Βασανιστικό ερώτημα...

Γράφει ο φίλος Γρηγόρης Βαλλιανάτος, στην προσωπική του σελίδα στο fb: "...φιλελέφτερος είναι εκείνος που δεν μετανιώνει που στα μικράτα του στήριξε με κάθε μέσο το δικαίωμα του Νίκου Μαζιώτη να είναι αντιρρησίας συνείδησης!".

Γύρισα πίσω πολλά χρόνια και άνοιξα το ημερολόγιο του 1993...

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου

...

12:00: στο 424 στρατιωτικό νοσοκομείο για τον Νίκο Μαζιώτη.

" Νίκος Μαζιώτης... Γαμιέται ο Στρατός

Ολικός αρνητής Στράτευσης. Ζήτω η Αναρχία.

Ζήτω η Κοινωνική Επανάσταση. Κάτω το Κράτος.

Αυτοδιαχειριζόμενες Κομμούνες.

10/1/93 46η ημέρα Απεργίας.

ΥΓ. σ`Αγαπώ."[1]

....

Κλείνω το ημερολόγιο. Δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια. Ως γραμματέας της νεολαίας Θεσσαλονίκης του ΣΥΝ είχα χρεωθεί να την εκπροσωπήσω στην επιτροπή για την υπεράσπιση της ζωής του νεαρού αρνητή στράτευσης. Θυμάμαι έναν προς έναν τους φίλους και συντρόφους που βρέθηκαν εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα του Γενάρη στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης. Δεν θα αναφέρω κανέναν... Θυμάμαι επίσης, είχα χρεωθεί -άγνωστος και νεολαίος- να "μεταφέρω" το δημοσιογραφικό μαγνητόφωνο εντός του δωματίου του απεργού πείνας... Το έκανα με επιτυχία... 

Έρχεται τώρα ξανά μπροστά στα μάτια μου η εικόνα του αφυδατωμένου Μαζιώτη... Αδύναμος και ανίκανος, από την εξαντλητική του απόφαση, έκαμε  με τεράστια δυσκολία το σήμα της νίκης και βυθίστηκε στην νάρκη του. Εμείς -η επιτροπή συμπαράστασης- κάναμε μια δήλωση στα τοπικά ΜΜΕ περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την υστέρηση της Ελλάδας στο ζήτημα της άρνησης στράτευσης σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και κλείσαμε με την έκκληση να σωθεί η ζωή ενός νέου ανθρώπου, που υπερασπίσεται τα ιδανικά του... Τα καταφέραμε!

[...]

Τώρα με βασανίζει μόνο τούτο το ερώτημα: Πως μπορεί ένας ολικός αρνητής στράτευσης να νταραβερίζεται με τόσα όπλα;  Πως μπορεί... Με βασανίζει φρικτά...

 

[1] οι φράσεις αυτές ήταν εκείνη την ημέρα του Γενάρη του `93 καρφιτσωμένες πάνω από το κρεββάτι του Ν. Μαζιώτη, στο 424 της Θεσσαλονίκης