Μη πετάξεις τίποτα... #20

 [...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...]

Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του.

Α.ΣΤΕΓΟΣ

"Μη πετάξεις τίποτα..." Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου".

Ο ταχυδρόμος

Ένα κείμενο του Αλέξη Σεβαστάκη [1]

Για τον πιο περίεργο έως ανεξήγητο λόγο συμπαθώ τον εθνικό γραμματέα του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος: έχει μονοσύλλαβο επίθετο! Αυτό το παχύ Υ αποπνέει, ως επώνυμο, άρωμα σεμνότητας και, σκέφτομαι, μπορεί να είναι το διασωθέν ακρο-κατάληξη εκείνων των μακρότατων και πομπωδών επωνύμων, που η γαλλική επανάσταση ψαλίδισε με άσπλαχνη δημοκρατικότητα, ισότητα και αδελφότητα, όταν, φυσικά, δεν αποφάσιζε να καρατομήσει τον ευγενή επιφέροντα. 

Το βραχύ επώνυμο εκφράσει εσωτερική δύναμη, ως μεταλλική θρυματογόνος σφαίρα και προδιαθέτει ευνοϊκά την αγαπητική μου στάση σ`αυτόν τον παλιό ταχυδρόμο.

Τον φαντάζομαι καβάλα πάντα στο κλασικό μαύρο ποδήλατο των γαλλικών ταινιών να διανέμει από πόρτα σε πόρτα μυστικά μηνύματα έρωτα, πάθους, θανάτων, χαράς, φιλίας, ύβρεων,συνομοτικών κωδικών ή λογοτεχνικών ασκήσεων. Άπτερος άγγελος εσωκλείστων ειδήσεων αλλά και διαλυτήριος της αγωνίας των προσδοκούντων ή τουλάχιστον θερμό σάρκωμα της ψυχρής και συνήθως εχθρικά απρόσωπης δημόσιας υπηρεσίας.

Φαίνεται ότι το έργο διανομής μηνυμάτων είχε κρυσταλλωθεί μέσα του όχι ως ταχυδρομική επαγγελματική διεκπεραίωση αλλά ως είδος πολιτισμικής σχέσης του με τους παραλήπτες, ως είδος μυστικής επαφής δωρητή προς δωρεοδόχο, τροφοδότη προς πεινώντας, υδρονόμου προς διψώντας. Αυτή την ευεργητική και στος βάθος ουμανισυική σχέση φαίνεται ότι ανέσυρε όταν σε στιγμή κλωστής παρέταξε τα καταπονημένα μα βαθύρριζα κατάλοιπα των αρχαίων κομμουνάρων, στέλνοντας, πια, δημόσια μηνύματα προσδοκιών για ανοικτούς ορίζοντες, πέραν της έγχρωμης ευδαιμονίας των γενικών συνθημάτων υπό την αχλύ των οποίων αναπαύονται κλέη, μνήμες, ματωμένες έφοδοι, κατακτήσεις, νίκες ως τη μεγάλη ήττα κατά την εκπνοή του βιομηχανικού αίωνα μας.

Ο παλιός μονοσύλλαβος διανομέας ξεσκόνισε την σαρακοφαγωμένη ταχυδρομική τσάντα του, καβάλησε  το άλοτε υπηρεσιακό  ποδήλατο, διέσπειρε τα νέα μηνύματα, διέρριψε δέσμες ανοικτών προσκλήσεων για ένα  άλλο ξεκλίδωμα ψυχών και πνευμάτων, για μια άλλη ανάγνωση της σύγχρονης ιστορίας. 

Αναγνωρίζω ακόμα, το ρόλο των καλών προθέσων, αλλά το "πάθος - μάθος" εξακολουθεί να είναι δισύλλαβο και άγρυπνο. 

[1] στήλη " εξ αφορφής " εφημερίδα η ΑΥΓΗ 11.06.1997 

Αλέξης Σεβαστάκης (1925-1999). Ο Αλέξης Σεβαστάκης του Δημήτρη και της Διαμαντούλας γεννήθηκε στα Σακουλέικα της Σάμου. Οι γονείς του ήταν αγρότες. Ο πατέρας του πήρε μέρος στη μικρασιατική εκστρατεία και ήταν υποστηρικτής του βενιζελικού κόμματος. Κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής στη Σάμο πήρε μέρος στη μάχη του Ελ Αλαμέιν και έχασε το πόδι του. Ο Αλέξης την ίδια περίοδο υπήρξε ιδρυτικό μέλος νεανικής αντιστασιακής οργάνωσης στο νησί, διώχτηκε και εντάχτηκε στον ΕΛΑΣ. Το 1943 έφυγε για την Παλαιστίνη, όπου κατατάχτηκε στην Ελληνική Αεροπορία και πήρε μέρος στο στρατιωτικό κίνημα στη Μέση Ανατολή. Διώχτηκε και φυλακίστηκε στην Αίγυπτο. Στην Ελλάδα επέστρεψε μετά την Απελευθέρωση. Συνέχισε την πολιτική δράση του ως μέλος του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος και διευθυντής του έντυπου οργάνου του Ελεύθερη Σάμος. Το 1945 μπήκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1950. Επέστρεψε στη Σάμο, όπου εργάστηκε ως ασκούμενος δικηγόρος. Το 1953 παρουσιάστηκε στο στρατό για να υπηρετήσει το υπόλοιπο της θητείας του ως ανυπότακτος και έγινε δεκανέας στην ΕΣΑ. Η γνωστοποίηση του φακέλου του ωστόσο οδήγησε σε σύλληψή του και αποκλεισμό του στη Μακρόνησο για ένα χρόνο. Το 1954 ορκίστηκε δικηγόρος και ένα χρόνο αργότερα παντρεύτηκε την Καίτη Νικ. Μανταφούνη με την οποία απέκτησε τρεις γιους, τον Δημήτρη, τον Νικόλα και τον Βαγγέλη. Το 1959 αναγορεύτηκε διδάκτορας στο Πανεπιστημίου Αθηνών με τίτλο της εργασίας του Το Δημόσιον Δίκαιον εν Σάμω κατά την Τουρκοκρατίαν, την Επανάστασιν και το Ηγεμονικόν Καθστώς, 1550-1912. Το 1961 πολιτεύτηκε με την Ε.Δ.Α. και έθεσε βουλευτική υποψηφιότητα στη Σάμο. Το 1964 εξέδωσε την εφημερίδα Δημοκρατική, που κυκλοφόρησε ως την επιβολή της απριλιανής δικτατορίας, οπότε ο Σεβαστάκης γνώρισε νέες διώξεις και εκτοπίστηκε στη Γυάρο ως το 1971. Με τη μεταπολίτευση εκλέχτηκε αντιδήμαρχος στη Σάμο. Από το 1989 πολιτεύεται με το κόμμα του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου. Υπήρξε βουλευτής Σάμου με το κόμμα του Συνασπισμού. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1958 με την έκδοση, μετά από προτροπή του Γιάννη Ρίτσου, της συλλογής διηγημάτων Οι αναμάρτητοι. Το 1967 ολοκλήρωσε το μυθιστόρημα Το Σφαγείο, που κυκλοφόρησε το 1979. Ασχολήθηκε επίσης με τη θεατρική γραφή και τις ιστορικές μελέτες.