Σκεφτόμουν -από τη στιγμή που η είδηση έγινε γνωστή– ότι κάποιες μάχες χάθηκαν. Ήξερα ότι αξίζουν πιότερο, μα ένας κόμπος δεν με άφηνε να το πω. Ήταν δύσκολο. Πήγα πίσω να θυμηθώ «νικηφόρες». Η σκέψη κύλησε. Εικόνες, ήχοι, στάχτη και καπνός… Σταμάτησα: Να αφουγκραστώ, το χώμα, το ψευδώνυμο το άλλο του ουρανού. Τα ζεστά χρώματα της αλήθειας μου είχαν παγώσει… Άντλησα κουράγιο από το χαμόγελο της. Αφέθηκα να πιστεύω ότι οι ιδέες μιας ουτοπίας θα φανερώσουν το πρόσωπο ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου