Πριν ένα περίπου χρόνο έγραφα "Μια ιστορία, δύο εκδοχές":
Μάγεψε το κοινό με το κονσέρτο του ο… 17χρόνος σολίστας. Η τεχνική του και η δεξιοτεχνία του μνημονεύτηκαν στον τοπικό τύπο. Χαμόγελα και βραβεύσεις… Κρύφτηκαν για λίγο – για πολύ – ο φόβος και ο ρατσισμός, ξεπεράστηκε η ζήλεια. Ο μικρός είναι αλβανικής καταγωγής… Με εξαιρετικές σπουδές στο βιολί… Και μια πορεία λαμπρή μπροστά του, στην νέα του πατρίδα. Την Ελλάδα.
Εκείνος έγινε πρωτοσέλιδο στις αθηναϊκές εφημερίδες. Όπως και η οικογένεια του. Η κραυγή του πατέρα του, το κλάμα της μάνας του. Κλάμα, πένθος ίδιο σε όλες τις γλώσσες του κόσμου… 15 χρονών: πρώτη είδηση στα μεγάλα ΜΜΕ της Ελλάδας – που δεν πρόλαβε να κάνει πατρίδα του… Πρώτη είδηση για το προσφυγόπουλο από το Αφγανιστάν… Πρώτη είδηση η δολοφονία του…
Σκεφτόταν και το προτείνει δημόσια τη διοργάνωση μιας μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στην τρομοκρατία.! Εδώ στην πόλη του Ηρακλείου…Με επικεφαλής τον 17χρόνο σολίστα…
και έκλεινα τη συνεργασία μου με την εφημερίδα FREEVOX [Απρίλιος 2010, τχ.25]
Σήμερα, χθες, φοβάμαι και αύριο... Κάθε ιστορία θα έχει μια τραγική κατάληξη... Εκείνοι που διαχειρίζονται την εξουσία, επιλέγουν και επιβάλλουν μονόδρομους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου