιο 1995)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το επταήμερο αφιέρωμα στην Αλκυονίδα, με γενικό τίτλο «Μια δυνατή φωτιά», περιλαμβάνει:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Προβολή των ταινιών «Μέχρι το πλοίο» (1967), «Ευδοκία» (1971), «Ηνίοχος» (1995) και συζητήσεις με ηθοποιούς και συντελεστές που θα παρευρίσκονται στις προβολές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Το θεατρικό του έργο <i>«Το καλοκαίρι θα θερίσουμε»</i> με πολλές πρωτιές: είναι το πρώτο θεατρικό που έγραψε ο Αλέξης Δαμιανός, το 1945, η πρώτη σκηνοθεσία του Γιώργου Σεβαστίκογλου, η πρώτη παράσταση για την οποία έγραψε μουσική ο Μάνος Χατζιδάκις και την χορωδία διηύθυνε ο Μίκης Θεοδωράκης. Στο αφιέρωμα θα το δούμε σε θεατρικό αναλόγιο, σε σκηνοθεσία Δ. Παντελιά με τους ηθοποιούς Ε. Αποστόλου, Κ. Εμπέογλου, Μ. Κυριάκη, Μ. Μαυροματάκη, Ε. Μεγγρέλη, Η. Μουλά, Θ. Τοκάκη και Θ. Χαλκιά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Τον ποιητή Αλέξη Δαμιανό, μια άγνωστη πλευρά του, την οποία θα παρουσιάσει ο ποιητής Κώστας Καναβούρης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-«Ενα Γράμμα στον Αλέξη» που θα διαβάσουν φίλοι και στενοί συνεργάτες του σκηνοθέτη, όπως ο Λάκης Παπαστάθης, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Δήμος Αβδελιώδης, ο Γιάννης Σμαραγδής κ. ά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Μουσικές βραδιές με τη μουσική των ταινιών του Αλέξη Δαμιανού και τα τραγούδια που αγάπησε, με τους μουσικούς Βαγγέλη Βεργωτή, Μάρκο Δαμιανό, Πανίνο Δαμιανό κ.ά. Τραγούδια θα ερμηνεύσει και η Ελένη Ροδά.</div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b>To αφιέρωμα είμαι μια παραγωγή της Blackbird production-Ελένη Κοσσυφίδου. Με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου</b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Πληροφορίες Κινηματογράφος Αλκυονίδα: Ιουλιανού 42-46, πλ. Βικτωρίας. Τηλ.: 2108220008, 2108220023 Για τις προβολές των 3 ταινιών: 5,00 ευρώ γενική είσοδος / 3,00 ευρώ για σπουδαστές. Για τις εκδηλώσεις η είσοδος είναι ελεύθερη. Καθημερινή ενημέρωση στη σελίδα του fb: Αφιέρωμα στον Δαμιανό </b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Πηγή: <a href="http://www.protagon.gr/epikairotita/aleksis-damianos-mia-dynati-fwtia-44341125647" target="_blank">προταγκον</a></b></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-68114743884322275422016-05-04T10:39:00.000+03:002016-05-04T10:39:26.296+03:00Το νόμισμα και το νόημα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWeJCHD3aq3Z5KrStTxkLdiY730-KzYr-_Eof-xyST-npDVvceCH3pIlplkEP_bjoKJ4GJcUsuvl224J5mrtSKkZS3Ygz49M-THfphU2lMaZNQZBkCe6D9P0E2tebpDJhuAqFJ5kyTYGa7/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWeJCHD3aq3Z5KrStTxkLdiY730-KzYr-_Eof-xyST-npDVvceCH3pIlplkEP_bjoKJ4GJcUsuvl224J5mrtSKkZS3Ygz49M-THfphU2lMaZNQZBkCe6D9P0E2tebpDJhuAqFJ5kyTYGa7/s1600/images.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>«Η οικονομία και το νόμισμα αποκτούν νόημα όταν υπηρετούν τον άνθρωπο».</i></b> Αυτή η δήλωση του προέδρου της δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου προκάλεσε, εύλογα, αίσθηση και απορίες για το ουσιαστικό περιεχόμενό της. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι πρόκειται για έμμεση σύνδεση του ευρώ με τη λιτότητα και επομένως για συμμετοχή στη συζήτηση περί εγκατάλειψης της ευρωζώνης. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί στην περίπτωσή μας η συμμετοχή στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ αποτελεί ύψιστο πολιτισμικό πλεονέκτημα και αγκίστρωση στον κύκλο των πιο προηγμένων χωρών της Δύσης. Δεν θέλουμε επίσης να υποθέσουμε ότι ο ΠτΔ καλλιεργεί ατμόσφαιρα ρήξης με τους πιστωτές ενώ ο κίνδυνος της χρεοκοπίας είναι πραγματικός και έρχεται όλο και εγγύτερα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Να θυμίσουμε ότι οι θεσμοί αποκτούν νόημα όταν λειτουργούν με μοναδικό κριτήριο την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος πέρα από κομματικές σκοπιμότητες και κρυφές ατζέντες.</b></div>
<br />
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"><a href="http://metarithmisi.gr/t%CE%BF-%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CE%BC%CE%B1/" target="_blank">Κύριο άρθρο της Μεταρρύθμισης</a></span></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-68981357090885255262016-05-04T08:51:00.000+03:002016-05-04T16:03:57.207+03:00ΓΛΗΓΟΡΙΑ ή ΓΡΗΓΟΡΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
ΓΛΗΓΟΡΙΑ ή ΓΡΗΓΟΡΙΑ</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Φαιστού. </div>
<div style="text-align: right;">
Βρίσκεται σε υψόμετρο 332μ., στις πλαγιές του Ψηλορείτη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNTSvo42-zjhBRpVyWB3JiZTARwB7G53YmRwW-yMBD4cnJyg4rNQa8HXrOZGZbxFcqnjZhGLHouVGmp5b_3alzuKS6ZrlAazPdH1gwkyT_Y0JTCJKut-Ay_CH9fET7JFx8aCItHjQrDG2t/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNTSvo42-zjhBRpVyWB3JiZTARwB7G53YmRwW-yMBD4cnJyg4rNQa8HXrOZGZbxFcqnjZhGLHouVGmp5b_3alzuKS6ZrlAazPdH1gwkyT_Y0JTCJKut-Ay_CH9fET7JFx8aCItHjQrDG2t/s200/3.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ονομασία του χωριού προέρχεται από τη λέξη γρήγορος ή γλήγορος. Κατά μία άλλη εκδοχή προέρχεται από το όνομα της ιδιοκτήτριας του πρώτου κτίσματος στον οικισμό, το χάνι της Γρηγορίας - Γρηγορία από όπου πλέον παρατονισμένο αναφέρεται Γρηγοριά. Σε αυτή δε την εκδοχή συμβάλει και η δεύτερη ονομασία Γληγορία όπου η παράφραση με -λ- αντι -ρ- συνηθίζεται στα ονόματα αλλά όχι στο επίθετο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αναφέρεται στην επαρχία Πυργιωτίσσης από τον Fr. Barozzi ως Gligoria, από τον Καστροφύλακα το 1583 ως Gligoria με 186 κατοίκους., αλλά και από το Βασιλικάτα το 1630 με το ίδιο όνομα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην πρώτη τούρκικη απογραφή τους 1671 αναγράφεται ως Gligorya με 31 χαράτσια ( 16 πλουσίων, 7 μεσαίας τάξεως και 8 πτωχών οικογενειών).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην αιγυπτιακή απογραφή του 1834 (Pashley) αναφέρεται ως Gligoria με 21 οικογένειες εκ των οποίων οι 3 είναι χριστιανικές και οι 18 μουσουλμανικές.<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην έκθεση ωμοτήτων, που δημοσίευσε στα Κρητικά Χρονικά η Κατίνα Τσατσαρωνάκη αναφέρει για τη Γρηγοριά: Οκτώ οικίας έκαυσαν, την εκκλησίαν «Άγιος Αντώνιος» βεβηλώσαντες απετέφρωσαν και το ευρεθέν πετραχήλιον του ιερέως εκρέμασαν εις βουν τινα τον οποίον περιέφερον εντός των αγορών της πόλεως του Ηρακλείου».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην απογραφή του 1875 που διενήργησε ο υποπρόξενος της Ρωσίας Ι. Μητσοτάκης, ο οικισμός κατοικείται από 125 κατοίκους (25 οικογένειες). Οι 75 είναι χριστιανοί και οι 50 μουσουλμάνοι. (Αλ. Ανδρικάκης, Στατιστική 1875 έτους, ένθετο εφ. ΠΑΤΡΙΣ, (Φεβρουάριος 2008)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην απογραφή Σταυράκη (1881) το χωριό ανήκει στο Δήμο Κισσών και έχει 184 κατοίκους (98 άρρενες και 86 θήλεις). Οι χριστιανοί είναι 95 (50 άρρενες και 45 θήλεις) και οι μουσουλμάνοι 89 (48 άρρενες και 41 θήλεις). Στο χωριό ζουν συνολικά 43 οικογένειες, οι 21 χριστιανικές και οι 23 μουσουλμανικές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 1894 ο οικισμός κατοικείται από 22 Ελληνικές και 22 Τουρκικές οικογένειες (Νικόστρατου Θ. Καλομενόπουλου, Κρητικά, Εν Αθήναις 1894 και ένθετο εφ. ΠΑΤΡΙΣ, (Φεβρουάριος 2008).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 1900 στην πρώτη απογραφή της Κρητικής Πολιτείας, η Γρηγοριά ανήκει στο Δήμο Βώρων και έχει συνολικά 198 χριστιανούς κατοίκους (100 άνδρες και 98 γυναίκες) και 2 Τούρκους άνδρες, σύνολο 200.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Γρηγοριά αναφέρεται στις απογραφές από το 1900 και μετά. Το 1900 με 210 κατοίκους, το 1951 με 478 και η φθορά έρχεται κατοπινά, το 2011 με 172 κάτοικους. Το 1920 είναι έδρα αγροτικού Δήμου και στη συνέχεια έδρα κοινότηατς. Το 2001 ανήκει στον καποδιστριακό Δήμο Τυμπακίου και το 2011 στον καλλικρατικό Δήμο Φαιστού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVUeNl2riXotagVMWOVaDQ8vJf_QG4TFnP7Lz1BtuJgKHyjerBieTe7BqwWfxAEoliN24HeU0Q_EHSH-0UzBbSYABCnaV2JFY6Z3eZrdw1kR6p-L9rR79Q3_VjgMKTTTkS27dFaOyzB9P_/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVUeNl2riXotagVMWOVaDQ8vJf_QG4TFnP7Lz1BtuJgKHyjerBieTe7BqwWfxAEoliN24HeU0Q_EHSH-0UzBbSYABCnaV2JFY6Z3eZrdw1kR6p-L9rR79Q3_VjgMKTTTkS27dFaOyzB9P_/s200/1.jpg" width="133" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Στη Γρηγοριά γεννήθηκε ο Αντώνης Χελιδώνης. Έγινε χαϊνης, καθώς σκότωσε ένα αγά του Τυμπακίου, που σκόπευε σ’ ένα χριστιανικό γάμο να προσβάλλει τις κρητικοπούλες του χωριού του. </b>Πολέμησε στο πλευρό του Μ. Κουρμούλη και η δράση του απλώθηκε όχι μόνο στη Μεσσαρά, αλλά και στα Ρεθυμνιώτικα. Το 1828 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το νησί και να πολεμήσει στην Πελοπόννησο και στη Στερεά Ελλάδα. Παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο, όπου και πέθανε. Οι δυο γιοι και η μια του κόρη επέστρεψαν στην Κρήτη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Στη Γρηγοριά γεννήθηκε ο ζωγράφος</b> <b>και χαράκτης Γιάννης Στεφανάκης </b>[http://www.ystefanakis.gr/giannis-stefanakis/]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το σχολείο της Γρηγοριάς ιδρύθηκε το 1919 (αρ. απ. 250/18-11-1919) και λειτούργησε ως τη δεκαετία του 1990, οπότε και έκλεισε λόγω έλλειψης μαθητών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>Πηγή:</i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i><br /></i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>Στέργιος Σπανάκης, Πόλεις και Χωριά της Κρήτης στο πέρασμα των αιώνων, εκδ. Γ. Δετοράκης, Ηράκλειο 1993.</i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-38106218100527594222016-05-03T17:56:00.001+03:002016-05-03T17:56:30.221+03:00Ευγένιος Σπαθάρης: τελευταίος χαιρετισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
<img border="0" height="137" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGCavDeoRWIa3tf0JUa8H6rrT74xJGIR500gbHeEYPMWDoWUZRhUvDlDi_J4Ja-qTVcnjzh-6o5GvQBzf97cqgF9rKPx-k4I10T3xwnXsaxOl7oEPtYQt92xXRW-NB92pcsZ5l8Lp93SZp/s200/232768-eugenios.jpg" width="200" /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ο Σωτήρης Σπαθάρης έκλεψε στα 1911, την αγαπημένη του Τριανταφυλλιά. Τη στεφανώθηκε το 1913 και εκείνη του στάθηκε, τον έσωσε από το "κακό", τον έβαλε δηλαδή στον σωστό δρόμο. Φτιάξαν τα οικονομικά του, σταμάτησε την οικοδομή και αφιερώθηκε στην μεγάλη του αγάπη: στον Καραγκιόζη. Μπόρεσε να ζει την οικογένεια του από τον μπερντέ του Θεάτρου Σκιών. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ζωή και το έργο του Ευγένιου Σπαθάρη αρχίζει με τις φιγούρες του πατέρα του τις μεταπλάθει μέσα από τις μοναδικές δημιουργίες τουδίνει συνέχεια στο Θέατρο Σκιών ζωή στον Καραγκιόζη</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Καραγκιόζης είναι η ίδια του η ζωή! Το νήμα της κόπηκε το βράδυ του Σαββάτου. Ο Ευγένιος Σπαθάρης πέθανε στα 85 του χρόνια. Τώρα οι μαθητές του αναλαμβάνουν... Θα αποδειχθούν άξιοι μιας μεγάλης μορφής; Ο δικός τους δρόμος, ο δικό τους χρόνος είναι εδώ...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με τα λόγια του Κώστα Μπίρη, αποχαιρετούμε τον μεγάλο Καραγκιοζοπαίκτη:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>"... Όπως η προσωπικότητα του ήρωα ήταν υπέροχη, έτσι υπέροχα ήταν σκηνοθετημένος και ο θάνατός του, αν με αυτόν τελείωνε το έργο. Τη στιγμή που ξεψυχούσε, μια λάμψη έγχρωμη φώιζε από μέσα το πανί, ενώ από πάνω ένας άγγελος κατέβαινε κρατώντας σταυρό και στεφάνι, για να πάρειτην ψυχή του. Το στοιχείο αυτό των αποθεώσεων που τερμάτιζαν τα ηρωικά έργα του Καραγκιόζη, ήταν δανεισμένο από τη σκηνοθεσία των αντίστοιχων έργων του ζωντανού θεάτρου της εποχής. (...) Όσοι όμως γνώρισαν τον κλασικό Καραγκιόζη του 1900 - 1910 μπορούν να ομολογήσουν ότι η "αποθέωση" ήταν το κορύφωμα μιας αδιάπτωτα υποβλητικής και επιβλητικής συγχρόνως εντύπωσης πυ πότιζε από την αρχή του έργου τη ψυχή του θεατή για τον ήρωα...".</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">ΣΗΜΕΙΩΣΗ: </span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">όλα τα στοιχεία: ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ τ.17 : ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΣΠΑΘΑΡΗΣ</span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"> [Copyright ΤΑ ΝΕΑ ISBN 978-960-469-494-5] </span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-85096963788819345442016-05-03T07:58:00.000+03:002016-05-03T17:52:52.318+03:00Χαρμολύπη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
" Χαρά μου !! "...<br />
Η φωνή του τάραξε την ησυχία της νύχτας.<br />
<br />
Τον κοίταξε, έκανε μια φιγούρα χορευτική και του έστειλε το φωτεινό της χαμόγελο.<br />
<br />
Η κίνησή της - η ύπαρξή της - είχε οριστικά ταράξει την ησυχία της ζωή του.<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;"><b style="font-size: small;">Υ.Γ. </b>αποτελεί ενότητα της επόμενης εγγραφής μου...</span><br />
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Έγραψε - με μολύβι σε χαρτί - τη λέξη " Θλίψη ". Το Θήτα κεφαλαίο - όπως του έμαθε η πρώτη του καθηγήτρια - τα υπόλοιπα πεζά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Στάθηκε πάνω από τα γράμματα και είδα πόσο όμορφα ενώνεται το λάμδα του " λίγο " με το θήτα της " θύμησης" και του " θανάτου ".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το έγραψε για Εκείνη και της το έδωσε...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;">Υ.Γ. αποτελεί ενότητα της προηγούμενης εγγραφή μου...</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-61086884066286549782016-05-02T07:54:00.001+03:002016-05-02T07:54:24.069+03:00Σελιδοδείκτης 02.05.2016<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">Σελιδοδείκτης</span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj12ztEurNuvElLFF3pUOfGuB9SxEJBLZ6_b_VpkjIuaj4EYVdPqBfoMXaKDAibrnESjreByAJvuhjEWl_Tjt3yy2VuPFRpv0bpOLKOKjZVIFMJ04l0ExLUjNbhhngyzLnKWM5X1IBhxv__/s1600/getImage.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj12ztEurNuvElLFF3pUOfGuB9SxEJBLZ6_b_VpkjIuaj4EYVdPqBfoMXaKDAibrnESjreByAJvuhjEWl_Tjt3yy2VuPFRpv0bpOLKOKjZVIFMJ04l0ExLUjNbhhngyzLnKWM5X1IBhxv__/s200/getImage.jpg" width="144" /></a></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Μαρία Γαλανού</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Ανθρωπολογικές όψεις του εθίμου της ζωοκλοπής <i><span style="font-size: x-small;">Η ερμηνευτική βάση της νομολογίας του Εφετείου Κρήτης.</span></i></b></div>
<div style="text-align: justify;">
εκδόσεις ΣΑΚΟΥΛΑ </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Για πρώτη φορά επιστημονική μελέτη για τη ζωοκλοπή στην Κρήτη. </b><b>Βιβλίο από την Ηρακλειώτισσα δικηγόρο Μαρία Γαλανού - Οι άγνωστες πτυχές της μάστιγας που στιγματίζει για χρόνια το νησί μας.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Συνέντευξη στον Θάνο Περβολαράκη</b> [ <span style="text-align: left;">Απαντήσεις που δεν δόθηκαν ποτέ, επιστημονικά και ιστορικά τεκμηριωμένες, αλλά και με σαφήνεια, δίνει μέσα από την έρευνά της στο βιβλίο με τίτλο <i>"Ανθρωπολογικές όψεις του εθίμου της ζωοκλοπής -Η ερμηνευτική βάση της νομολογίας του Εφετείου Κρήτης"</i> η δικηγόρος Μαρία Γαλανού. Η συγγραφέας παρουσιάζει όλες τις διαστάσεις του φαινόμενου της ζωοκλοπής στην Κρήτη μέσα από τις σελίδες της αξιόλογης δουλειάς της, η οποία μόλις κυκλοφόρησε και διατίθεται από το βιβλιοπωλείο Φουκαράκη. </span>]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Η κ. Γαλανού σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Π» αναφέρει:</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Πώς προέκυψε η ιδέα για το βιβλίο αυτό;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 2003 το Ινστιτούτο Κρητικού Δικαίου προκήρυξε ερευνητικό πρόγραμμα με θέμα «Η ζωοκλοπή στην Κρήτη». Υπέβαλα αίτηση και έγινε δεκτή από το διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος. Υπογράψαμε τη σχετική σύμβαση και ξεκίνησα την έρευνα στο Εφετείο Κρήτης.<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέμα της ζωοκλοπής;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη διάρκεια των μεταπτυχιακών μου σπουδών στη Νομική της Αθήνας είχα αναλάβει σε κάποιο από τα μαθήματά μας εργασία για την βεντέτα. Τότε χρειάστηκε να μεταβώ στα Χανιά, στη βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου Κρητικού Δικαίου, για να βρω βιβλιογραφικές πηγές. Οι γόνιμες συζητήσεις μου με τον τότε διευθυντή του Ινστιτούτου κ. Στρατή Παπαμανουσάκη έδειξαν ότι υπάρχει στενή σύνδεση μεταξύ ζωοκλοπής και βεντέτας στη βάση της μεσογειακής κουλτούρας. Ταυτόχρονα, μια πρώτη έρευνα στο αρχείο του Εφετείου Κρήτης αποκάλυψε τον κρυμμένο θησαυρό των αποφάσεων για την ζωοκλοπή. Για έναν ερευνητή αυτό ήταν μία πρόκληση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Ο αναγνώστης του βιβλίου τι θα διαβάσει μέσα από τις σελίδες του;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το βιβλίο αφορά μία έρευνα που είναι πρωτίστως επιστημονική. Επικεντρώνεται σε ένα ζήτημα ποινικού ενδιαφέροντος, το οποίο ερμηνεύεται μέσα από τις δικαστικές αποφάσεις του Εφετείου Κρήτης, με κριτήρια κυρίως ανθρωπολογικά, κοινωνιολογικά, εγκληματολογικά. Άλλωστε, μία δικαστική απόφαση αποτυπώνει την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής της. Κάθε απόφαση είναι μία σύντομη ιστορία ζωής. Επειδή, όμως, το ήμισυ του βιβλίου παρουσιάζει όλες τις αποφάσεις του Εφετείου Κρήτης –συνολικά 445– των ετών 1950-2006 και μάλιστα σε μορφή περίληψης, είναι πολύ εύκολα αναγνώσιμο από τον οποιοδήποτε αναγνώστη, χωρίς απαραίτητα να έχει εξειδικευμένες γνώσεις. Αλλά και το θεωρητικό μέρος του βιβλίου, δηλαδή τα τέσσερα πρώτα κεφάλαια, είναι γραμμένα σε απλή γλώσσα, πολλές φορές μάλιστα επαναλαμβάνονται λέξεις, φράσεις αλλά και ιστορίες στην κρητική διάλεκτο. Το μόνο ‘δύσκολο’ κείμενο είναι εκείνο που αφορά στις νομοθετικές ρυθμίσεις, αλλά είναι σχετικά σύντομο και ο αναγνώστης μπορεί να το προσπεράσει, εάν δεν είναι νομικός. Με λίγα λόγια, το βιβλίο αυτό φέρνει στο φως ένα τμήμα της κρητικής ιστορίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Πιστεύετε ότι η ζωοκλοπή είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που μπορεί να αντιμετωπιστεί;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ζωοκλοπή ως συμπεριφορά απηχεί συγκεκριμένες αρχές μιας κουλτούρας, ενός πολιτισμού. Εκφράζει, όμως, ταυτόχρονα και μια συνήθεια βαθιά ριζωμένη στον κώδικα συμπεριφοράς του Κρητικού. Θεωρώ ότι είναι δύσκολο να αλλάξουν οι Κρήτες της υπαίθρου τις συνήθειες τους, είτε θετικές είτε αρνητικές είναι αυτές. Το βιώνω αυτό κάθε φορά που επισκέπτομαι στο νησί μου και συναναστρέφομαι με τους ανθρώπους του χωριού κυρίως. Ιδίως τώρα που η οικονομική κρίση έχει παραλύσει τους μηχανισμούς αστυνόμευσης είμαι περισσότερο απαισιόδοξη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Γιατί κατά τη γνώμη σας δεν καταγγέλλεται συχνά η ζωοκλοπή αλλά υπάρχει ένα είδος ομερτά;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η σιωπή δηλώνει αυτοπροστασία. Κανένας δεν θέλει να καταγγείλει ένα περιστατικό ζωοκλοπής ούτε να καταθέσει ως μάρτυρας σε σχετική δίκη, διότι πολύ απλά φοβάται τα αντίποινα. Επίσης, σε κάποιες πολύ φιλήσυχες περιοχές του νησιού μας, η σιωπή πιθανόν να σημαίνει ότι με τον τρόπο αυτό «σκεπάζω τον αδελφό μου που έσφαλε» και του δίνω μία δεύτερη ευκαιρία. Υπάρχει, όμως, και μία τρίτη ερμηνεία, περισσότερο δυσάρεστη. Ότι δηλαδή σιωπώ και περιμένω τον κατάλληλο καιρό, εφόσον είμαι το θύμα της υπόθεσης, για να ανταποδώσω και να πάρω εκδίκηση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Πώς τιμωρείται σήμερα η ζωοκλοπή;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ζωοκλοπή τιμωρείται πολύ αυστηρά με τις διατάξεις του ν.1300/1982 και ως πλημμέλημα και ως κακούργημα. Το κακούργημα προϋποθέτει τέλεση από κοινού, χρήση βίας ή απειλή βίας, κατοχή όπλου κ.λπ. Εάν σκεφτούμε ότι σχεδόν ποτέ κανένας δεν πάει να κλέψει μόνος του και ότι οι περισσότεροι Κρητικοί οπλοφορούν, τότε σχεδόν πάντα η ζωοκλοπή καταλήγει να είναι κακούργημα που τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών και υψηλές χρηματικές ποινές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Μια αυστηρότερη νομοθεσία θα ήταν λύση;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πόσο πιο αυστηρή; Ήδη είναι υπερβολικά αυστηρή η ποινική μεταχείριση του ζωοκλέφτη. Επίσης, η εφαρμογή αυτής της αυστηρής ποινικής νομοθεσίας που ισχύει σήμερα έχει λύσει το πρόβλημα; Όχι βέβαια. Και δεν πρόκειται να λυθεί με αυτόν τον τρόπο. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι αλλαγή νοοτροπίας και αλλαγή νομοθεσίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Γιατί αποτελεί ιδιώνυμο έγκλημα και τι σημαίνει αυτό;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ιδιώνυμο ή ιδιογενές έγκλημα συνιστά μια ειδική περίπτωση διακεκριμένου εγκλήματος, δηλαδή εγκλήματος που τιμωρείται αυστηρότερα σε σχέση με το βασικό έγκλημα της κλοπής.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Γιατί προτιμάται ο «σασμός» ανάμεσα σε θύτες και θύματα και όχι η καταγγελία στις αστυνομικές αρχές;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για πολλούς λόγους, κυρίως όμως διότι η προσφυγή στις αστυνομικές και δικαστικές αρχές θεωρούνταν εθιμικά, ανέκαθεν, προδοσία για τους Κρητικούς. Προτιμούν να επιλύουν τις διαφορές τους μόνοι τους, εντός της τοπικής κοινότητας. Κι εσείς αναφερθήκατε στην ιδιότυπη ‘ομερτά’ που παρατηρείται σε αυτές τις περιπτώσεις. Αν αναλογιστούμε, ωστόσο, την υπερφόρτωση των δικαστηρίων τα τελευταία χρόνια, η προτίμηση της εξωδικαστικής επίλυσης μίας διαφοράς ή μιας σύγκρουσης, με τη μεσιτεία των «σαστάδων», αναδεικνύεται ετεροχρονισμένα σε πολύ σοφή επιλογή των Κρητικών. Μάλιστα, πολύ πρόσφατα εισήχθη και ο θεσμός της διαμεσολάβησης στο ελληνικό δίκαιο. Έπειτα, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι ο «σασμός» ισχυροποιεί τους δεσμούς μεταξύ των μελών των τοπικών κοινωνιών. Δηλαδή ενώνει, δεν διαιρεί. Άλλωστε, ένας αμερικανός ανθρωπολόγος που πραγματοποίησε έρευνα πεδίου σε χωριά της κρητικής υπαίθρου τη δεκαετία του 1960 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «οι Κρητικοί κλέβουν ζώα για να γίνουν φίλοι». Ας μην ξεχνάμε ότι το επιστέγασμα ενός «σασμού» είναι συνήθως μια συντεκνιά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Συνδέεται εμμέσως ή άμεσα η χασισοκαλλιέργεια με τη ζωοκλοπή;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Φαινομενικά δεν συνδέεται. Ούτε η έρευνα που διεξήγαγα έδειξε κάτι τέτοιο. Αλλά συνήθως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι, ως απλός παρατηρητής και ερευνητής, δεν μπορώ να δικαιολογήσω, με τη χρήση της λογικής, την προέλευση των περιουσιακών στοιχείων ή των μεγάλων κοπαδιών ανθρώπων της υπαίθρου που γνωρίζω και συναντώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Γιατί απέτυχε η Πολιτεία στην αντιμετώπιση αυτής της μάστιγας;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Διότι από την αρχή επικράτησε μία εσφαλμένη λογική. Η λογική της υπέρμετρα αυστηρής τιμώρησης. Δεν είναι δυνατό να τιμωρείται μία ζωοκλοπή βαρύτερα από μία ανθρωποκτονία από αμέλεια. Έχουμε χάσει το μέτρο εξισώνοντας αυθαίρετα τα έννομα αγαθά. Σκεφτείτε ότι ίσχυε μέχρι πριν από λίγα χρόνια και η παρεπόμενη ποινή της εκτόπισης, επειδή κάποιος έκλεψε έντεκα πρόβατα και δύο κουδούνια το 1961 ή συνολικά δέκα πρόβατα το 1973. Επίσης, οι αποφάσεις που εκδίδονται σήμερα, για παράδειγμα, και δημοσιεύονται στο νομικό τύπο παραπέμπουν στο νόμο που κάνει λόγο για δραχμές φυσικά ως προς τις χρηματικές ποινές, εφόσον ψηφίστηκε το 1982, ανεξάρτητα από τις μεταγενέστερες τροποποιήσεις του, όλες βέβαια προ της εισαγωγής του ευρώ. Δεν πρέπει να σκεφτούμε, επιτέλους, ότι ήρθε η ώρα να τροποποιήσουμε αυτό το νόμο; Και όσοι συμμετέχουν στη νομοθετική παραγωγή της χώρας, όπως είναι οι εκπρόσωποι της Κρήτης στο ελληνικό κοινοβούλιο, δεν θα πρέπει να κάνουν κάτι;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Γιατί ανθεί ιδιαιτέρως στην Κρήτη και όχι σε άλλες κτηνοτροφικές περιοχές;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν μαρτυρίες ότι εντοπίζεται η ζωοκλοπή και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας αλλά πιο περιορισμένα. Η άνθηση της ζωοκλοπής στην Κρήτη συνδέεται με πολλούς παράγοντες, όπως η ελλιπής αστυνόμευση, η οικονομική αδυναμία σε προηγούμενες δεκαετίες εντονότερα, η σύνδεση της ζωοκλοπής με την κοινωνική αναγνώριση της επιδεξιότητας και του αντρισμού κ.ά. Όπως ήδη εξήγησα, πολλές φορές κάποιος κλέβει από τα ζώα εκείνου, με τον οποίο επιδιώκει να γίνει σύντεκνος με το «σασμό» που θα ακολουθήσει. Διότι οι κοινωνικές σχέσεις και οι δεσμοί με συγκεκριμένα πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας προσδιορίζουν την ταυτότητα του προσώπου. Τέλος, επειδή σε κάποιες περιοχές της Κρήτης δυστυχώς η έννοια της ‘λεβεντιάς’ αλλοιώθηκε. Λεβέντης είναι όποιος επιδέξια κλέβει ζώα και επιδέξια χειρίζεται το όπλο που κουβαλάει; Δε νομίζω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Ιστορίες από το βιβλίο…</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Ιστορία πρώτη: </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη η αναφορά που γίνεται στο κοινωνικό φαινόμενο της ζωοκλοπής στα Σφακιά στα χρόνια της Ενετοκρατίας από το Γενικό Προβλεπτή της Γαληνοτάτης στην Κρήτη Μπενέτο Μόρο (1602): «Ο τόπος τούτος βρίσκεται στη νοτική πλευρά. Είναι οχυρός, όχι μόνο επειδή είναι ορεινός και δίχως λιμάνια, μα και γιατί οι κάτοικοί του είναι άγριοι και τραχείς. Στην περιφέρεια των Σφακίων είναι 10 χωριά, με 600 περίπου σπίτια και 2500 κατοίκους, από τους οποίους γύρω στους 700 είναι ικανοί για στράτευση και αγγαρείες. Από αυτούς 500 είναι γραμμένοι στις Ορντινάντσες. Κανείς απ’ αυτούς δεν υποχρεώνεται να πάει στην αγγαρεία ή στο κάτεργο, γιατί περνούν όλοι σαν προνομιούχοι Αρχοντορωμαίοι, επειδή θεωρούνται απόγονοι των ευγενών εκείνων οικογενειών, που έστειλε σαν αποικία στην Κρήτη ο βυζαντινός αυτοκράτορας. Γι’ αυτούς, δίχως αμφιβολία, δεν πρέπει να αναφέρει κανείς πολλά ελαττώματα, παρά μόνο για τις κλοπές και κάτι άλλα σοβαρά εγκλήματα, που διαπράττουν μεταξύ τους, γιατί ζουν χωρισμένοι, πολλές φορές με αίμα, σε δύο φατρίες εχθρικές μεταξύ τους· τη φατρία των Πάτερων και τη φατρία των Παπαδόπουλων, που μισούν η μία την άλλη. Το μίσος αυτό, μπορεί να πει κανένας, γεννήθηκε μαζί με αυτούς και δεν οφείλεται στις ζημιές, που προξενεί η μία φατρία στην άλλη, τόσο σ’ αυτήν την περιφέρεια όσο και στις άλλες. Οι περισσότεροι από αυτούς ζουν μάλλον από τις κλεψιές παρά από άλλες εργασίες».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Ιστορία δεύτερη</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η σημαντικότερη και ταυτόχρονα η πρώτη εθνικής σημασίας ζωοκλοπή πραγματοποιήθηκε το 1774, τέσσερα χρόνια μετά την επανάσταση του Δασκαλογιάννη, όταν οι Σφακιανοί εξεγέρθηκαν υπό τον ιερέα παπα-Σήφη κατά του πλούσιου και σκληρού Τούρκου Αγά Ιμπραήμ Αληδάκη. Πριν από το μαρτυρικό θάνατό του κατάφεραν να ανακτήσουν βοσκοτόπια και να μοιραστούν τα χιλιάδες αιγοπρόβατά του. Η εξόντωση του Αληδάκη είχε προσλάβει επαναστατικό-πολεμικό χαρακτήρα, με έντονο ταυτόχρονα το στοιχείο της πολυπρόσωπης αντεκδίκησης από την πλευρά των καταπιεσμένων Κρητικών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επίσης, το Φραγκοκάστελο έχει μείνει στην ιστορία από την ένδοξη μάχη που έλαβε χώρα στην πεδιάδα και μέσα στα τείχη του τον Μάιο του 1828 ανάμεσα στον Μουσταφά πασά και τον Χατζή Μιχάλη Νταλιάνη. Εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε εξέλιξη η πολεμική προετοιμασία για τη Μάχη του Φραγκοκάστελου, που έλαβε χώρα στις 18 Μαΐου 1828. Στην Κρήτη είχε ήδη από τις αρχές του έτους αποβιβασθεί ο ξακουστός ήρωας Χατζή Μιχάλης Νταλιάνης προκειμένου να συμπαρασταθεί στους Σφακιανούς στον αγώνα τους ενάντια στον Μουσταφά Πασά, βεζίρη στον Αποκόρωνα. Στις 8 Μαΐου ο Χατζή Μιχάλης άφησε εκατό άνδρες στο φρούριο του Φραγκοκάστελου και με την άλλη δύναμη –το συνολικό του στράτευμα αριθμούσε 600 άνδρες και εκατό ιππείς– αλλά και σε συνεργασία με τους Σφακιανούς, κατέβηκε στο Ρέθυμνο, όπου χτύπησε τον Οσμάν πασά την ώρα που έβγαινε από το φρούριο της Φορτέτσας για να πάει να ενωθεί με τους Αποκορωνιάτες Τούρκους. Οι Τούρκοι αιφνιδιάστηκαν και διασκορπίστηκαν. Άφησαν περί τους σαράντα νεκρούς και πολλούς αιχμαλώτους. Εκτός από τη φθορά που προξένησαν στον εχθρό, πήραν και έξι χιλιάδες ζώα –κατ’ άλλους επτά χιλιάδες– και μερικά φορτία σιτάρι που ήταν φορτωμένα στα μουλάρια, τα οποία άρπαξαν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Ιστορία τρίτη: </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 1948, στο χωριό Αράδαινα Σφακίων, ξεκίνησε μέσα σε ελάχιστα λεπτά μια από τις πλέον ιστορικές βεντέτες που συγκλόνισαν το νησί της Κρήτης, οδηγώντας σε τόσα θύματα όσα ήταν αρκετά για να ξεκληριστούν ολόκληρες οικογένειες. Αφορμή για να ξεκινήσει αυτή η αιματηρή σύγκρουση στάθηκε το κουδούνι ενός προβάτου. Διηγούνται, δηλαδή, ότι οι μετέπειτα αντιμαχόμενοι είχαν διαπράξει ζωοκλοπή. Η λεία μοιράστηκε ακριβοδίκαια αλλά στη μοιρασιά δεν είχε γίνει ρητή πρόβλεψη και για το ‘λέρι’ (:κουδούνι γιδοπροβάτου) ενός από τα κλεμμένα ζώα. Αυτό το ασήμαντο αντικείμενο προκάλεσε έναν διαπληκτισμό με πολλά θύματα και τελικά στην εγκατάλειψη και την ερήμωση του χωριού, όπου ζουν ελάχιστοι κτηνοτρόφοι περιφερόμενοι στα γύρω βοσκοτόπια. Οι λαογραφικές πηγές αναφέρουν ότι «μια κακή ώρα, κουνιάδια και αδελφοπαίδια σκοτωθήκανε και το χωριό εγκαταλείφθηκε. Άλλοι πήγαν στα Χανιά, άλλοι στην Αθήνα και άλλοι στο εξωτερικό. Αιτία ήταν μια μικροδιαφορά. Ένα απόγευμα την ώρα που έπεφτε ο ήλιος, ένα παιδί έβγαλε ένα λεράκι (: κουδούνι) από ένα ποίμνιο και αυτός που το είχε του ζήτησε το λόγο. Σε λίγη ώρα είχαν σκοτωθεί τέσσερα άτομα και μέχρι το βράδυ κι άλλα. Όλοι εγκατάλειψαν τα σπίτια τους και σκόρπισαν».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Ιστορία τέταρτη: </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η αρπαγή και η κλοπή μερικών ζώων αποτελούσε στο παρελθόν μια από τις βασικότερες αιτίες αντεκδίκησης∙ άνοιγε έναν κύκλο αιματηρής αντιπαλότητας αμφίβολου τερματισμού. Σε πολλές περιπτώσεις οι πράξεις αντεκδίκησης ξεπερνούσαν κάθε όριο και έφταναν στην επικράτηση της βαρβαρότητας: αλυσιδωτές ζωοκλοπές, σφαγές εν ψυχρώ δεκάδων ζώων, κόψιμο της γλώσσας των ζώων, δολιοφθορές, διεύρυνση της ρήξης μεταξύ των δύο πλευρών, σε κάποιες περιπτώσεις ανθρωποκτονίες. Η υπερβολή της συγκρουσιακής σχέσης αποτυπώνεται στη διήγηση που αναφέρει ότι η ιστορική οικογένεια των Λιάπηδων, για παράδειγμα, ξεκληρίστηκε, διότι ξεκίνησε ένας κύκλος βεντέτας με άλλες ισχυρές οικογένειες με αιτία την κλοπή ενός κριού. Κάποιοι άλλοι αποδίδουν την έναρξη αυτής της βεντέτας σε ένα ασήμαντο για τα σημερινά δεδομένα γεγονός, σε ένα απλό χαστούκι που δημιούργησε αγεφύρωτο μίσος και αλλεπάλληλα φονικά μεταξύ δύο ομάδων οικογενειών: αφενός μεν των Λιάπηδων και των Βελήδων, αφετέρου δε των Τσιριντάνηδων, των συγγενών τους Πωλογιάννηδων και των συγγενών των τελευταίων, των Ξερούχηδων. Μερικοί από αυτούς που επέζησαν, εκπατρίστηκαν. Σήμερα δεν υπάρχει στην επαρχία κανείς Λιάπης, κανείς Βελής.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>-Ιστορία πέμπτη: </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σχετική είναι και η απόφαση του Ιεροδικείου Ηρακλείου της 9ης Σεπτεμβρίου 1672 για τον κρυπτοχριστιανό Χουσεΐν του Αβδουλλάχ, υπηρέτη του Μουσταφά Μπεσέ από το Κάτω Βαρσαμόνερο Ρεθύμνης, ο οποίος, με τη βοήθεια και άλλων ραγιάδων, σκότωσε με μαχαίρι το αφεντικό του καθώς κοιμόταν έξω από το σπίτι του και άρπαξε 15 μουζούρια στάρι και δέκα πρόβατα. Η γυναίκα και οι κόρες του θύματος με αγωγή κατηγόρησαν το δράστη, ότι μαζί με τους άπιστους της Σούδας, που κατεχόταν από τους Βενετούς ακόμη, διενεργούσε ληστείες, φόνους και διαρπαγές. Οι μουσουλμάνοι μάρτυρες που εξετάστηκαν επιβεβαίωσαν τις κατηγορίες. Δεν αναφέρεται η απόφαση, παρά μόνον ότι «κατεχωρίσθησαν δε ταύτα ώδε τη αιτήσει». Υποτίθεται βέβαια ότι είναι καταδικαστική </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(: τουρκικά αρχεία Ηρακλείου).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2716265356786606596.post-63117343873291906152016-05-01T07:28:00.000+03:002016-05-01T07:28:51.557+03:00Τα δεύτερα, δικά μου! 01.05. 2015<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUFiV2KjRv91cyNYH6PdF12ZC1WiB69O7F3A0mzVLGvSowtwGxGcF3BJZ7x8NOVAMgCo-MCliSncAlMHlgXAA3F_EXOjqstA15LJppimQK0BHwAzsxlp-3LG9PtYIaFyYEZMItRFIywsxc/s1600/527886.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="158" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUFiV2KjRv91cyNYH6PdF12ZC1WiB69O7F3A0mzVLGvSowtwGxGcF3BJZ7x8NOVAMgCo-MCliSncAlMHlgXAA3F_EXOjqstA15LJppimQK0BHwAzsxlp-3LG9PtYIaFyYEZMItRFIywsxc/s200/527886.jpg" width="200" /></a></div>
<span style="font-size: x-small;">Κλείνει η παρένθεση.</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;">Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;">πάνω απ` το πέλαγος.</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;">Με μια κρυφή πληγή</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;">στην λευκή κοιλιά του.<b> [ Δ. Αργυράκης ]</b></span><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;">υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Α. ΣΤΕΓΟΣ [01.05.2016]</b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Σήμερα, ένα νέο μου διήγημα με τίτλο Η ΑΠΩΛΕΙΑ</b></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div>
</div>
<div>
<a name='more'></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div>
<b>Η Απώλεια</b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">Στην Κατερίνα Β.</span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div>
Έκλεισε τα μάτια στο πυκνό σκοτάδι του λόφου.</div>
<div>
Είδε χρώματα, φωτάκια, λαμπιόνια παιχνιδότοπου, πολλά κίτρινα, λιγότερα κόκκινα, ένα –δυό μαύρα, διέκρινε, ένα λευκό ήταν ήπιο, μακρινό. Άνοιξε τα μάτια, τα λαμπιόνια είχαν εξαφανισθεί. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι γυναίκες, κάθε απόγευμα, στην γειτονιά, έβγαιναν ενωρίς. Η καθεμιά έφερνε κάτι... Άλλη τον καφέ –τούρκικος πάντοτε – άλλη τα βουτήματα, μια τρίτη νοικοκυρά κομμάτια από την απογευματινή πίτα της. Ήταν μια κάποια πρόφαση, την κουβέντα ήθελαν και το σμίξιμο. Δεν είχαν και άλλη διαφυγή. Ακόμα και η κυρία Κ., δασκάλα σε μεγάλο σχολείο, αυτήν την στιγμή... Δυό κουβέντες να ανταλλάξουν, τα καθημερινά νέα, να κάνουν τη βεγγέρα τους. Να πουν τα δικά τους. Για το σπίτι, τον άντρα τους, τα παιδιά τους. Α, τα μικρά τους εγγόνια... Μόνο η κύρια Μ. ερχόταν σπάνια. Με γιό στην εξορία δεν είχε τι να πει όταν άρχισε αυτή η συζήτηση.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Έκλεισε τα μάτια. Την είδε τώρα στα σκοτεινά, έτσι ήταν πάντοτε. Η γειτονιά δεν είχε άλλα φώτα, πάρεξ το μεγάλο ηλεκτρικό της ΔΕΗ, στην κάτω μεριά του δρόμου – εκεί φυτοζωούσε μια λεμονιά. Τα δικά του λαμπιόνια, περισσότερα κίτρινα αυτή τη φορά, είχαν πάει πιο πίσω...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μα και η πόλη δεν είχε πολύ φως. Δεν την είχε βέβαια περπατήσει ακόμη, μα είχε ανεβεί τα έξι σκαλάκια, που τον χώρισαν από την άλλη γειτονιά. Είχε συναντήσει την μικρή μαύρη Ελένη, είχε παίξει ξύλο -είχε δώσει κι φάει- με τα παιδιά της άλλης πόλης. Πάντα στα σκοτεινά γίνονται αυτές οι δουλειές. Όπως τα ενύπνια όνειρα παιδιών και ενήλικων, την νύχτα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Είχε βραδιάζει για τα καλά. Άνοιξε και έκλεισε τα μάτια. Τα φωτάκια ήταν όλα εκεί. Είχαν προστεθεί περισσότερα μωβ λαμπιόνια, συναγωνιζόταν τα κίτρινα. Εκείνη δεν είχε φανεί στη γειτονιά. Ήταν μεγάλη βέβαια, μα δεν συνήθιζε να αργεί... Πάντα τον καληνυκτούσε...τον προλάβαινε ξύπνιο, εκείνος έπαιρνε την κουβέντα της μέχρι το πρωϊνό. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Άργησε εκείνο το βράδυ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι άντρες γύρισαν από το καφενείο. Μάζεψαν τις γυναίκες , κλείστηκαν στο σπίτι τους, στα πολύ δικά τους προβλήματα. Μόνο η κ. Μαρία, μόνη από χρόνια, έμεινε στην σκάλα του δίπατου σπιτιού. Με άντρα σκοτωμένο σε εμφύλιο σπαραγμό, έμεινε πικροδάφνη σε μεγάλο κήπο, μόνη της. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Έκλεισε τα μάτια. Τα μωβ λαμπιόνια τροφοδοτούσαν όλο το χώρο. Άγνωστος, γεμάτος μυστήριο, απόκοσμος, μαγευτικός. Τα κίτρινα αναχωρούσαν το έβλεπε τώρα καθαρά. Είχε ακούσει για τα καράβια και το μεγάλο ταξείδι ήταν μέχρι την πρωτεύουσα.</div>
<div>
</div>
<div>
Ήταν στο λιμάνι της πόλης.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα μωβ λαμπιόνια κυριαρχούσαν, τα κίτρινα ταξίδευαν ήδη μεσοπέλαγα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εκείνη είχε αργήσει εκείνο το βράδυ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ακόμα, έχει να ακούσει την καληνύκτα της. </div>
<div>
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<b><span style="font-size: x-small;">Ηράκλειο, Απρίλιος 2016</span></b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07766974668683261781noreply@blogger.com2