Χρίστος Ρουμελιωτάκης Η μόνιμη θλίψη

για την ανάγκη η μνήμη να παραμένει ζωντανή, 

ικανή να πυροδοτεί τις καθημερινές αντιστάσεις 

απέναντι στους "φασισμούς" που μας καταδυναστεύουν... 

για την ανάταση... για την ανάσταση...

[από το εξαιρετικό ιστολόγιο Πλανόδιον-Ιστορίες Μπονζάι, το διήγημα του Χρίστου Ρουμελιωτάκη]:

Ἡ μό­νι­μη θλί­ψη

Hμα­σταν τρεῖς. Ἡ Μα­ριά­ννα (πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα Νί­κη), ὁ Πέ­τρος (πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα Δη­μή­τρης), κι ἐ­γὼ (πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα Χρῆ­στος). Ποι­ὸς εἶ­χε τὴν ἐ­πα­φὴ δὲν ξέ­ρα­με. Ὑ­πο­θέ­τω ἡ Μα­ριά­ννα, για­τί μιὰ μέ­ρα μᾶς στα­μά­τη­σε γιὰ με­γά­λο δι­ά­στη­μα χω­ρὶς ἐ­ξή­γη­ση.

Τὰ θυ­μή­θη­κα τὸ πρω­ὶ στὴν ἀ­να­καί­νι­ση, κα­θὼς πί­σω ἀ­πὸ τὴν ντου­λά­πα βρῆ­κα τὰ πορ­τραί­τα τοῦ Βλα­δί­μη­ρου Ἴ­λιτς καὶ τοῦ Μπερ­τό­δου­λου Μπρε­χτ,  στὴν πα­λιὰ κλα­σι­κὴ ἀ­πει­κό­νι­ση, πού μοῦ εἶ­χε χα­ρί­σει ἡ Μα­ριάννα. Φερ­μέ­να ἀ­πὸ τὸ Ἀ­να­το­λι­κὸ Βε­ρο­λί­νο.

Τί ἀ­πο­γί­να­με, στο­χά­ζο­μαι τώ­ρα. Ὁ Πέ­τρος (πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα Δη­μή­τρης) ἔ­γι­νε ὑ­πο­θη­κο­φύ­λα­κας Νέ­ας Φι­λα­δελ­φεί­ας, ἡ Μα­ριά­ννα (πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα Νί­κη) ἔ­γι­νε νο­μι­κὸς σύμ­βου­λος στὴν Ἐ­θνι­κὴ κι ἐ­γὼ (πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα Χρῆ­στος) δι­κη­γό­ρος, μὲ εἰ­δι­κό­τη­τα στὸ δί­και­ό τοῦ ἀν­τα­γω­νι­σμοῦ καὶ τὴ ναυ­α­γι­αί­ρε­ση.

Ἄ, ναί, ἡ Μα­ριά­ννα, ὅ­ταν κα­μιὰ φο­ρὰ τὴ συ­ναν­τῶ στὸ δρό­μο, ἔ­χει τὴ μό­νι­μη ἐ­κεί­νη θλί­ψη ποὺ εἶ­χε καὶ τό­τε. Στὰ μά­τια της καὶ στὸ χα­μό­γε­λο.