Να γράψω για το άγχος της πόλης και τον έρωτα της.
Για τα φιλιά που χάρισες στ` αμούστακο παιδί της πύλης.
Για μια αλλοπαρμένη εικόνα χάρτινου πύργου.
Για το αντάμωμα στο παγωμένο τραίνο, τις ανταύγειες του καθρέπτη από το κοίταγμα σου.
Για την Πρωτομαγιά στο δάσος…
Ένα παιγνίδι με μορφές… Στημένο στη θέληση και την έλλειψη.
Βυθισμένος στη δίνη στροβιλίζομαι να ζήσω. Μόνος. Σκορπώ τα κομμάτια μου. Να μην τα παίρνει το φως.
Να στεγνώνουν την κάθε νύχτα του χαλασμένου έρωτα.
Στο τέλος του μυαλού βρίσκομαι.
Γράφω για τις στιγμές που δεν υπήρξαμε μαζί.
Γράφω.
Για τα παιδιά.
Για τους παλιούς φίλους.
Τους μωρούς κι ανόητους, που μας σκοτώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου