Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Μη πετάξεις τίποτα #15


[...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...]
Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το...καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του...
   
Α.ΣΤΕΓΟΣ
"Μη πετάξεις τίποτα..."  Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου".
Καθένας ψάχνει...
γράφει ο Ορέστης Ανδρεαδάκης

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Άτιτλο XI





Φάνηκε πάλι απ` το λιμάνι
Πλοίο  με μαύρα πανιά
Δεν  αμέλησε τίποτα ο καπετάνιος
Ήταν αυτό το τελευταίο μήνυμα
Το  πέλαγος θα καταπιεί την ντροπή
Δεν θα πέσει κανείς  από τον στέρεο βράχο

Ο Αιγέας αιώνες τώρα έχει αυτοκτονήσει


Οκτώβριος 2015

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Αποχαιρετισμός

  
Τώρα που φύγαν όλα στέλνουμε γλυκό χαιρετισμό...


Σπιτοχελίδονο Delichon urbica


Το κλασσικό χελιδόνι της πόλης με μήκος 13 εκατοστά. Έρχεται στη χώρα μας αρχές Μαρτίου και φεύγει γύρω στα τέλη Σεπτεμβρίου. Αρκετές φορές φτάνει στην Ελλάδα ήδη από το Φεβρουάριο, οπότε είναι και ένας υπερβολικά πρώιμος προάγγελος της άνοιξης. Αναγνωρίζεται εύκολα από τα άλλα χελιδόνια από το μικρό μέγεθος και το λευκό ουροπύγιο. Το κεφάλι, η ράχη, οι φτερούγες και η ουρά του είναι κυανόμαυρα ενώ το κάτω μέρος του λευκό. Οι φτερούγες του Σπιτοχελίδονου είναι μακριές και η ουρά του κοντή και διχαλωτή χωρίς μύτες. Τα πόδια του κοντά και τα δάχτυλά του σκεπασμένα με λευκά φτερά. Απαντάται σχεδόν παντού: σε ανοιχτές περιοχές, πάνω από καλλιεργημένες εκτάσεις αλλά και σε υγρά μέρη όπως οι βάλτοι και τα ποτάμια καθώς και μέσα στις πόλεις, από τη θάλασσα μέχρι και στα ψηλότερα βουνά μας. Συχνά βλέπουμε το Σπιτοχελίδονο σε μεγάλα κοπάδια, να αερογλιστράει ψηλά στον ουρανό. Το κελάηδημά του είναι ένα σιγανό αλλά ευχάριστο και φλύαρο τερέτισμα. Τρέφεται με μικρά έντομα, κυρίως κουνούπια. Οι φωλιές του Σπιτοχελίδονου ξεχωρίζουν από τις φωλιές των άλλων χελιδονιών της Ελλάδας καθώς είναι τελείως κλειστές με ένα μικρό άνοιγμα στο πάνω μέρος. Τις κατασκευάζει με λάσπη, συνήθως κάτω από τα γείσα των κτιρίων ή σε βράχους. Το θηλυκό γεννάει δύο ή και τρεις φορές το χρόνο από 4-5 λευκά αβγά που κλωσσάνε από κοινού και οι δύο γονείς επί δύο εβδομάδες. Οι νεοσσοί δέχονται τη φροντίδα του ζευγαριού και πετούν μετά από 19 -22 μέρες. [ Πηγή: ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ 1996]

Η φωτογραφία είναι της καλής φίλης του ""τετραδίου",  Κατερίνας Κ. 

υγ. Τα χελιδόνια πάντοτε επιστρέφουν... 

Πάνος Νιαβής Έχει σκοτεινιάσει από καιρό


ποιητικό ανθολόγιο

Έχει σκοτεινιάσει από καιρό

Έχει σκοτεινιάσει από καιρό, έξω βρέχει παραληρήματα.
Η θύελλα επερχόμενη με κλείνει στο στόμα της.
Ο κόσμος ταχύνει το βήμα του νομίζοντας πως θα προλάβει.
Βαδίζουμε στο κενό πατώντας πότε στο ναι και πότε στο όχι.
Κάπου όμως συνωμοτεί ένα βαθύ κόκκινο
έκπληξη, μες στο έρεβος του μαύρου δόγματος
ή ανθίζει ένα τριαντάφυλλο
χωρίς να ρωτήσει το Δεκέμβρη...



Πάνος Νιάβης Ο μαύρος κότσιφας στο χιόνι, εκδόσεις s@mizdat, Αθήνα 2015

Ο Πάνος Νιαβής γεννήθηκε στα Άγραφα το 1956. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στη γενέτειρά του, το Γυμνάσιο στο Κερασοχώρι και αμέσως τον τράβηξε "η γητεύτρα θάλασσα". Μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή του Εμπορικού Ναυτικού, ταξίδεψε σε όλο - σχεδόν - τον κόσμο για περισσότερο από 20 χρόνια σαν καπετάνιος σε εμπορικά πλοία. Αφότου άφησε τη θάλασσα , μένει στην Αθήνα, όπου δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στο ναυτιλιακό χώρο, κρατώντας ανέπαφες τις παιδικές του μαραθιώτικες παρέες - και μνήμες- πράγματα τα οποία κυριαρχούν και στα ποιήματά του. Οι μνήμες αυτές τον οδηγούν πολύ συχνά να ανηφορίζει στην Ευρυτανία και στην "κανούτα πέτρα" των Μαραθιώτικων βουνών, "συνομιλώντας με παρόντες και απόντες". "Ο μαύρος κότσιφας στο χιόνι" είναι το πρώτο του βιβλίο.


Πίνακας του Μιχάλη Αρβανιτάκη

Ο Μιχάλης Αρβανιτάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1967. Είναι δάσκαλος και καλλιτέχνης. Έχει σπουδάσει παιδαγωγικά και έχει μετεκπαιδευτεί και επιμορφωθεί στις ανθρωπιστικές σπουδές, στην αισθητική αγωγή και μουσειοπαιδαγωγική. Έχει υπηρετήσει ως διευθυντής δημοτικών σχολείων, είναι μέλος και στέλεχος εκπαιδευτικών συλλόγων και ομίλων. Έχει ασχοληθεί έμπρακτα  με ζωγραφική, εικονογράφησφη, ποίηση, θέατρο και αθλητισμό. Δραστηριοποιείται ως επιμορφωτής σε εκπαιδευτικές ημερίδες, συνέδρια και βιωματικά σεμινάρια για τη διαθεματική προσέγγιση της τέχνης και τη διδακτική της αισθητικής αγωγής στο δημοτικό σχολείο.  Το 2004 τέλεσε την 1η ατομική του έκθεση ζωγραφικής υπό την αιγίδα του Δήμου Ηρακλείου και την πλαισίωσε με το βιβλίο του "Μια ζωγραφιά...ένα ποίημα". Έχει λάβει μέρος σε αρκετές παγκρήτιες, πανελλήνιες και διεθνείς εκθέσεις χωγραφικής.


Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Η συντροφιά...μιας "σχεδίας"

Σε μια εποχή που τα κοινωνικά δίκτυα έχουν κυριαρχήσει, η μοναξιά παραμένει πιο έντονη από ποτέ. Στην Ευρώπη, 75 εκατομμύρια άτομα ζουν μόνα τους, ενώ στην Ελλάδα λειτουργούν περίπου 600 γραφεία γνωριμιών που βοηθούν μοναχικούς ανθρώπους να καλύψουν μια πολύ βασική ανάγκη: την εύρεση συντρόφου. «Αναζητώντας το άλλο μας μισό» είναι ο τίτλος του ρεπορτάζ που ψηλαφίζει αυτό το τόσο κρίσιμο ζήτημα: τη μοναξιά και τη διαμεσολάβηση.

«Η καχυποψία είναι ο χειρότερος εχθρός της συμπόνιας», μας λέει, ανάμεσα σε πολλά άλλα, ο πνευματικός ηγέτης του Θιβέτ Δαλάι Λάμα. Στη συνέντευξή του προς το βρετανικό περιοδικό δρόμου «The Big Issue», που αναδημοσιεύουμε αποκλειστικά στην Ελλάδα, μιλάει για τη μεγάλη αντίφαση στις θρησκείες, για τις ανθρώπινες αξίες που θα έπρεπε να διδάσκονται στα πανεπιστήμια, αλλά και για τα παιδικά χαμόγελα.

Ο διάσημος ηθοποιός του Χόλιγουντ Ρίτσαρντ Γκιρ γνωρίζεται και συνομιλεί με έναν πωλητή περιοδικού δρόμου και ανοίγει την καρδιά του για μια «ιστορία που τιμάει τους ανθρώπους». Στη συνέντευξη που δημοσιεύεται στο τεύχος Νοεμβρίου της «σχεδίας», ο Γκιρ μιλάει ακόμη για το πώς ένιωσε ο ίδιος «αόρατος» στους δρόμους της αμερικανικής μεγαλούπολης και χαρακτηρίζει «ήρωες» τους ανθρώπους των περιοδικών δρόμου. Η συνέντευξη, με τίτλο «Μια ιστορία που τιμάει τους ανθρώπους», άλλωστε, δόθηκε στην ομάδα του περιοδικού δρόμου της Φιλαδέλφειας «One Step Away».

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Πότε θα καταργηγούν οι παρελάσεις;


Με ανακοίνωση εναντίον των παρελάσεων επανέρχονται στο θέμα οι Οικολόγοι Πράσινοι οι οποίοι για ακόμη μια φορά εκφράζουν την ανησυχία τους για το γεγονός πως ο θεσμός συνεχίζεται. Λίγα 24ωρα πριν την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου σημειώνουν τους τρεις βασικούς λόγους που ζητούν την κατάργηση και χαρακτηρίζουν τις παρελάσεις ιδεολογικά συντηρητικές, παιδαγωγικά αναχρονιστικές, αλλά και επιβλαβείς για το περιβάλλον. 


Άλλη μία εθνική επέτειος πλησιάζει και δυστυχώς οι προσδοκίες μας για κατάργηση ή τροποποίηση  των πρακτικών που συγκροτούν το τελετουργικό εορτασμού της θα διαψευστούν. Μαθητικές και στρατιωτικές  παρελάσεις, επίδειξη στρατιωτικής ισχύος, εθνικές μυθολογίες, σύμβολα, εμβατήρια, πανηγυρικοί, δοξολογίες, εθνικό κλέος θα «παρελάσουν» για άλλη μία φορά στο όνομα των πολιτών αυτής της πολύπαθης χώρας. Η εμπειρία του περασμένου Μαρτίου με το εθνικιστικό πανηγύρι που στήθηκε  δεν αφήνει πολλά περιθώρια να περιμένουμε κάτι διαφορετικό για τον επικείμενο εορτασμό του «ΟΧΙ». Οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουμε πολλές φορές και με σαφήνεια εκφραστεί κατά των παρελάσεων τις οποίες θεωρούμε μηχανισμούς νομιμοποίησης της εξουσίας που εξαίρουν το μιλιταρισμό,  τη βία και την στρατιωτική υπεροχή και  εξυπηρετούν σκοπιμότητες και επιδιώξεις του παρόντος πολιτικού συστήματος. Πρακτική που έχει καταργηθεί στο σύνολο της ΕΕ, στην Ελλάδα όχι μόνο δεν καταργείται αλλά ενδυναμώνεται και  «εμπλουτίζεται».

Σελιδοδείκτης 26.10.2015

Σελιδοδείκτης  71ος

Θεοτόκης Ζερβός
ΛΟΓΟΚΛΟΝΟΣ
εκδόσεις Κείμενα 1987

γράφει η  Άννας Αφεντουλίδου

Μια συμπτωματική συγκυρία, ένα μικρό χαμόγελο της τύχης μού πρόσφερε την γνωριμία με τον Θεοτόκη Ζερβό. Τον συνάντησα πριν λίγες μέρες  στην Κέρκυρα, όπου ζει εδώ και τριάντα χρόνια. Ο Θεοτόκης Ζερβός γεννήθηκε στην Κέρκυρα το  1943, σπούδασε Ιατρική στη Θεσσαλονίκη στην δεκαετία του ’60, σε μια εποχή που πρόλαβε να δει τους ποιητές. Ομότεχνος, φίλος, συνάδελφος και παρ’ ολίγον συνεργάτης του Μανόλη Αναγνωστάκη είχε μια πορεία με ομόλογους αλλά όχι ίδιους σταθμούς. Έγραψε ποιήματα σε νεαρή ακόμη ηλικία, δημοσίευσε πέντε ποιητικές συλλογές(Αντίστιξη Κείμενα 1972·Ποιήματα Εξάντας 1978· Φόνος πάνω σε ομοίωμα Πόρφυρας 1984·Λογοκλόνος Κείμενα 1987 και Εθελοντική κάθοδος Έψιλον 1993) , φυλακίστηκε και εξορίστηκε για πολιτικούς λόγους κατά την διάρκεια της δικτατορίας και έφυγε οριστικά από την Θεσσαλονίκη το 1978 μετά τον μεγάλο σεισμό, όπως και ο Μ.Αναγνωστάκης. Αφού περιπλανήθηκε εργασιακά στον Πειραιά και στο Βόλο, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα. Και μετά από δέκα χρόνια και στην ποιητική σιωπή.

Στην πρώτη μας συνάντηση μού έκανε την τιμή να μού χαρίσει την ποιητική του συλλογή Λογόκλονος του 1987 από τα Κείμενα, στοιχειοθετημένο στο χέρι, όπως αναγράφεται στον κολοφώνα του βιβλίου από τον Νίκο Κοπάτο και σελιδοποιημένο από τον Φίλιππο Βλάχο με στοιχεία Λειψίας 16’, κάτι που διάβασα με δέος, σαν πινακίδα σε σπάνιο έκθεμα μουσείου. Το βιβλίο περιλαμβάνει 20 ποιήματα γραμμένα από το 1977 έως και το 1981. Δεν είχα ξαναδιαβάσει ποιήματα του Θεοτόκη Ζερβού και διαβάζοντάς τα ξαφνιάστηκα, με εκείνο το ξάφνιασμα που πιάνει την ανάσα μας, μια συγκίνηση που, χωρίς να συνειδητοποιούμε καλά καλά το γιατί, μάς μουδιάζει τα άκρα.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Τα δεύτερα, δικά μου! [25.10.2015]

Κλείνω τα μάτια  Βλέπω στα δικά σου Ψάχνω τα χέρια Σε αγγίζω.

Εδώ, μακριά που βρίσκομαι μοιραζόμαστε χρώματα.
Τα μάτια μου, σύννεφα φορτωμένα.
Τα χέρια σου γεμάτα ουρανούς.
  
ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα


Α.ΣΤΕΓΟΣ 25.10.2015


Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Άτιτλο X


Μόνος απέναντι στο θάνατο, απέναντι στον έρωτα μόνος. Μάλιστα, τα γνωρίζουμε αυτά... Μόνος απέναντι στο λάθος. Μάλιστα, γνωστό κι αυτό. Μόνος απέναντι στην πληγή. Συντομεύετε ή πείτε μας κάτι, Κύριε. 

Μόνος απέναντι στο μαχαίρι.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Αργύρης Χιόνης [Πάντα μες στο σκοτάδι σου μιλώ]


ποιητικό ανθολόγιο

Πάντα μες στο σκοτάδι σου μιλώ
Μέσα στο φως ποτέ δεν θα μπορούσα
Θα `βλεπα πως η πολυθρόνα που σού πρόσφερα
Έμεινε άδεια το ποτήρι το νερό ανέγγιχτο
Μες στο σκοτάδι η απουσία σου περνάει
Απαρατήρητη μπορώ να σε ρωτώ να σε ξαναρωτώ
Και να φαντάζομαι ότι σωπαίνεις
Όχι γιατί δεν είσ` εκεί αλλά γιατί
Οι ερωτήσεις μου σού είναι αδιάφορες

Ύστερα όταν η ομιλία εξαντλιέται
Όταν στεγνώσει το μυαλό κι η γλώσσα
Μπορώ να καταφύγω πάντα στις αισθήσεις
Μπορώ να γυμνωθώ και μέσα στο σκοτάδι
Τα χέρια μου δανείζοντάς σου την αφή μου
Να σπαρταρήσω κάτω απ` τ` άγγιγμά σου



Αργύρης Χιόνης Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1966-2000, εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ, Αθήνα 2006

 
Πίνακας του Μιχάλη Αρβανιτάκη

Ο Μιχάλης Αρβανιτάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1967. Είναι δάσκαλος και καλλιτέχνης. Έχει σπουδάσει παιδαγωγικά και έχει μετεκπαιδευτεί και επιμορφωθεί στις ανθρωπιστικές σπουδές, στην αισθητική αγωγή και μουσειοπαιδαγωγική. Έχει υπηρετήσει ως διευθυντής δημοτικών σχολείων, είναι μέλος και στέλεχος εκπαιδευτικών συλλόγων και ομίλων. Έχει ασχοληθεί έμπρακτα  με ζωγραφική, εικονογράφησφη, ποίηση, θέατρο και αθλητισμό. Δραστηριοποιείται ως επιμορφωτής σε εκπαιδευτικές ημερίδες, συνέδρια και βιωματικά σεμινάρια για τη διαθεματική προσέγγιση της τέχνης και τη διδακτική της αισθητικής αγωγής στο δημοτικό σχολείο.  Το 2004 τέλεσε την 1η ατομική του έκθεση ζωγραφικής υπό την αιγίδα του Δήμου Ηρακλείου και την πλαισίωσε με το βιβλίο του "Μια ζωγραφιά...ένα ποίημα". Έχει λάβει μέρος σε αρκετές παγκρήτιες, πανελλήνιες και διεθνείς εκθέσεις χωγραφικής.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Παράσιτα



Δυό άνθρωποι είναι ο κόσμος...
τετράδιο εξόδου

H Πινκ αγαπάει τη Ρόλλυ και η Ρόλλυ αγαπάει την Πινκ. Είναι αδελφές, που μοιράζονται το ίδιο τραυματικό παρελθόν και το ίδιο ζοφερό παρόν: κακοποίηση, φτώχεια, φυλακή, ναρκωτικά. Η μία θέλει να ξεφύγει. Η άλλη δεν την αφήνει, την χρειάζεται κοντά της. Αλλά πώς μπορείς να σταθείς στα πόδια σου κουβαλώντας το ασήκωτο βάρος της ύπαρξης ενός δικού σου ανθρώπου; 

Το έργο Παράσιτα γράφτηκε από τη Βίβιεν Φράντσμαν ύστερα από παραγγελία της θεατρικής εταιρείας Clean Break, που ιδρύθηκε το 1979 από δύο φυλακισμένες γυναίκες, που πίστευαν ότι το θέατρο είναι το κατάλληλο μέσο για να φέρει τις κρυφές ιστορίες των φυλακισμένων γυναικών μπροστά στο ευρύ κοινό. Τρεις και πλέον δεκαετίες αργότερα, η αμιγώς γυναικεία εταιρεία παραμένει πιστή στις αρχές της, παραγγέλνοντας σε γυναίκες θεατρικές συγγραφείς έργα γύρω από το σύνθετο θέμα “γυναίκες και παραβατικότητα” και αποκαλύπτοντας τις επιπτώσεις ενός ελλειματικού συστήματος ποινικής δικαιοσύνης στις ζωές των ανθρώπων. Είναι ένα θέατρο που θέτει δύσκολα ερωτήματα για τις γυναίκες μέσα στην κοινωνία και εργάζεται για θετικές αλλαγές στη ζωή τους.

H θεατρική συγγραφέας Βίβιεν Φράντσμαν, που προέρχεται από το χώρο της εκπαίδευσης, έκανε το θεατρικό της ντεμπούτο με το έργο Μογκαντίσου (2011), κερδίζοντας μια σειρά βραβεία. Στη διάρκεια της συγγραφής των Παρασίτων η Φράντσμαν συνεργάστηκε στενά με γυναίκες σε φυλακές αλλά και με δομές ψυχικής υγείας και άλλες κοινωνικές δομές. Το έργο ανέβηκε τον Μάρτιο 2014 στο Royal Exchange Theatre (Μάντσεστερ) και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στο Royal Court του Λονδίνου με μεγάλη επιτυχία. Αυτή τη στιγμή περιοδεύει σε πόλεις της Αγγλίας.

 "Παράσιτα" της Βίβιεν Φράντσμαν
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Κολλιοπούλου

Συντελεστές
Μετάφραση: Αγγελική Κοκκώνη
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Επιμέλεια κίνησης: Έλενα Αντωνίου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Video art: Παντελής Μάκκας
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Χρήστου

Για λίγες παραστάσεις και φέτος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Εμπυρεύματα



Ψίθυροι, χάδια, γέλια, σιωπές. Χάθηκαν όλα. Πληγές ανοικτές μένουν εδώ. Σημάδια ότι υπήρξαμε σώματα γυμνά στη μοναξιά μας.
-
Χάθηκαν τα χέρια σου μέσα από τα χέρια μου. Σαν ύπνος μεσημεριανός, που ήρθε κι έφυγε πριν τον χορτάσω. Σαν αγάπη Ανοιξιάτικη.

-
Λυπάμαι που όντας άθεος δεν μπορώ να ευχηθώ σε κανέναν νεκρό καλό ταξίδι. Άλλωστε οι ευχές όλες, άκυρες μπροστά στο μαύρο πέπλο.
-
Ρωγμή
-

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Θέλω να με ξυπνάτε τις νύχτες

γράφει η Νόνη Καραγιάννη

Τον τελευταίο χρόνο ξυπνάω πια πολύ συχνά τις νύχτες. Είναι αυτός ο γνωστός ήχος του μηνύματος στο κινητό και το φως στην οθόνη που αναβοσβήνει κάθε φορά που κάτι «έκτακτο» έχει συμβεί μέσα στη νύχτα. Μήνες τώρα, πριν απλώσω το χέρι μου για να πιάσω το κινητό είναι σαν να ξέρω τι θα διαβάσω: «Επιχείρηση του λιμενικού για τη διάσωση προσφύγων, ανασύρθηκαν πτώματα από τη θάλασσα, ανάμεσα τους και παιδιά». Δεν θυμάμαι πόσα τέτοια μηνύματα έχω πάρει. Δεν θυμάμαι για πόσους πνιγμένους έμαθα μέσα στη νύχτα, ντρέπομαι που δεν μπορώ να μετρήσω για πόσα κορμάκια παιδιών που ξεβράστηκαν στα παράλια, ξύπνησα πριν από το ξημέρωμα.

Τις τελευταίες ημέρες τα μηνύματα έχουν αραιώσει, όχι γιατί η θάλασσα έπαψε να ξεβράζει σώματα ανθρώπων, όχι γιατί αυτό το πέρασμα του θανάτου από τα τουρκικά παράλια στα ελληνικά νησιά, έγινε λιγότερο επικίνδυνο. Τα μηνύματα αραίωσαν ίσως γιατί «οι πηγές» μου έπαψαν να αξιολογούν αυτές τις ειδήσεις ως «ειδικής σημασίας». Ισως πάλι γιατί περιμένουν να ξημερώσει για να δουν το σύνολο των ανθρώπινων απωλειών.

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Σελιδοδείκτης 19.10. 2015

Σελιδοδείκτης 70ος

MAX AUB
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟΙ ΦΟΝΟΙ
μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης
εκδόσεις ΑΓΡΑ, Αθήνα 2002

γράφει ο Φίλιππος Φιλίπου

Για μια λοξή ματιά

Στην εκπληκτική αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Η τελευταία πνοή (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οδυσσέας) ο Λουίς Μπουνιουέλ έχει μερικές σελίδες που αφορούν τη σχέση των Μεξικανών με τον φόνο. Μάλιστα η κεντρική ιδέα μιας από τις ταινίες της μεξικανικής περιόδου του, γυρισμένης τη δεκαετία του '50, της El Rio y la Muerte - όπου υπάρχει μια σειρά από αδικαιολόγητους φόνους -, είναι το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να σκοτώσει τον διπλανό του. Επειδή τα περιστατικά που διηγείται η ταινία είναι αυθεντικά, επιτρέπουν μια ματιά πάνω στα μεξικανικά ήθη και γενικότερα στην άγνωστη εν πολλοίς μεξικανική κοινωνία. Οπως υπογραμμίζει ο μεγάλος ισπανός σκηνοθέτης, στο Μεξικό μπορεί να σκοτώσει κανείς για ένα λοξοκοίταγμα, λόγω αυξημένης ευαισθησίας, ή εξαιτίας της επιθυμίας του να διαπράξει φόνο.

Την ίδια εποχή, συγκεκριμένα το 1956, εκδίδεται στην Πόλη του Μεξικού το βιβλίο του Μαξ Αουμπ Παραδειγματικοί φόνοι, λογοτεχνικά κείμενα που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν με απολογίες κάποιων φονιάδων χωρίς αιτία, οι οποίοι επιχειρούν να εξηγήσουν τους λόγους που τους οδήγησαν στο έγκλημα. Στον πρόλογό του ο συγγραφέας ισχυρίζεται πως το υλικό του είναι από πρώτο χέρι, πως οι απολογίες (ωμές, συγκεχυμένες ή απερίφραστες) δίνονται με απόλυτη ειλικρίνεια. Στο υστερόγραφο του ίδιου προλόγου υπάρχει η φράση «αντίθετα με ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, μόνο δύο απολογίες ανήκουν σε παλαβούς», υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς πως οι δράστες των φόνων έχαιραν άκρας ψυχικής και διανοητικής υγείας. 

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Τα δεύτερα, δικά μου! [18.10.2015]



Κλείνω τα μάτια 

Βλέπω στα δικά σου
Ψάχνω τα χέρια
Σε αγγίζω.

Εδώ, μακριά που βρίσκομαι μοιραζόμαστε χρώματα.
Τα μάτια μου, σύννεφα φορτωμένα.
Τα χέρια σου γεμάτα ουρανούς.
  
ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα


Α.ΣΤΕΓΟΣ 18.10.2015

 ΥΓ. Σήμερα με υπότιτλο ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ

Kiki de Montparnase Μούσα, ερωμένη, μοντέλο, τραγουδίστρια



γράφει η Αλεξάνδρα Λαμπροπούλου

Τη δεκαετία του ’20 στη Γαλλία όταν ο ρόλος της γυναίκας ήταν να τη βλέπεις αλλά όχι να την ακούς, στο Μοντπαρνάς στέφεται βασίλισσα η Kiki, Alice Prin κατά κόσμον. Εξωστρεφής, ανήθικη, ωμή, αθυρόστομη, προκλητική και αστεία, με φιλήδονο σώμα και αλαβάστρινο δέρμα. Μούσα για πολλούς καλλιτέχνες, μεταξύ αυτών και του Man Ray με τον οποίον ήταν εραστές για 6 χρόνια.

Η Alice γεννήθηκε το 1901 και έφτασε στο Παρίσι στα 12 για να ζήσει με την μητέρα της που δούλευε σε τυπογραφείο. Μέχρι τότε, τη μεγάλωνε η γιαγιά της σε ένα χωριό της Βουργουνδίας και με τον πατέρα της να μην την έχει αναγνωρίσει. Η πρώτη της δουλειά είναι σε τυπογραφείο στο οποίο ειρωνικά οπωσούν, τυπώνει το Κάμα Σούτρα. Κατόπιν σε έναν φούρνο με τον ιδιοκτήτη να γδύνεται και να της κάνει πρόστυχα αστεία. Αφού πιάστηκε στα χέρια με την γυναίκα του, στα 14 της αποφασίζει να γίνει γυμνό μοντέλο για έναν γλύπτη. Σε αυτό ακριβώς το σημείο διεκόπησαν και οι σχέσεις με την μητέρα της η οποία εισβάλει στο ατελιέ και την αποκαλεί πόρνη.

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Μια κουκκίδα



Καπνίζω πολύ. Ο καπνός γεμίζει το κενό και την απόσταση. Είναι μια ψευδαίσθηση λύση της μοναξιάς. Της απόλυτης μοναξιάς, της ολοκληρωτικής απουσίας, της απόλυτης έλλειψης. Του θανάτου ή του έρωτα. Στριφογυρίζω στα παρελθόντα, αφήνω σημάδια, μικρά σημειώματα, αγαπημένα αντικείμενα, σε θέσεις ξένες. Καμία παρατήρηση από τον απόντα Άλλον. Μόνος συμμαζεύω  τα κομμάτια. Τα τακτοποιώ. Αποσύρομαι. Καμία ενόχληση από τον απόντα Άλλον. Η σπείρα συρρικνώνεται. Η καθημερινή εικόνα  αντανακλάται στον σπασμένο καθρέπτη του απόντα Άλλου. Στον θάνατο και στον έρωτα. Και η δική μου η γιαγιά έλεγε για τους καθρέπτες,  να μένουν σκεπασμένοι, να μη λυπάται η ψυχή καθώς γυρνάει στο σπίτι. Μα καθώς ήταν η πρώτη που βιάστηκε να φύγει  δεν βρέθηκε κανείς να μας το θυμίσει σαν ακολούθησε ο πατέρας βιαστικός κι αυτός, μέρες  μακρινού καλοκαιριού. Δεν βρέθηκε κανείς να μας το θυμίζει σε κάθε χωρισμό. Έτσι, αδυνατώ να κρατήσω την μορφή. Μόνο αντανακλάσεις στο σήμερα συναντώ. Όσοι μένουν αλλοιώνονται από τον χρόνο,  από την έλλειψη του ανταμώματος,  από την απουσία.  Όσοι μένουν είναι λειψοί την κάθε στιγμή που ζουν δίχως την παρουσία, του απόντα Άλλου. Στον θάνατο και στον έρωτα.