Κατοικούσα τότε σε ένα τσίρκο.
Παιδί ακόμα, ο μικρός για τα θελήματα` ένα πιάτο φαγητό, ύπνος και φωνές.
Έρχονται, έχουν περάσει πολλά χρόνια, και εξακολουθούν να έρχονται τακτικά στα αυτιά μου. Μια ένταση, μια έξαψη, μια αλλόκοτη φασαρία. Ήταν νευρικός ο θιασάρχης και οι μέρες περνούσαν δύσκολα.
Μα σαν έπαιρνε να σουρουπώνει, όταν ο ήλιος κρυβόταν μες στα σύννεφα, και Εκείνη ανέβαζε την πρόβα της, έμεναν όλοι σιωπηλοί.
Κλεινόμουν.
Χανόμουν.
Βυθιζόμουν μέσα στη σιωπή.
Ταξίδευα χωρίς δίκτυ ασφαλείας.
Κάθε φορά με την σχοινοβάτρια του απογεύματος.
Το ημερολόγιο έγραφε 11. Ιανουαρίου του 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου