Τα δεύτερα, δικά μου! 24.04.2016

Κλείνει η παρένθεση.
Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του

πάνω απ` το πέλαγος.

Με μια κρυφή πληγή

στην λευκή κοιλιά του. [ Δ. Αργυράκης ]

υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α. ΣΤΕΓΟΣ [24.04.2016]

1.Τα μάτια. Μια μόνο φορά τα σήκωσε προς την στράτα των νεκρών του. Τα είχε πάντα χαμηλά, κοίταζε τα παπούτσια του, έβλεπε δρόμους, μονοπάτια, ποτάμια. Έβλεπε ότι είχε μπροστά του πολλές οροσειρές. Θέλησε με κάποιους να μιλήσει: να μάθει αλλά και να πει. Ήταν ο πρώτος τρόπος. 

2. Όταν ο θάνατος έρχεται τόσο κοντά, αναθεωρείς ή συνεχίζεις;  Συνεχίσεις, θαρρώ!Με το ίδιο πείσμα για ζωή! Δηλαδή, την πορεία για τον Θάνατο. 

3. Την νύχτα μόνο. Την νύχτα, εκεί που καθόταν η παλιά του ζωή, εκεί έβλεπε τώρα, αλλαγές, νέες βεβαιότητες.

4. Χορταστικές πτώσεις μιας ολόκληρης γενιάς. Τώρα, που αρχίσουν τα καλά, εδώ είμαι.

5. Ονόμασα το κρεββάτι μας ΓΑΥΔΟΣ.  Ξέρεις, ευρωπαϊκές, νότιες, ερημικές, ασφαλείς παραλίες. Τώρα, θα μπορούσα και ΑΝΑΦΗ να το λέω. Δεν έχω πάει, πιστεύω να μην έχεις αντίρρηση. Ευρώπη, πιο κοντά στον Βορρά που τόσο αγαπώ.

υγ. Από την γωνιά έρχεται ο Βάγιας να βάλει το εφτάζυμο να μυρίσει ποπ απόγευμα η γειτονιά.