Μη πετάξεις τίποτα #16

[...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...]

Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το...καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του...

   
Α.ΣΤΕΓΟΣ

"Μη πετάξεις τίποτα..."  Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου".

"οι τόποι που αγαπάμε οι τόποι που μας προλαβαίνουν στην αγάπη"

Αποσπάσματα ημερολογιακών σημειώσεων, επιστολών και ποιητικών κειμένων του Θωμά Γκόρπα για τις πόλεις που αγάπησε [1]

Τους ήξερα τους παριζιάνικους καφενέδες. Μια ζωή πίσω στο Μεσολόγγι τότε που χαρτόπαιζα ανάμεσα σε δυο εισιτήριες εισαγωγικές εξετάσεις.

Παρίσι 11.3.1976

Ο καιρός στο Παρίσι αυτόν τον Απρίλιο-Μάιο είναι χαμηλά. Είναι σαν μια άσπρη σκοτεινή πλάκα ή γκρίζα πάνω ή κάτω απ`όλα. Τα δέντρα τού δίνουν όλες τις αποχρώσεις του πρασίνου. Τα πάντα συνεχώς ανατιμώνται. Κι αυτό το καλοκαίρι ζητάει ελληνικά κολύμπια. 

Ποτέ δεν είναι αργά ν`αρχίσεις διάλογο με το θάνατο ή με την περασμένη σου ζωή.

Παρίσι 12.5.1977

Το χρώμα τ`ουρανού όλη η γκάμα του γκρι-γαλάζιου σ`ένα θείο γάμο με κορδέλες του μαύρου-άσπρου και άσπρου-μαύρου και με κορδέλες μωβ. Μωβ του γαλάζιου, μωβ του γκρι, μωβ του γκρι-γαλάζιου, μενεξεδί, μενεξελί, βιολετί του Επιταφίου, βιολετί του Όσιρη και του Διονύσου, βιολετί της άνοιξης που ονειρεύεται το καλοκάιρι.

Μωβ γλυκύ γλυκύτερο δεν γίνεται της αγριορίγανης. 

Μεσολόγγι 23-29.11.1985

[γράμμα στην Άρτεμη Θεοδωρίδου]

Το Μεσολόγγι, η πρώτη Αθήνα, το Παρίσι! Ποια είναι πιο δυνατή: η επιθυμία ή η νοσταλγία; 

15.9.1991

Θωμά Γκόρπα, ένα ακόμα όνειρό σου πραγματοποιήθηκε: ένα σπίτι έξω και μακριά από την μεγαλούπολη-τέρας.

Αίγινα, 10.11.1991

βράδυ κοντεύει 9

Η Αίγινα είναι σαν όνειρο-ακόμα. Απλά γιατί μια Αίγινα χρόνια και χρόνια την ονειρευόμουν.

17-18.12.1991

νύχτα

Καπνίζω, πίνω καφέ και κοιτάω έξω. Δεν θέλω να κάνω τίποτε. Όπως κάποτε στο Μεσολόγγι, στο σπίτι απέναντι στη Σωτηρία, στο σπίτι στο Γαλάτσι, στο σπίτι στην Ερεσού, παλιά και τελευταία κι ακόμα στα σπίτια στο Παρίσι, πρώτα στη Ρόκετ, μετά στην οδό του Χρυσού Κόκορα... Και τόσα καλοκαιρινά πρωιά στην εξοχή και πλάι στη θάλασσα, ξυπνώντας με την ανατολή...

17.4.1992

Κάθε τόσο επιστρέφουν τ`αρμυρίκια και τα ευκάλυπτα της νότης μου στην πατρίδα. Κάθε τόσο επιστρέφουν οι παιδικοί μου φίλοι και τα κοριτσάκια που παίζαμε το κρυφτούλι. Κάθε τόσο επιστρέφω εγώ από το Μεσολόγγι του `40 ξυπόλητος και πεινασμένος πρόωρα μεγαλωμένος και μελαγχολικός. Αυτά που σίγουρα δεν θα πεθάνουν είναι τα επιστρέφοντα... 

8.6.1992

Θωμά Γκόρπα, σκέψου την Αθήνα του 1954, τα πρώτα δωμάτια, τους πρώτους φίλους, τα πρώτα ξενύχτια, εκείνες τις εκπάλγως μελαγχολικές Κυριακές κι αργίες της Αθήνας που αμέσως αγάπησες...

Έρχονται στιγμές σαν τώρα που κάποια περασμένα χρόνια είναι μέσα μου και σε φιλμ αόρατο μπροστά στα μάτια μου αλησμόνητα και μυθικά... Κουβαλάνε ένα πόνο γλυκό, να νιώθω γι`αυτά ακριβώς ό,τι νιώθω κάποιες στιγμές για την πρώτη μου αγάπη πεθαμένη ζωντανή απ` την αρχή της...[...]

Κάποιες στιγμές σαν τώρα νιώθω τελείως μόνος και μαζί τρομερά αυτάρκης, νιώθω να ξεκινάω να γίνω ποιητής, ξεκινάω να καταστήσω την Αθήνα, την Ελλάδα, τον Κόσμο...

Όραμα, ναι όραμα, παράξενη λέξη... Υπήρξα πάντοτε πλήρης οραμάτων, δηλαδή πλήρης...

17.11.1992

Α! αυτή η μουσική των τζιτζικιών αυτές οι στιγμές μεταξύ μέρας και νύχτας! Α, αυτή η ιστορία του κόσμου όταν όλα γύρω σου είναι γαλήνια κι αγαπητά! Από μια άποψη όλα τα έμαθα εκεί κάτω στο Μεσολόγγι... Και οι στάσεις στο μέλλον από τότε μέσα μου και η ποίησή μου και η ποίηση του κόσμου...

27.7.1993

Καμπάνες της εκκλησίας, καμπάνες του Χεμιγκουέη και το καμπανάκι των αγώνων στίβου.

15.5.1994

Κι εγώ τι ήθελα στα μαύρα καφενεία της Πατησίων, της Λιοσίων και της Πλατείας Βάθης; Κι αυτό είναι μια άλλη ιστορία... Και η ιστορία της Αθήνας, βεβαίως, ούτε στο Σύνταγμα γράφτηκε, ούτε στο Κολωνάκι, ούτε στους Αμπελόκηπους...

4.1998

Δεν γράφεται το πόσο αγαπώ το Μεσολόγγι, ενώ χάνομαι μέσα στα χαρτιά του και στις φωτογραφίες του. Το ίδιο με το τραγούδι, την Αθήνα, την Ελλάδα...

5.5.1999

[1] περιοδικό ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ τχ. 33 Απρίλιος 2005

φωτογραφία του "τετραδίου"