Τα δεύτερα, δικά μου! [25.10.2015]

Κλείνω τα μάτια  Βλέπω στα δικά σου Ψάχνω τα χέρια Σε αγγίζω.

Εδώ, μακριά που βρίσκομαι μοιραζόμαστε χρώματα.

Τα μάτια μου, σύννεφα φορτωμένα.

Τα χέρια σου γεμάτα ουρανούς.

  

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α.ΣΤΕΓΟΣ 25.10.2015

1. Ο Τρελός του Βασιλιά.  Σήκωσε το γάντι ο φίλος Δανέλλης και το πέταξε στα κυβερνητικά έδρανα. Έκαμε καλά. Η παρουσία κολάκων προσβάλει και τη δική μας αισθητική. Η ανάδειξή τους σε συνομιλητές υψηλών καλεσμένων τους καθιστά σημαντικούς παράγοντες της δημόισας ζωής. Ο βουλευτής Ηρακλείου επέλεξε το βήμα της Βουλής: " Στις αυλές των βασιλιάδων, ανάμεσα στους κόλακες και στους εχθρούς με πρόσωπο φίλων, πάντα ξεχώριζε η φιγούρα του τρελού του Βασιλιά. Εκείνου που επέλεγε να λέει χιλιάδες αλήθειες, να προκαλεί αποκαλύπτοντας και εν τέλει να προστατεύει τον βασιλιά από τα λάθη που συχνά θα έκανε, ακολουθώντας τη φωνή ή τον λόγο των κολάκων. Γι’ αυτό, ο τρελός ήταν πάντα ο αγαπημένος του βασιλιά και ας κρυβόταν αυτή η αγάπη πίσω από το ακαταλόγιστο της τρέλας. Όταν Τρελός, γίνεται ο κόλακας του Βασιλιά. Όταν οι χιλιάδες πραγματικοί τρελοί – που δεν είναι άλλοι από τους καλλιτέχνες που στην Ελλάδα του σήμερα συνεχίζουν να κάνουν Τέχνη – απομονώνονται. Όταν η εξουσία υιοθετεί μια δήθεν Τέχνη που την κολακεύει. Τότε, μπορούμε να πούμε με σιγουριά: Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας".

Να προσέχουμε όλοι. Κόλακες παρεπιδημούν κοντά σε κάθε εξουσία. Να προσέχουμε όλοι. Είναι επικίνδυνοι. Είτε στην εξουσία είναι ο κ. Παππάς είτε κάποιος κ. Παπαδόπουλος.

2. Ένα σχόλιο. Δυό φράσεις του κ. Ορέστη Καλογήρου κοσμούν τη σελίδα μου στο fb. Γράφει ο καλός φίλος από την Θεσσαλονίκη: "Στη συναυλία του στο φεστιβάλ του Ρήγα δεν ακουγόταν ούτε κιχ. Και ο παραμικρός θόρυβος τον ενοχλούσε. Και οι ακροατές του τον σέβονταν απεριόριστα. Μόλις τελείωνε τότε ξέσπαγαν τα χειροκροτήματα και τα επιφωνήματα. Ήταν ανεπανάληπτες μυσταγωγίες για όσους τις ζήσαμε". Σχόλιο κάτω από μια ανάρτησή μου για τον Μάνο Χατζιδάκι. Μα που πήγε όλη αυτή η ευγένεια, αυτή η μέθεξη; Μια στάλα από τη μαγεία εκείνης της εποχής να μην τα καταφέρει να μπει στο υπουργικό συμβούλιο; 

3. Νησίδες "...Τώρα που ένας κύκλος κλείνει, σημεία προσδιορίζουν τους καιρούς που έρχονται.", είχα γράψει παλιότερα. Τώρα, αποτυπώματα, στιγμιότυπα, αυτοτελείς διηγήσεις: Οι παλιοί του φίλοι... Ένας ολόκληρος κόσμος άνοιξε μπροστά του. Οι συναντήσεις αυτές είχαν ένα άρωμα ανάτασης, την ηρεμία μιας λεβάντας, τη σπιρτάδα ενός νυχτολούλουδου, την κομψότητα μιας γαζίας... Θέλουν νερό και φροντίδα να ανθίσουν, είναι μάτια γόνιμα...

4. Επίλογος

του Δήμου Αργυράκη

Ούτε μια ίσια γραμμή

Αυτό προσπάθησα να είναι η ζωή μου

Και θέλω να γνωρίζετε

Αντιπαθώ τους απολογισμούς

5. Βράδυ φθινοπώρου. "Επιχειρούμε να ζήσουμε/ Σε καθρέπτες θρυμματισμένους/ συνομιλούν τα πολλαπλά μας εγώ/ Μέγιστη η δυσκολία του εμείς//". Πάντοτε έπαιζα ένα παιγνίδι: "Αγαπημένη μου αναγνώστρια" ήταν η αρχή. Ξεκίναγα να γράφω για μένα. Με την εικόνα του Άλλου κρυμμένη. Να προβάλει αργά μέσα από την εσωτερική αναζήτηση. Όπως στα χρόνια των συνελεύσεων, ακουμπούσα το βλέμμα μου σε ένα πρόσωπο, να χάνεται ο κόσμος, να λύνεται ο κόμπος από το στομάχι. Οι συναντήσεις και οι συναναστροφές έγιναν πιο εσωτερικές,  συνομιλούμε με τον εαυτό μας. Ο κόμπος είναι δεσμός, δεν λύνεται. Κυοφορείς την απάντηση. Δεν τη περιμένεις πια. Μα η λύση αδύνατη. Οι πόνοι αφόρητοι. Ζεις σε ένα διαρκές μεταίχμιο. Ζεις; 

υγ. Τα κορίτσια μας, κοσμήματα της νύχτας που πέρασε, που είναι εδώ, που θα έρθει. Τα κορίτσια μας, λαμπιόνια πολύχρωμα του μοναχικού λούνα – παρκ, του κορμιού μας. Το κορμί μας ο παιγνιότοπος των κοριτσιών και ο έρωτας διάχυτος.