Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Τα δεύτερα, δικά μου! - 22.05.2016 -

Κλείνει η παρένθεση.

Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του

πάνω απ` το πέλαγος.

Με μια κρυφή πληγή

στην λευκή κοιλιά του. [ Δ. Αργυράκης ]


υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α. ΣΤΕΓΟΣ [22.05.2016]


1. Συναντώ παντού τις αρχετιπυτικές φιγούρες: ο ψηλός και καχεκτικός, δίπλα στον κοντό και ευτραφή. Όχι, τόσο όσο τον χονδρό και τον αδύνατο, όσο φιγούρες του Μπουνιουέλ. Τους συνάντησα στα υπόγεια. Πρόθυμοι με σήκωσαν με μια απαλάδα, από το ένα κρεββάτι στο άλλο, για κάτι εντελώς λίγο και μικρό. Ασήμαντο για μένα, για κείνους, για όλους. Το έκαναν χωρίς καμιά βαρυγκομιά. Όπως έπρεπε. Έτσι, που έτυχε! 

2. Στο Γ' κτήριο συναντώ φράκτες. Όχι, ανυπέρβλητους, αλλά υπαρκτούς. Έχουν χρώματα: Λευκοί οι περισσότεροι, κόκκινοι, πολύχρωμοι. Στο βάθος συναντώ διάφορων ειδών. Τους γνωρίζω καλά από τα φοιτητικά χρόνια. Πάλι, τα χρώματα κρατώ. Τα σχέδια πέρασαν. Έχω μοβ και κίτρινο από την Ιουστίνη. 

3. Έναν ωραίον πίνακαν... Ζωντανεύουν τα κομμάτια από τα βήτα του Βασίλι Καντίσκι πίσω από την τηλεόραση του δωματίου μου. Ή δύο ξεχειλωμένα στήθια; 

4. Το θέμα [το πρόβλημα, το ζήτημα] δεν είναι η πρώτη σταγόνα. Αυτή υπάρχει. Το θέμα [το πρόβλημα, το ζήτημα ] είναι η δεύτερη, η τρίτη. 

5. Τη ζωή την καίω ολόκληρη. Με σπίρτα, με λέξεις, με την απουσία σου. Εκεί, κομμάτι-κομμάτι. Ένα σταθερό, ένα μετακινούμενο. Να καεί. Να μην αφήνει τίποτα στη θέση του. Να δίνει νέα ζωή. Να ο κύκλος. Κι αν θελήσεις να η σπείρα. Μέσα στην απαλότητα του Καρούζου, μέσα στην βεβαιότητα, στην ολότητα του Γκόρπα.


υγ. Καπνίζω βαριά ΚΑΡΕΛΙΑ. Ηδονικά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου