Τα δεύτερα, δικά μου! 27.12.2015

"Θα αλλάξεις", μου λέει με την πιο γλυκιά της φωνή.

Το πιστεύει, το ξέρει;

Το λέει, αυτό έχει σημασία.

Άλλο είναι το ερώτημα που με απασχολεί: Είμαι έτοιμος;

  ΥΓ.1 Κλείνει για το `015 η στήλη. Καλά διάφορα, συνταξιδιώτες!

ΥΓ2. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α.ΣΤΕΓΟΣ 27.12.2015

Σήμερα,  ένα διήγημά μου με τίτλο Η ΛΙΣΤΑ

Η ΛΙΣΤΑ

Ούτε μεγάλος ήτανε ούτε άρρωστος. Ξαφνικά τον βρήκε το κακό και η ζωή του σταμάτησε στα 46 του χρόνια. Εκείνη, ακόμα μικρότερη, στα μαύρα ντυμένη, κομψή, όπως πάντα δακρυσμένη, μονή σειρά μαργαριτάρια, ερωτική όσο και στις δικές τους στιγμές, ακολουθούσε πρώτη το φέρετρο.

Ζευγάρι εδώ και κάποιο καιρό. Ιρλανδός ο Όσκαρ, Ελληνίδα η Κατερίνα, ταξείδεψαν, έμειναν σε διάφορα ξενοδοχεία της Ευρώπης, αγάπησαν το Παρίσι και στέριωσαν εκεί. Τα δάκρυα τον τράβηξαν κοντά της, τον έδεσαν μαζύ της. Δεν είχε προηγούμενο αυτός, δεν είχε τόση φαντασία, έκαναν έρωτα, πάντα δακρυσμένη και όταν έχυνε έκλαιγε γοερά. Η αγκαλιά του δυνάμωνε το κλάμα της, χωνόταν μέσα του μια άλλη γυναίκα απ` αυτήν που έβλεπε το επόμενο απόγευμα.

Δημοσιογράφος,ελεύθερη συνάκτρια ήταν χωρίς ωράριο, αλλά ξυπνούσε πάντα στις έξι το πρωί. Ο Όσκαρ απολάμβανε τον ήχο από το πρωινό της μπάνιο, αναπολούσε το γυμνό κορμί που είχε γευτεί, χαϊδευόταν λίγο μόνος του και άλλαζε πλευρό. Ήξερε καλά ότι δεν θα έρθει στο κρεβάτι πριν βραδιάσει και ο ίδιος δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει παρά να την περιμένει.

Δούλευε συνήθως στο σπίτι. Αγαπημένο της θέμα οι παράξενοι άνθρωποι. Συνεντεύξεις δημοσίευε, ελεύθερα θέματα σε μεγάλες εφημερίδες, που πλήρωναν καλά. Μια γυναίκα που έκανε συλλογή από σαλιγκάρια, ένας άντρας που τακτοποιούσε αφιλοκερδώς τις εφημερίδες στα περίπτερα, ένας μεσήλικας που ίσιωνε τα χαρτονομίσματα πριν παραδώσει ταμείο από ένα εκδοτήριο του μετρό, ήταν θέματα με μεγάλη απήχηση. Οι δίδυμοι αδελφοί που έφτιαχναν και ανακάτευσν τα τραπουλόχαρτα σε μια παράνομη λέσχη, όταν έκλεινε νωρίς το πρωί και όταν άνοιγε αργά το απόγευμα ήταν η μεγάλη της επιτυχία. Grand succès! Η Κατερίνα είχε οργανώσει ένα ολόκληρο δίκτυο μαθητών δημοσιογραφίας, πλήρωνε εξίσου καλά με την αμοιβή της, η λίστα με τα νέα πρόσωπα ήταν πάντοτε γεμάτη.

Διάβαζε πολύ. Βιογραφίες και αγιογραφίες. Διασήμων και πολύ λιγότερων, ανακάλυπτε τύπους και τυπάκια και τους έδινε αξία. Είχε πείσει τον εαυτό της αλλά και εκείνους που έπρεπε ότι μπορεί και το κάνει καλά. Λίστα. Ήταν η λέξη της, την χώριζε σε κουτάκια, η μέρα ήταν δική της, δεν άφηνε τίποτα να “πέσει”, έπεφτε μόνη της στην δουλειά, στα λεφτά, στο κρεβάτι.

Αχταρμάς η ζωή του, πολλές φορές ποτάμι ορμητικό τον έκανε μούσκεμα. Αυτός άλλο παντελόνι δεν είχε, κάτι μεγάλα κανιά να βολέψει, γδυνόταν, στέγνωνε και προχωρούσε. Σε παραγκάκια την έβγαζε, σε παγκάκια θαλερά και μια καβάτζα είχε πάντα στη δουλειά του. Αν δεν είχε ερωτευθεί την Κατερίνα θα τον είχε αργά ή γρήγορα ανακαλύψει εκείνη.

Τακτικός και μετρημένος, αργά κάθε απόγευμα έβαζε μια πορτοκαλί φόρμα, έκλεινε μέσα της το ανοικονόμητο κορμί του και καθάριζε τάφους. Δημόσιος υπάλληλος στο κεντρικό νεκροταφείο του Παρισιού. Νερό, πανιά και ένα λάδι, ένα βερνίκι για το λούστρο. Τα δικά του μνήματα ξεχώριζαν από μακρυά. Τα φρόντιζε, τα έπλυνε, γυάλιζαν και έβλεπε πάνω τους τα κρυμμένα μυστικά. Ήξερε τη ζωή όλων των πεθαμένων.

Φειδωλός στα λόγια, φιλούσε καλά, πάντα πολύ την Κατερίνα και έφευγε από το διαμέρισμά τους με την υπόσχεση:“μια μέρα θα σε πάρω στη δουλειά!”. Περιέργεια, φόβο μα και μια προσδοκία καλλιεργούσε στο κορμί της και την άφηνε, αυτός τώρα, να περιμένει. Θα διάβαζε ή θα έγραφε, θα έσβηνε από τη λίστα κάποιον που “έφτιαξε” και η ιδέα να την πάρει θα έφερνε χάλκινα δάκρυα στα μάτια, που θ` άφηνε να κυλήσουν μόλις θα επέστρεφε ο Όσκαρ.

Ήθελε να την τρυγήσει παντού. Είχε χαθεί, είχε βρεθεί, είχε ζήσει και πεθάνει. Στον κόσμο τον πραγματικό δεν ήτανε. Κρατούσε μιαν ασφάλεια με την δουλειά και με τη λόξα του. Μα με την Κατερίνα δεν ήταν το ίδιο. Ποτέ δεν είχε ζήσει έτσι.

Δεν το πίστευε ακόμα και όταν έβαλε την υπογραφή της. Ήταν έτοιμο το κομμάτι, τα δάκρυα δεν περνάνε το πληκτρολόγιο και η φανατασία της ήταν πολύ μα πολύ περιορισμένη. Δεν το πέρασε ούτε δεύτερη ματιά, κομμάτι της ήταν, το πιο προσωπικό:

“[...]Νεαρός άνδρας βρέθηκε δολοφονημένος δίπλα στον Άγγελο του Όσκαρ Ουάϊλντ. Αιμόφυρτος, άγρια, βάναυασα ξυλοκοπημένος, στο στόμα του ένα πατσαβούρι στουπηγμένο. Αποτρόπαιο έγκλημα, πάθος;

[…]

Τον ήξερα; Ναι,ζούσαμε μαζί! Τον ήξερα; Γράφω για τον Όσκαρ και ετοιμάζομαι. Αύριο θα τον συνοδεύσω στην δουλειά του. “Δεν θα με πάρει”, όπως μου είχε υποσχεθεί. Μόνη θα πάω. Καυλωμένη και έτοιμη.

[…]

Θα τον μάθω καλά!”.

Δεκέμβριος 2015