Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Η συνάντηση


«Τα τροχήλατα βήματά μου με οδηγούν στην γενέθλια γειτονιά», είχα διαβάσει κάπου – ίσως εδώ, σε τεύχος παλιότερο της Πυξίδας… Μια φράση που θα μπορούσα να την είχα γράψει κι εγώ… Μια φράση που θα ήθελα να την είχα γράψει εγώ.

Βαδίσω στα στενά της. Μικρά στοιχεία ενός ακάλυπτου παρελθόντος…

Μνήμες… Εικόνες στην άκρη της πόλης. Σπίτια χαμηλά, εγκαταλελειμμένο το παλιό νοσοκομείο… χορταριασμένες οι αυλές, να λείπουν οι άνθρωποι… Εδώ ήταν η ξυλαποθήκη του  κ. … και πλάτη με πλάτη τα κτήρια που στέγασαν τα όνειρα και το βιοπορισμό δύο μικρών εκδοτών εκείνης της μακρινής εποχής. Γκρεμίστηκαν…και ο ακάλυπτος χώρος καλύπτεται καθημερινά από τροχοφόρες ματαιοδοξίες πολλών κυβικών… [ξεπερνώ γρήγορα τις σκέψεις για την ανάγκη των χώρων στάθμευσης, αν μείνω θα χάσω τη μαγεία της αναπόλησης… ταυτόχρονα θα πρέπει να σκεφτώ πάλι και πάλι, ξανά και ξανά για τον τρόπο ζωής…ιδιοκτήτες τόσων ανέσεων που αγχώνει η τακτοποίησή τους…].

Ο φούρνος του… σήμερα μια «μοντέρνα» διώροφη  πολυκατοικία. Ακόμα μυρίζει  εφτάζυμο… Το σπίτι του γιατρού, πριν λίγες μέρες πέθανε η κυρία του… Η μεγάλη κλινική… Το νηπιαγωγείο… Με γρήγορο βήμα  κατέβηκα στην υπόγεια κάβα της παιδική μου ηλικίας,  για το κρασί του παππού – και ήπια την πρώτη γουλιά από την μποτίλια, μέχρι να γυρίσω στο σπίτι…

Διέτρεχα τα σοκάκια της και δύο παράλληλες ζωές…

Άκουγα τώρα μια νέα – άγνωστη γλώσσα… Οι νέοι ενοικιαστές έφεραν τα Βαλκάνια δίπλα μου… Και κάπνιζα πολύ. Με την πίπα του πατέρα μου… Πηγαίνω και έρχομαι… όπως περνά κανείς στο απέναντι πεζοδρόμιο μόλις αντικρίζει έναν παλιό του έρωτα… Ζικ – Ζακ η βόλτα μου. Κουραστική… Η καθηγήτρια Κ. να λείπει χρόνια,  η Α. να έχει ήδη φύγει για πάντα… [τη σκληρή που είναι και τούτη η απώλεια…].

Μια λεμονιά μεγαλώνει… Ανθίζει και καρπίζει, υπόσχεται ζωή! Ανεβαίνω την μικρή ανηφόρα. Στρωμένη με ένα σταμπωτό δάπεδο – μια ανάπλαση -  καθαρή με την φροντίδα των ανθρώπων της… Μα που να είναι οι ίδιοι; Είναι σίγουρος ότι είναι Κυριακή… Η κ. Κατίνα με τον κ. Γιάννη… ο κ. Μηνάς… Μα που να είναι όλοι τους… Δεν είναι νεκρή η γειτονιά: βλέπει ωραία κουρτινάκια στα μικρά εξωτερικά παράθυρα των σπιτιών, δύο ανθισμένα γεράνια στο μπαλκόνι απέναντι… Οι πόρτες είναι ανοικτές!

Ανάβω ένα ακόμα τσιγάρο…

-     « Τι λες για έναν καφέ; » Πριν προλάβω να απαντήσω – είχα χαθεί στη βόλτα μου – με καλεί ξανά:
-     «Μόλις κατέβασα τον δικό μου και ψάχνω παρέα.»  Δεν μπορούσα να αρνηθώ!  Ένα βήμα έκανα – η πόρτα  είναι ανοικτή – μια μικρή αυλή φανερώνεται… μια καρέκλα με περιμένει:
-   «Ευχαριστώ πολύ», κατάφερα να πω… μα ήδη με καλούσε  - μπροστά στην κουζίνα του – ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης του σπιτιού.
-     « Πως τον πίνεις;» 
-      « Σκέτο αν δεν σας κάνει κόπο!»
-       « Όλη η χαρά  δική μου! Να `χω  παρέα  τέτοια Κυριακή! Κανείς δεν μένει πια εδώ! »

Φοβήθηκα! Που να του εξηγώ σκέφτηκα. Ποιος είμαι, τι γυρεύω – σάμπως ήξερα – τι να του απαντώ…

Μα η μια έκπληξη πάνω στην άλλη! Καμιά ερώτηση. Σιωπηλός και γαλήνιος. Ήρεμος…σαν να διέτρεχε αναμνήσεις και δύο παράλληλες ζωές.

 Φέρνει τον καφέ, βγάζει τα τσιγάρα του και μια μαύρη πίπα – ίδια η δική μου – που έφερνα τώρα μπροστά μας για το επόμενο  τσιγάρο μου …

- «Από τον πατέρα μου την έχω»… Μια φράση, από δυό στόματα… Μια φράση, από τα απέναντι πεζοδρόμια της Κυριακάτικης μου βόλτας μου…

σημείωση: Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΥΞΙΔΑ, τχ.88, Μάρτιος 2010

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Αντίο ξέγνοιαστα απόβραδα…


Αντίο ξέγνοιαστα απόβραδα…
Με αυτή τη φράση μες στο κεφάλι, στα χείλη… αποχαιρετούσα πριν μερικές μέρες έναν φίλο της πρώτης νιότης. [Αν έρθει η δεύτερη…] Συμφοιτητής στη Φλώρινα,  σύντροφος της Εποχής [το έψιλον κεφαλαίο], μακρινός μες στην απόσταση της καθημερινότητας –αυτής της καθημερινότητας των τωρινών χρόνων. Η συνάντηση μας είχε τα στοιχεία ενός απόβραδου… τα πρώτα ούζα –εδώ έρχονται σίγουρα δεύτερα, τρίτα–  μνήμες, ποτά στη μπάρα, διηγήσεις και εξηγήσεις. Χρόνια χαμένα, στο μεσοδιάστημα, πτυχία, ο στρατός, «μια διαγραφή στην πλάτη»… γάμος. Κομμάτια –όχι ακόμα θρύψαλα–  ικανά να αγχώσουν το τελευταίο ποτό… το πρώτο απόβραδο της επαφής. Και ένα στοιχείο διαφορετικό από τα χρόνια της φοιτητικής αθωότητας: σήμερα στον επαγγελματικό στίβο… ανταγωνιστές είμαστε[…]
Η παρέα μας ήταν πολύ καλή. Αποφύγαμε την νοσταλγία… αν και θυμηθήκαμε την Κατερίνα, την Ξανθή και την Μερόπη με τις παγωμένες φράουλες στην εξεταστική. Το κλίμα διαμορφώθηκε από τη συγκυρία[…] Απουσίαζε η πίεση για αποφάσεις, η κουβέντα κύλησε, πιάσαμε το νήμα, βρέθηκαν ταυτότητες…
Ο κυκλικός δρόμος της αριστεράς να σπάσει σε πολυδαίδαλες σπείρες που να συναντούν την κοινωνία των χαμένων πολιτών . Τρέξαμε στον Πατρίκιο και στην νέα του συλλογή « Σε βρίσκει η ποίηση». Οι νομοτέλειες που μας βασάνιζαν έχουν χαθεί μα όχι η πίστη για την κάθε μικρή αλλαγή ή την κάθε σκέψη και την  διάθεση να παραμείνουμε αξιοπρεπείς … απέναντι στους εαυτούς μας, απέναντι στον Άλλον .
Το ποτό ως μαγνήτης μας γύριζε στο σήμερα. Τα απόβραδα των χθεσινών φαντασιώσεων επανερχόταν στο παρόν. Θυμηθήκαμε τον Σαμπατακάκη,  που γιαουρτώνοντας τον Αναστασιάδη είχε πει « άλλο να μιλάς κι άλλο να κάνεις έρωτα »… άλλο να βλέπεις κι άλλο να γεύεσαι .
Κρατήσαμε  λίγο ακόμα τις θέσεις μας στο μπαρ  - ένα ποτό με μια πρέζα ευτυχίας–  για κάποιους συντρόφους που θυμούνται και ζουν με  τους ποιητές,  για κάποιες συντροφικές στιγμές ποίησης.
Απαγγείλαμε  Μανούσο  Φάσση :

« Στο ξενοδοχείο Macedonia
 πλάγιασα σε μεταξωτά σεντόνια
 είχανε και μεταξωτές κουβέρτες
 κι είπα φέρτες .

Είπα  και στη ρεσεψιονίστα
πως με έπιασε μεγάλη νύστα .
Θέλω άνεση σουίτας
είμαι ποιητής της ήττας » .

Τα χρόνια είτε φεύγουν είτε έρχονται, αφήνουν σημάδια,  σκληραίνουν τα χαρακτηριστικά,  χαράζουν αλλιώτικα τις γωνίες του προσώπου. Μικροδιαφωνίες ή άλλη οπτική για την[…]. Του πρότεινα να […].  Ελπίζω να το θυμάται… είχε ξημερώσει,  χωρίσαμε χωρίς να αλλάξουμε τα ονόματα μας…

Σε φιλώ
Α. ΣΤΕΓΟΣ

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Ο μικρός Νικόλας-Κάρολος

- Μπαμπά! Πάρε κι αυτόν τον αναπτήρα... [όλα τα ρο τονισμένα κατά τη συνήθεια του...]
- Α! Αυτός είναι του...αυτοκινήτου, του απαντώ με τα κακά ελληνικά μου...
- Μα γιατί; Καπνίζει;

Κλείδωσα στα γρήγορα και άλλαξα κουβέντα...

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Ντροπή, σύντροφοι!

γράφει ο φίλος Βασίλης Βενιζέλος[1]

"Οφείλω να το καταγράψω, γιατί όταν το άκουσα, όταν συνειδητοποίησα τι άκουσαν τα αυτιά μου, ένιωσα φρίκη, ανακατώθηκε το στομάχι μου και αναπόλησα εκείνες τις παλαιές, τις όχι και τόσο παλαιές εποχές, στις οποίες τα συνθήματα της ανανεωτικής αριστεράς, και δη της νεολαίας της ανανεωτικής αριστεράς, της ΕΚΟΝ "Ρήγας Φεραίος" δεν είχαν μόνο αξιοσημείωτη σπιρτάδα, αλλά και πολιτισμό και σεβασμό.

Κατά τη διάρκεια της πορείας διαμαρτυρίας της Πέμπτης 26 Σεπτεμβρίου, στην Αθήνα, ορισμένοι νέοι από το μπλοκ της νεολαίας του ΣΥΝ φώναξαν με αυτοπεποίθηση το αποκρουστικό σύνθημα "Άντε γαμήσου, σύντροφε Κουβέλη"!

Καταθέτω τον αποτροπιασμό μου και ελπίζω σε μη επανάληψη της αθλιότητας, η οποία με στενοχώρησε βαθιά."

Μικρό σχόλιο: Καλό το κείμενό σου, φίλε Βασίλη. Μόνο που οι παραλήπτες έχουν άγνωστες λέξεις και δεν θα το καταλάβουν: "Ανανεωτική αριστερά"... "πολιτισμός"... "σεβασμός"...[Α.ΣΤΕΓΟΣ]

Δείτε το άρθρο στο protagon.gr ε δ ώ  


[1]: με τον Βασίλη Βενιζέλο μας συνδέει μια βαθιά και ουσιαστική φιλία από τα χρόνια του ΡΗΓΑ. [Α.ΣΤΕΓΟΣ]

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

[Θα συνεχίσουν οι μαθητές...]

στον Αντώνη Ανηψητάκη

Θα συνεχίσουν οι μάθητες στην ίδια προσευχή να σκύβουν το κεφάλι...
Θα ακούσουν για κάποιον ποιητή από έναν "λοξό" φιλόλογο...
Θα αναζητούν τον έρωτα...
Θα έρθει. 
Από τους χυμούς του θα ποτιστούν ακαλλιέργητες εκτάσεις.

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ζαρώνεις  σαν ύφασμα λινό.
Στο πρόσωπο σου ταιριάζουν τα μωβ λουλούδια της ορτανσίας.
Ταιριάζουν στο χρώμα της καρδιάς σου, τώρα χαμένη στη βουή των ονείρων σου.
Χαλάνε τα όνειρα; Ή σταματούν και ματώνουν με τη σκέψη;
Πληγωμένη μορφή, υφαίνεις στο αυτοσχέδιο αργαλειό των αισθήσεων.
Εικόνες, παραστάσεις με την άνοιξη πάντοτε, για τον μεγάλο τοίχο του σαλονιού… 
Ετοιμάζεις την επιστροφή .
Είχες  χρόνια αφεθείς σε μια  περιπλάνηση. 
Στην  επανάσταση.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Άτιτλο

Ψάχνω τις απαντήσεις μέσα στις πράξεις μου... Θα τις βρω -δικαιούμαι άλλωστε κι εγώ μια βεβαιότητα. Εσύ, μιλάς πάλι πολύ. Φοβάμαι πως ξεχνάς -αν κάτι έμαθες ποτέ. Την έχω την απάντηση. Με νέους φίλους θα την μοιραστώ. Εσύ -τώρα- δεν μπορείς να την ακούσεις. Αν το θελήσεις, ξέρεις...

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Σπείρα

Ανακάτευε φωτογραφίες. Διάβαζε -ξανά τα γράμματα της. Νόμιζε ότι αυτή τη φορά θα έκλεινε τους λογαριασμούς με το παρελθόν του... Μια κούτα ακόμη... Βρέθηκε μπροστά στα τηλεγραφήματα που του είχε στείλει. Τίποτα δεν τελειώνει. Υπάρχουν πάντα μια, τρεις,τέσσερις λέξεις: "σ`αγαπώ", "έρχομαι στις 5", "δεν μπορώ ν`ανέβω. Αντιπρόσκληση"...

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Θεσσαλονίκη




«Η ηλικιωμένη γυναίκα ήταν οδηγός  τουριστικού λεωφορείου στα νιάτα της».
Η φράση μου, παρμένη από κάποιο μυθιστόρημα,  της άρεσε.
Χαμογέλασε, έφτιαξε τα μαλλιά της ίσως και να  άλλαξε στάση, φέρνοντας  κοντά μου το πρόσωπο της. Έλαμπε.
Το μπαρ φωτίστηκε μαζί με τα όνειρα μου. Μια αναπνοή,  μια στιγμή μας χώριζε.
 
Όπως ακριβώς τις φαντασιώσεις από την πραγματικότητα της ηλικιωμένης, που όπως τώρα διαβάζω, εξομολογείτε: « εργάστηκα, εικοσιδύο χρόνια σε ένα πρακτορείο τουρισμού. Αλλά από το στενό γραφείο μου δεν μετακινήθηκα ποτέ ».

Κράτησα την αλήθεια μου. Τι δεν μπόρεσα να πω; Τι δεν μπόρεσε να ακούσει;  Άλλωστε, πέρα από τα ταξίδια του μυαλού αντιπαθώ τις μετακινήσεις.

Έτσι στις καθημερινές μου συνήθειες - ξύπνημα  στις έξι,  πρώτο τσιγάρο στο κρεβάτι,  ζεστός καφές και πρωινή  εφημερίδα - προστέθηκε και η απογευματινή επίσκεψη στο μπαρ 

Ακριβώς την ώρα που το « 3 » ξεκίναγε από  Καλαμαριά …

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Αλφαβήτα [απόσπασμα]

Θέλω να σε δω, ξανά και ξανά!
Εσένα, που μου δίδαξες το Θήτα, τώρα που δυό γράμματα έμαθα και γω...να ταιριάξουμε το Άλφα και το Κάππα.

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Επεισόδια με τον ήλιο

στην Μ.
Ι
Βραδιάζει πιο νωρίς τώρα. 
Όχι δεν είναι που αλλάζει -καθώς λένε- η εποχή.
Δεν είναι ο χρόνος που κυλά χωρίς να νοιάζεται.
Βιάζεται ο ήλιος να σε συναντήσει.
Εκείνος την αρνήθηκε την υπομονή, αρνήθηκε την καρτερία... 

ΙΙ
Αργεί -όλο και περισσότερο- τώρα αργεί να ξημερώσει.
Είναι ο ήλιος ο νέος σου εραστής.


Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Συνάντηση

στην Κ.
[σε πλακόστρωτο της πόλης, κάτω από μια κουτσουπιά, μια ζεστή μέρα του Δεκέμβρη. Τα χέρια της ήταν κρύα.]

Α: Πήρες μηχανή;
Κ: Ετοιμάζομαι για ταξίδι!
Α: ...
Κ: Γυρνάω στο παρελθόν!
Α: Να προσέχεις! Σε είχα πολύ αγαπήσει τότε...


Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Καταγραφή στο μικροσκόπιο

Με αφορμή την εγγραφή του φίλου Ορέστη, ανέσυρα ένα παλιότερο μου κείμενο...

'' Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν μ` εκείνα τα θαλασσοπούλια τα οποία,
όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου, τα βλέπεις διαρκώς μπροστά σου,
μια στ` αριστερά του καραβιού, μια στα δεξιά, κι όποια ρότα κι αν πάρεις,
αυτά ξαναγυρίζουν, πλανάροντας και κρώζοντας,
κι αν εξαφανιστούν κάποια στιγμή,
αυτό θα οφείλεται είτε στο ότι βρέθηκες σε άλλο ωκεανό
είτε γιατί τα έδιωξαν κάποια άλλα πλάσματα,
πιο λαίμαργα, πιο μαχητικά, που τα `φεραν άλλοι καιροί.''
ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΣΑΛΒΕΝ[1]
              
 Ένας ωκεανός το κάθε σήμερα. Απέραντος, γαλάζιος, ανοικτός. Εκείνη ή η άλλη ρότα; Το ερώτημα αποδεικνύεται πλαστό. Το πρόβλημα είναι τα θαλασσοπούλια ...όχι τα αρπαχτικά, οι καρχαρίες, ούτε  τα πειρατικά. Τα θαλασσοπούλια. Γίνονται αόρατα στην άπνοια και στη γαλήνη, ''χάνονται'' στα κύματα, ξεπροβάλουν και εδραιώνουν την ύπαρξη τους με τον  άνεμο. Λοιδορούν το καράβι. Επιδεικνύουν τη δυνατότητα να γέρνουν, να ελίσσονται σε κάθε φύσημα, σε όλες τις αλλαγές του καιρού. Το μικροσκοπικό, το ασήμαντο σώμα τους στροβιλίζεται στην ορμή, τη δύναμη του ανέμου. Στην ύφεση λουφάζουν, το κεφάλι ελαφρώς σκυμμένο, τα φτερά κλειστά, εξετάζουν τις νέες συνθήκες, οι σειρήνες τους εκτείνονται μέχρι τον επόμενο,  αφελή καπετάνιο.  
              Το ταξίδι απαιτεί προετοιμασίες. Και γνώση. Όχι για τον καιρό, ας μεταβάλλεται. Δεν ενοχλεί μια ειδυλλιακή εικόνα, του πολύχρωμου τόξου μετά την καταιγίδα. Ούτε για τον καπετάνιο. Για τους συνταξιδιώτες οφείλεις να γνωρίζεις. Και για το καράβι. Ιδιαίτερα για το κατάστρωμα: τις θέσεις ίσια στην κίνηση του ανέμου. Με τα θαλασσοπούλια δεν μπορείς να αναμετρηθείς, κινούνται με τον άνεμο. Μα πρέπει να τα ακολουθείς στην διάρκεια του ταξιδιού. Να παρατηρείς την κίνηση τους. Να καταγράφεις προσεχτικά, τα πάντα. Με επιστημονική ακρίβεια το γένος και το είδος των λαίμαργων εχθρών τους.  
                    Διότι, δεν υπάρχει άλλος ωκεανός.  
 
[1]ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ του ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΣΑΛΒΕΝ, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ