Στην Άννα
Η φύση μου - ολόκληρη - γαληνεύει στο κοίταγμά σου.
Ξοδεύεται στη ζεστασιά του κορμιού σου, διαλύεται στην Άνοιξη.
Πλέκεις το μαγιάτικο στεφάνι με υποσχέσεις για την νύχτα
μα η αγωνία μου ξεσπά
καθώς στην κούνια
ταλανίζεις τα όνειρα μου.
Ξεχάστηκε - στο διάβα του χρόνου - εκείνη η Πρωτομαγιά.
Τα χείλη δεν φανέρωσαν το πάθος.
Κράτησαν… το μυστικό φορτίο της ανάμνησης
κι ο τρόμος που μας χώρισε,
μίσεψε σ` άλλες αγκαλιές.
Τώρα κοιτώ τις φωτιές του Άη Γιάννη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου