Η κυρία Μωβ... #10

[περίληψη προηγουμένων]

Ο Λ. μένει πάντα κρυμένος στον κήπο του νοσοκομείου, ο Κ. στέκεται μπροστά στον τηλεφωνικό θάλαμο και ακούει την κατσάτσα του συναδέλφου Ξ... Η κυρία Μωβ ξυπνάει και περιμένει τον πρώτος της καφέ... Απα τα χέρια του κ. Κόκκινου.

Όση ώρα ο Κόκκινος θα έφερνε τον καφέ, η κυρία Μωβ ξύπνησε για τα καλά, ανακάθησε στο κρεβάτι και παρατηρούσε την πόλη, το πανεπιστήμιο της να ξεκινά. Ήρθαν στο μυαλό βαριές μνήμες και αναμνήσεις. Ακριβώς στην πλατεία Χημείου. Τέτοια ή μιαν άλλη εποχή. Τα παιδιά να τρέχουν από άκρη σε σ` άκρη, οι μανάδες να τσιρίζουν με ένα ανεπανάληπτο, μοναδικό τρόπο: η καθεμιά λες και απευθυνόταν αποκλειστικά στο βλαστάρι τους. 

Την τάραξε η επαναφορά της γνωριμίας με τον Πολύχρωμο. Έπιασε το κεφάλι, ο πονοκέφαλος δυνάμωνε. Έκλεισε τα μάτια. Ξυπνούσε τώρα, "δίχως να κοιτάζει την μελαγχολία εντός της". Ξυπνούσε και περίμενε τον καφέ της` τον πρώτο στη Σαλονίκη, από τα χέρια του Κόκκινου, έστω κάτω από αυτές τις συνθήκες. Στο δωμάτιο ένος φημισμένου, παρηκμασμένου νοσοκομείου. Ξυπνύοσε, έμπαινε ήδη σε μια νέα φάση ζωής. Αυτό το ένοιωθε, δεν ήξερε που να το αποδόσει. Ήταν το συναίσθημα των πρώτων ωρών; Ήταν η νοσταλγία; Οι παραστάσεις, οι αναμνήσεις, τα ίδια τα γεγονότα; Δεν ηξερε, αλλά έτσι ένοιωθε, μετά από πολύ, πολύ καιρό. Έκλεισε τα μάτια και τραβήκτηκε πίσω στο ύψος του κρεβατιού. 

Με ορθάνοκτα μάτια, όλη αυτήν την ώρα ο Λ. κατέγραφε τις κινήσεις έξω από το παράθυρο.Όλες τακτοποιημένες στο μπλοκάκι της υπηρεσίας. Ήταν βέβαιος ότι θα έκανε καλή εντωση στο αφεντικό του. Άλλωστε ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνε μέρος σε τέτοια αποστολή. Ο ίδιος συγχωρούσε ένα λάθος για τον εαυτό του, για τον Άλλο δεν γνώριζε. 

Παραλίγο να τον τσακώσει ο κ. Κόκκινος. Αλλά, ο Λάκης είχε καλά αντανακλαστικά. Τον πρόλαβε, όταν κατέβηκε στον κήπο για το κίτρινο τριαντάφυλλο...Κρύβτηκε μέσα στον πυκνό, κλαδεμένο θάμνο. Είχε και από κει την ευκαιρία να βλέπει, να παρατηρεί, κινήσεις και συμεριφορές. Όλα καταεγραμένες  στο μπλοκάκι του, με απόλυτη τάξη. 

Ο Λ. που μεγάλωσε μέσα σε μια νύχτα... Από παιδί για τα θελήματα σε μπάτσο περιωπής. Την περίμενε αυτήν την στιγμή, αυτήν την περιπέτεια. Γι αυτό άλλωστε είχε καταταγεί στο σώμα, Από μικρός θαύμαζε τον αστυνόμο Μπέκα, ρουφούσε τα γραφτά του Γ. Μαρή και ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Τώρα, νόμιζε ότι του δόθηκε η πρώτη ευκαιρία. 

[συνεχίζεται]