Συνέχιζε την προσωπική του διαδρομή .
Γνώριζε πόσο άξιζε – για τη συλλογική μνήμη – η υπεράσπισή της. Ένοιωθε ήρεμος, γαλήνιος, δεν ήταν αναγκασμένος να εκφράζεται στον αόριστο παρά μόνο για τις ανάγκες της γραφής.
Άλλωστε έβλεπε το παρελθόν του ως συνέχεια ενός ηλιόλουστου αύριο…
Τι ωραίο Αντώνη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ, καλέ μου σύντροφε!
ΑπάντησηΔιαγραφή