Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ο φίλος μου

γράφει ο  Αντώνης  Καρτσάκης 

"Ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο νιώθω πως ξεφύτρωσε ξαφνικά

μες στην ψυχή μου… Κι ο κόσμος όλος ομόρφυνε γύρω μου"

Σήφης Κοσόγλου Λυρικές στιγμές της πόλης μου

Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ο φίλος μου. Με το χρώμα του πάθους για τη ζωή. Με το άρωμα του ευαίσθητου για τους ανθρώπους. Με το χαμόγελο της καλοσύνης για όλους. Βλέποντας με την ψυχή του έπαιρνε τους δρόμους μοναχός σφυρίζοντας. Μοναχικός περπατητής στα τελευταία, μέσα στου πλήθους τη βουή στα πρώτα. Πάντα στην οδό Αντιστάσεως ν’ αντιστέκεται. Και λαίμαργα να χαίρεται της ομορφιές της πόλης του. Φίλησέ με θάλασσα προτού σε χάσω.

Θαμπωμένοι πριν λίγες μέρες από τα δάκρυα κηδέψαμε τον φίλο μας, τον Σήφη. Ακριβό παιδί. Λαμπερό πνεύμα. Διαυγές. Δοσμένο στις μυλόπετρες των ιδεών, εκείνων των ακατάλυτων που ορίζουν τις ζωές μας. Μαχητικό παιδί με τα περίπλοκα τέρατα που μας απειλούν. Να δίδει την ψυχή του, χωρίς αντάλλαγμα (πλην χωρίς μίσος για τους καιροσκόπους). Και να νουθετεί συνάμα το φίλο του το γλάρο και να συνθέτει ρέκβιεμ για τη μικρούλα κουτσουπιά. Μοναχικός περπατητής επί των τειχών ν’ αγκαλιάζει την πόλη με τη ματιά του. Να δίδει αγάπη. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ο φίλος μου.

Σήφης Κοσόγλου

Δεν τον είδα τυλιγμένο στα λευκά τριαντάφυλλα. Καλύτερα να τον θυμάμαι τυλιγμένο στο γέλιο του, στις ιδέες του, στις λέξεις του. Ν’ αγναντεύει το Κρητικό πέλαγος και τη Ντία (πόρτα της λευτεριάς η θάλασσα να βιάζεται να την ανοίξει), να ονειροπολεί πάνω στο Μαρτινέγκο, να φιλεύει με ψίχουλα τα περιστέρια στον καφενέ του Παναγιώτη «οι Ευκάλυπτοι», να χαίρεται τη ζωή του σε ταξίδια, όπως στην Πόλη (τροφοδοτούσε, μου ομολόγησε, ταμείο πολιτισμού από το πενιχρό του βαλάντιο), να φεύγει για τον αγαπημένο του Σοκαρά, να αγάλλεται στα θερινά κηποθέατρα, να ανταμώνουμε στον Κούλε κι ακόμη, καλοσυνάτο και καρτερικό με τα βιβλία του εκεί, στο μπαλκόνι του νοσοκομείου. Καλύτερα να τον θυμάμαι έτσι τον αγαπημένο αδερφό των γλάρων. Να θυμάμαι ζωντανό το κόκκινο τριαντάφυλλο που σημαιοφόρησε τον κόσμο μας.

Ο κόσμος μας από σήμερα μεσίστιος. Ο Σήφης δεν είναι πια εδώ. Βρέχει μέσα στη σιωπή μας. Και φυτρώνουν ήδη λειμώνες αισθημάτων ωραίων. Και ακούγονται καθαρά οι νότες μιας μουσικής ατέλειωτης. Κι απλώνεται ένα άρωμα εξαίσιας ανθρωπιάς. Και πνέει ένας αέρας ελευθερίας.

Ένας ελεύθερος άνθρωπος ήταν ο ακριβός μου φίλος με τις κραυγαλέες σιωπές του (μίλα μου ψιθυριστά σα μου μιλάς γι’ αγάπη). Μακριά από τους συρμούς και τα φληναφήματα των καιρών ο εύστροφος της ολιγότητας, ο εραστής της ωραιότητας, ο καλλύνων την παιδεία, ο θηρευτής της ουσίας, ο ερωτοπαθής της τέχνης, ο τίμιος της ζωής, ο αδέκαστος και ο αδωροδόκητος. Ένα εξαίσιο κόκκινο τριαντάφυλλο στον κήπο της ζωής μας.

Ένα τριαντάφυλλο που δε θέλησε να παρακμάσει. Ένα τραγούδι που θέλησε να μείνει στη μέση. Να σβήσει ως ψίθυρος του αιφνίδιου. Να μας αφήσει ν’ αναπολούμε τον λυπημένο θρίαμβο της ομορφιάς, τον λυπημένο θρίαμβο της σιωπής. Ένα τραγούδι, μισοτελειωμένο οριστικά από ένα διάκονο της ποίησης. Που έκανε τη ζωή τραγούδι. Που ομόρφυνε τη ζωή. Και που έφυγε σαν το ρόδο που κουράστηκε ν’ ανθίζει.


Ο κ. Αντώνης  Καρτσάκης είναι φιλόλογος και συγγραφέας 

πηγή Η ΠΑΤΡΙΣ