Η κυρία Μωβ #3

κάθε Τετάρτη απόγευμα στο "τετράδιο εξόδου"...

[ περίληψη προηγουμένων] 

 

Ο Κ. και ο Λ. πετούν  για Θεσσαλονίκη. Η επιλογή της κυρίας Μωβ να ταξιδέψει θα τους φέρει όλους στην συμπρωτεύουσα... 

 

Αναφορά τρίτη

 

[...] Η απογευματινή πτήση για Θεσσαλονίκη θα έφευγε στην ώρα της. Δέκα φορές ρώτησε ο Κ. την κομψή υπάλληλο της εταιρείας. "Μάλιστα κύριε! Η πτήση των 6:10 δεν θα έχει καθυστέρηση!". Ικανοποιημένος, ήρεμος, σκέφτηκε να πάρει έναν καφέ. Είχε μπροστά του μια ολόκληρη ώρα και είκοσι λεπτά. Είχε τσεκάρει το εισιτήριο του και παραδώσει τη μικρή του βαλίτσα. Κρατούσε στα χέρια του την καμπαρτίνα, περισσότερο ως ένα καλαίσθητο αξεσουάρ στο παλιομοδίτικο καφέ κουστούμι του... 

 

"Ο καφές τους είναι καλύτερος από της Σούλας, αλλά εκείνη με αγαπάει", σκέφτηκε με έναν τρόπο ανάλαφρο, σαν να πρόκειται να πάει διακοπές και όχι στην πιο σημαντική [μέχρι τα σήμερα, ασφαλώς] αποστολή της καριέρας του. Σκεφτόταν και την Σαλονίκη. Είχε παρακολουθήσει ένα σεμινάριο της υπηρεσίας, πριν πολλά χρόνια βέβαια! "Ωραία μου έκατσε αυτή η απόφασή της" είπε χαμηλόφωνα και διάλεξε ένα σκαμπό στη γωνία του μικρού μπαρ. Έβλεπε -με ευκρίνεια απόλυτη- όλη την αίθουσα αναχωρήσεων.

 

Θα του έπεφτε ο καφές αν τον κρατούσε στα χέρια του. Μα ένα πνιχτό γέλιο του ξέφυγε... " Ο μπαγάσας, άψογη μεταμφίεση!", σκέφτηκε, συνήλθε και έβλεπε μπροστά στον γκισέ έναν... αλλόκοτο  Λ. Τζιν πανταλόνι, μια μάλλινη πολύχρωμη μπλούζα, αμπέχονο - μα που το ξετρύπωσε- και κάτι αρβυλάκια της υπηρεσίας, ταιριαστά και αγυάλιστα. Είχε εκμεταλλευτεί και την τριήμερη απόσταση που τους χωρίζει από την τελευταία συνάντησή τους: πυρόξανθα γενάκια κάλυπταν το υπηρεσιακό καλοξυρισμένο πρόσωπο του νεαρού βοηθού του. 

 

Ούτε που τον κοίταξε. Έδωσε την αποσκευή, πήρε την κάρτα επιβίβασης και στράφηκε στην αντίθετη μεριά της αίθουσας. "Αυτές είναι οι διαταγές και τις ακολουθώ. Στον αέρα δεν μπορεί να με διατάξει να αλλάξω ρούχα, μονολόγησε! Ανακάλυψε γρήγορα ένα κακοφτιαγμένο καπνιστήριο. Στην πρώτη ρουφηξιά είδε το ρολόι του. Είχαν ακόμη πενήντα λεπτά για την αναχώρησή τους. Τρία τσιγάρα θα τα έκανε!

 

Η είσοδό της έστρεψε πολλά βλέμματα στην πόρτα του αεροδρομίου. Μια ζωγραφιά έκανε την εμφάνισή της. Οι αποχρώσεις του μωβ, ταιριαστές πάνω της!  Μπότες, ζακέτα, το φουλάρι, τα γάντια στα χέρια της. Μωβ! Μελαγχολικός συνδυασμός με το μαύρο της φόρεμα. Έδωσε τις αποσκευές της ακριβώς όταν τελείωνε η πρώτη αναγγελία της πτήσης για Θεσσαλονίκη. Προχώρησε γρήγορα στην έξοδο με τον αριθμό 10, και έπεσε επάνω της:

 

"Πάλι, Θεσσαλονίκη! Θα μάθω τι κάνεις εκεί πάνω!" 

" Άντε βρε! Όλα σου φαίνονται περίεργα. Την αγαπώ αυτήν την πόλη. Ο Χρήστος ήταν από κει!"

 

Οι κεραίες του Κ. σε ετοιμότητα. Δεν έβγαλε το μπλοκάκι του - μπάτσος ήταν όχι χαζός- όλα στο μυαλό του τα σημείωσε: συνάντηση -απρόσμενη[;] με υπάλληλο του αεροδρομίου. Φιλήθηκαν πεταχτά -φίλες... Η κυρία Μωβ ατάραχη - η φηλή ξανθιά, με ελαφριά ξενική προφορά- περίεργη... 

 

 

"Ο καλός μου Χρήστος! Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω το πως χάθηκε! Ο γλυκός μου..."

"Πέρασαν  τρία χρόνια, Μαγδαληνή! Η καλοσύνη του με συντροφεύει διαρκώς. Μα, πέθανε!"

"Να τον θυμάσαι...και να τον σέβεσαι. Ήταν -δάκρυα με πιάνουν- σπουδαίος σύντροφος!"

"Έλα! Δύο μέρες θα μείνω. Κάτι δουλειές... Μόλις γυρίσω θα τα πούμε. Θα πάρω εγώ τηλέφωνο!"

"Να με συγχωρείς! Σε πήρα από τα μούτρα! Καλό ταξίδι και σε περιμένω... Κούκλα είσαι!"

Άνοιξε το βήμα της και βρέθηκα στον έλεγχο των χειραποσκευών. Πέρασε. Κανένα μηχάνημα δεν ανακαλύπτει τον κρυμμένο πόνο... 

Ο Κ. έμεινε για λίγο στην θέση του. Σημείωσε όλα όσα άκουσε -ονόματα, ραντεβού, λέξεις και ιστορίες... Θα ανέβαινε τελευταίος, σύμφωνα με το σχέδιο,  στο αεροπλάνο. Να "σκανάρει" ήθελε όλο το χώρο...

[συνεχίζεται]